Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Cxxix. Psalm.

1   VAn der jeught aen hebben sy my gequelt,
Duysentmael, dies spreeckt Israel met sinnen,
Van der jeught aen leverden sy my ’t velt,
Maer sy hebben my niet konnen verwinnen.

2   Ick drage de merck-teeckenen aen ’t lijf,
Soo dat ick gantsch doorploeght te wesen schijne
Op den rugge met Voren diep en stijf,
Gantsch ontween is mijn arm vleesch door dees pijne.

3   Maer Godt, die alles rechtveerdelick doet,
Heeft der godtloosen banden afgesneden,
Dat sy ter schanden werden, die onvroet
Zion wenschen ’t verderf, angst met onvreden.

4   Dat sulck mensch als gras werd’ aen elcken kant,
’t Welck op mueren en daken onbequame
Groeyt, d’welck haest verdrooght, daerom oock niemant
Arbeyden wil, op dat hy ’t brenghe t’same.

5   Men sagh noyt dat eenigh Maeyer daervan
Een hant vol heeft gebracht t’eenigen tijden,
Veel min heeft daer van yet gebracht de man
Die schoven bint op ’t velt aen allen zijden.

6   Sy alle die daer wandelen voorby,
Spreken niet, de zegeninge des Heeren
Zy over u: Wy zegenen u vry,
In den Naem Godts, die verhooght is in eeren.