Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Cix. Psalm.

1   O Heer mijn roem en eer gepresen,
Wilt doch voortaen niet stille wesen,
De boos’ openen hare monden
Tegen my, en t’samen verkonden
Valscheydt, end’ veel leughenen quaet,
Met tongen argh end’ obstinaet.

2   Sonder oorsaeck sy steedts quaet spreken,
Met haet fel sy hen aen my wreken:
Voor liefde, die ick t’allen tijden
Hen doe, seer hardt sy my bestrijden:
Maer in mijn tegenheydt niet kleyn
Is ’t gebedt mijn toevlucht alleyn.

3   Voor ’t goede quaedt sy my bewijsen,
End’ voor liefde haet met afgrijsen,
Dies wilts’, o Heer, met angst end’ beven,
Den godtloosen wreedt over-geven,
Dat hem stae aen de rechter-handt
Tot sijn verderf sijne vyandt.

4   Als hy voor dat recht sal verschijnen,
Laet hem veroordeelt zijn met pijnen:
Laet sijn ghebeden hem verkeeren
Tot sond’, end’ tot sijner on-eeren,
Laet sijn dagen haest’lick vergaen,
End’ andere sijn ampt ontfaen.

5   Laet oock sijn kind’ren weesen werden
End’ sijn wijf een weduw’ op eerden:
Laetse dwalen: End’ beyde t’samen
Broodt bedelen, wiltse beschamen,

[p. 389]

[De Brune]

Wie is ’t die my tot Edom leyt?
En zult ghy die niet zijn, ô God,
Die ons geheel verstooten hadt?
En die niet en waert uytghetogen,
O God, met onze leger-krachten?

⁺ 5   Geef ons hulp uyt de bangigheid:
Want ’s menschen heil is ydelheid.
Wy zullen met God doen ghewelt,
En hy zal onz’ partyen vertre’en.

+ 7