Emblemata of Zinne-werck
(1636)–Johan de Brune (de Oude)–
Auteursrechtvrij
[pagina 323]
| |
't Komt uyt ons hert, al wat ons smert.
| |
 | |
Verwijt het, mensch, een ander niet,
Dat ghy hier smelt in veel verdriet.
Want wat ghy schoon of bloemigh hebt,
't Wert, als door zieckt', by u verlept.
Gheen meerder vyand, als u zelf,
En hebt ghy onder 't groot gewelf.
Ghy braekt van al, wat God u schenkt,
En altoos uwe lust verlenght.
Zijt ghy van hem verhoogt, verleegt,
Ghy blijft daer in ghelijck verdeegt.
Als Lijsters, kacken wy ons quaed,
En sterven, door ons zelfs verraad.
Hoe dickwils zouden wy dien kelck,
Vol heunigh-dauw, en nieuwe melck,
Die uyt die opper-ader spruyt,
Heel klaer en zuyver drincken uyt;
't En waer wy als de peerden de'en,
Die haeren dranck met voeten tre'en,
En dencken, dat het beter smaeckt,
Als't water drabbigh is ghemaeckt.
| |
[pagina 324]
| |
Wt-legghinghe. Het deel van de goddelicke lucht, dat de Arts-schepper, in de eerste mensche in-blies, en daer van wy alle menschen, in 't ghemeyn, ghenoemt zijn, en bewijst nerghens in, soo uyt-muytelick zijn vernuft als in zijn eyghen quaed te rocken, en, gelijck als in een sprinck-vloed, boven den oever van alle reden, op te doen rijzen. Nochtans weten wy, die deel-ghenoten zijn van die hemelsche weder-gheboorte, dat ons gheen dingh ter weereld en can ont-moeten, als dat ons dienstigh en voorderlick zy, om dat voor-ghesteken merck der hemelscher roepinghen Gods te bereycken. Wy weten, zeght de heylighe Paulus, dat de ghene die God lief hebben, alle dingh helpt ten goede: den ghenen namelick, die, naer zijn voornemen, gheropen zijn. Dat duyvelsch serpent, dat alles placht te vergiftighen, is nu vermorzelt. Morte la pecora, non cresce piu la lana. Maer wat isser van? Onze beenen zijn evenwel te swack, om ons gheluck te draghen. Het schijnt dat wy aen ons zelven alle zoetigheyd benijden; of dat wy beter brood, als van tarwe willen hebben. Voler meglio' pane, che de fromento. Wy maecken, door ons ghewoel, dat de schoor-steen roockt, die nochtans, met alle winden treckt, en den roock om hooge jaeght. Droefheyd is onze meeste vyandinne, en nochtans wert zy, als met een jeuckerighe lust, in onzen schoot ontfanghen, en uyt ons zelven voort-ghebracht. Il n'y a chose au monde si heureuse, Qui par malheur la tristesse espineuse, D'un soin mordant n'aigrisse, & que son fiel De son aigreur ne corrompe le miel. | |
[pagina 325]
| |
Ghewisselick, draeyt u, werrewaerts ghy wilt;
Daer en is in 's weerelds percken,
Gheen gheluck of heyl te mercken,
Dat, door onze beeldeniss',
Niet en keert in droeffeniss'.
Droeffenisse, die vol zorghen,
Doornigh, bijtigh, ons komt worghen,
En bederft, door gal en roet,
Al ons heunigh, al ons zoet.
Wel te rechte zeght dan de Spaignaerd, Guarda mi Dios di mi. Godt bewaere my van my zelven. Gheloof het vryelick:
De mensch van al het gheen' oyt leven heeft ontfanghen,
Is met de grootst' ellend' verdrietelick om-vanghen.
Hy oorlooght met zich zelf, en doet zich wee en pijn,
Als of hy hadde lust zijn eyghen beul te zijn.
Aen-merck den traghen os, die onder 't jock gaet loeyen,
En met een loomen hals steeds waeckt om ons te voeyen;
Hoe-wel het is een dier, grof, plomp, en zonder raed,
't En is noyt van zich zelf een oor-zaeck van zijn quaed:
Maer draeght met lijdzaemheyd den arbeyd, en de wetten,
Die hem Natuer ghelieft, in zijn gheboort, te zetten.
En als hy van zijn jock, des avonds, wert ontkleed,
Met t'haest-vergheten jock, vergheet hy al zijn leed:
En slaept zoo zonder zorgh, tot dat de morghen-roode,
Des morghens hem op-weck', en tot den arbeyd noode.
Maer ons, ellendigh volck, het zy by nacht of dagh,
Volght altoos droeffeniss', en oorzaeck van gheklagh,
Dat steeds ons herte vijlt. Zoo wy maer hooren niezen,
Wy zijnder om ghestoort: ons zinnen wy verliezen,
| |
[pagina 326]
| |
Als een die grooter is, als wy, gaet langhst de straet:
En als een uyl-gheschreeuw 's nacht door ons ooren gaet,
Ons hayren rijzen op. Zoo dat, om kort te binden,
Wy altoos, allesins, veel on-ghenuchte vinden.
Ons eyghen on-gheluck, van onze wiegh ghebrocht,
En schijnt niet groot ghenoegh; 't moet elders zijn ghezocht.
On-gunste, haet en nijd, gheveynstheyd, weerelds-eeren,
Gramschap, begheerlickheyd, lust om zijn goed te meeren.
Dez', en noch ander' meer, die uyt ons zijn ghebroet,
Zijn qua'en, die d'arme mensch noch tot zijn eyghen doet.
|
|