Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

[p. 398]

[Datheen]

Den Cxij. Psalm.

1   WEl hem die altijdt is begeven
Tot Gods vrees’ in alle sijn leven,
Die lust tot sijn woort heeft verkregen:
Sijn zaet sal seer geweldigh wesen,
Door Godts genade hoogh gepresen
Verkrijgen de Vrome den zegen.

2   Rijckdom end’ volheyt aller dingen
Sal Godt deses mans huys toebringen,
Sijn gerechtigheydt sal beklijven:
Den Vromen sal een licht verschijnen,
’t Welck de duysterheydt sal verdwijnen,
Door Godts goetheyt, die vast sal blijven.

3   Wel hem die uyt-leent door meed’lijden,
Die ’t sijne doet tot allen tijden
Oprecht’lick sonder yemants schade:
Die sal in eeuwig’ eere blincken,
Men sal sijner eerlick gedincken
In alle plaetsen vroegh end’ spade.

4   Als daer vallen seer sware plagen,
Soo werdt hy door angst niet verslagen,
Want hy hoopt vast op Godt almachtigh:
Dies is hy getroost end’ vrymoedigh,
End’ sal sijn lust sien overvloedigh
In den val der vyanden krachtigh.

5   Hy deelt sijn goet uyt met ontfarmen
Den behoeftigen end’ den armen:
Sijn gerechtigheyt blijft gestadigh:
Seer hoogh wert sijn hoorne verheven,
Oock sal hem een sulck eere geven,
Die eeuwigh blijft, de Heer genadigh.

6   De Godtloose sullen Godts daden
Met verdriet sien, end’ seer beladen