Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

[p. 361]

[De Brune]

CV. PSALM.

1   LOoft God den Heer, aenroept zijn naeme;
Maeckt kenbaer onder ’t volck zijn daden:
⁺ Zinght hem, jae hem met Psalmen zinght:
Spreeckt t’saem van all’ zijn wonder-werck:
Roemt u in zijnen heil’ghen naem:
’t Hert, dat den Heer zoeckt, zy verblijdt.

⁺ 2   Vraeght nae den Heer en zijne sterckte:
Zoeckt altijds aen zijn aenghezichte:
Gedenckt zijn wond’ren, die hy doet:
Zijn teeck’nen, en ’t ghericht zijns monds:
⁺ Ghy zaed van Abraham zijn knecht,
Ghy zijn verkoren’, Iacobs stam.

3   Want hy is onze God de Heere:
En zijn gerichten en oordeelen
Zijn over de geheele aerd’. I. Pause.
⁺ Hy denckt altoos aen zijn verbond;
Aen ’t woord, dat hy heeft inghestelt.
Tot in veel duyzent eeuwen toe.

4   Hy denckt, wat hy met Abram maeckte,
⁺ En aen zijn eed, Isac ghezvvoren:

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

[p. 362]

[Datheen]

Aen sijn verbondt, ’t welck blijft gestadigh,
End’ aen dat woort dat hy heeft klaer
Toe-geseyt, end’ wilt houden waer,
In ’t duysentste geslacht dat leeft,
Soo hy Abraham belooft heeft.

6   Dien eedt en sal niet zijn verloren,
Dien hy Isaac heeft gesworen,
End’ oock Iacob: Maer hy sal fijn
Eeuwighlick vast end’ seker zijn:
In Israel sal dit verbondt
Vast blijven staen tot aller stondt.

7   Ick sal mijn volck, sprack Godt verheven,
’t Schoone landt Canaan ingeven:
Dat sal gewis end’ voor een slot,
Vwes erfdeels wesen dat lot,
Al waren sy weynigh end’ kleyn,
End’ vreemdelingen in ’t gemeyn.

8   Van d’een rijcke tot d’ander krachtigh,
Trocken sy, end’ tot volcken machtigh,
Maer Godt wilde toelaten niet,
Datmen hen aendede verdriet:
Ia self de Koningen hy niet
Om harent wil ongestraft liet.

ij. Pause.
9   Mijn Gesalfden sprack hy niet schadet,
Mijn Propheten doch niet versmadet.
Hy liet honger komen in ’t lant,
Datmen schier daer geen broodt en vandt.
Maer hy sandt voor hen een man groot,
Die sijn volck hielp uyt ’s hongers noot.

10   Dat was Ioseph, die daer behendig
Verkocht was tot een knecht ellendigh,
Die in stocken vast lagh end’ stijf,
Met veel ysers rontsom aen ’t lijf:
Tot de tijdt quam, was hy gequelt,
Die Godt daer toe hadde gestelt.

11   Doe hem genoegh hadde, ja seere
Doorloutert end’ beproeft de Heere,
Doe sandt de Koningh tot hem saen,
End’ liet Ioseph los end’ vry gaen,
Hy was een groot Heer, doch liet hy
Ioseph halen end’ maken vry.

[p. 363]

[De Brune]

Het welck hy Iacob tot een recht,
Tot een inzettingh heeft gestelt;
En Israël, tot een verbondt
Van eeuwigheid: wanneer hy zeyd’:

⁺ 5   Ick zal u ’t land van Canan geven,
Het kavel-snoer van uwe erve.
Als zy kleyn waren van getal,
Iae weynigh ende vreemd’ daer in:
⁺ En gingen zoo van van volck tot volck,
Van ’t een rijck tot een ander volck.

6   Hy heeft geen mensche toegelaten,
Dat zy haer onderdrucken zouden.
Zelfs Koningen heeft hy bestraft,
Om harent wille, als hy zeyd’: II. Pause.
⁺ En tastet mijn ghezalfd’ niet aen,
Noch doet aen mijn Propheten quaed.

7   Hy riep oock in het land een hongher,
Hy brack den staf des broods in stucken;
Hy zond een man uyt voor haer heen:
⁺ En Ioseph wiert tot slaef verkocht.
Men druckt’ zijn voeten in den stock:
En in de yzers quam zijn ziel.

8   Ter tijd dat zijn woord is gekomen,
⁺ De reden Gods hem heeft door-loutert:
De Koninck zondt, deed’ hem ontslaen;
Der volcken heerscher liet hem los.
⁺ Hy steld’ hem heere van zijn huys:
En heerscher, over all’ zijn goed:

9   Om zijne Vorsten in te binden,
Nae zijnen lust, en zijne Oudtste III. Pause.
⁺ Te onderwijzen. Daer nae quam

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

+ 12

+ 13

[p. 364]

[Datheen]

12   Hy maeckte hem sijner dienaren
Een Meester, hoe hoogh dat sy waren,
Hy maeckte hem Regeerder vroet,
Van al sijn rijckdom end’ sijn goet,
Om te geven een recht verstandt
Den Wijsen in Egypten-landt.

iij. Pause.
13   Doen reysd’ in Egypten-landt spoedigh,
Met sijn kinderen Iacob goedigh:
Als een vreemdelingh hy daer quam,
In ’t landt van den vervloeckten Cham.
Daer sijn vyanden seer vol pracht,
Gestelt werden onder sijn macht.

14   Godt die daer is die hooghst ge-eerde,
Der vyanden herten verkeerde,
Soo dat sy gram werden end’ fel,
Over Godts lieve knechten snel:
Sy versierden veel listen quaedt,
Om die te verdrucken met smaedt.

15   Mosen end’ Aaron gepresen
Sandt Godt, die hy hadd’ uytgelesen
Tot sijn knechten, die t’saem gelijck,
Al sijn wonder-wercken seer rijck
Souden doen end’ laten geschien,
Dat yeder man die konde sien.

16   Hy liet hen duysterheydt toe-kommen,
End’ maecktet gantsch doncker rontsommen,
Dese twee waren oock voortaen
Der stemmen Godts gantsch onderdaen:
Haer water werdt bloet over al,
Dies sterf veel visch in groot getal.

iv. Pause.
17   Hy maeckte der Vorsschen seer vele,
Dat den stanck quam tot in de kele,
Ia tot in ’s Koninghs kamer reyn:
Godt sprack, end’ daer werden gemeyn,
Luysen ende Wormen seer wreedt,
Over ’t gantsche landt wijdt end’ breedt.

18   Hy gaf hagel in steed van regen:
Met vyer-vlammen was ’t landt geslegen,
Den Vijgh-boom end’ den Wijngaert teer,

[p. 365]

[De Brune]

Israël in Egypten-land;
En Iacob die verkeerde daer,
Als vremd’lingh, in het land van Cham.

10   Hy dede zijn volck zeer aen-wassen:
En sterckt’ het meer, als zijn benauwers.
⁺ Hy heeft haer herte om-gekeert:
Zoo dat-ze hebben all’ zijn volck
Gehaet, en gansch arghlistelick
Met zijne knechten om-gegaen.

⁺ 11   Hy heeft Mose zijn knecht gezonden,
Aron, dien hy verkoren hadde.
Zy deden in het land van Cham,
Zijn teeckens, zijner wond’ren last.
⁺ Hy zond een groote duysternis,
En maeckt’et duyster in de lucht.

12   En zy en waren zijnen woorde
Niet wederspannigh, of af-keerigh:
Hy keerd’ haer waet’ren om in bloed:
En hare visschen doode hy. IV. Pause.
⁺ Haer land bracht vele vorsschen voort,
Tot in haer Konincklick vertreck.

13   Hy sprack, en daer quam mengh-gedierte,
En luyzen in all’ haer land-palen.
⁺ Hy maeckt’ haer regen haghel-steen,
En in haer land een vlammigh vier.
En hy sloegh haren wijn-stock neer,
Mitsgaders haren vijge-boom.

14   Hy brack ’t geboomte van haer palen.
Hy sprack, en daer quam springh-gedrochte,
En kevers buyten all’ getal:
⁺ Die daer op-aten, in haer land,

+ 14

+ 15

+ 16

+ 17

+ 18

+ 19

[p. 366]

[Datheen]

Sloegh Godt, end’ oock veel boomen meer.
Hy sprack, end’ haest quamen daer bloot,
Kevers end’ veel Springh-hanen groot.

19   So werdt dat gras alle ver-eten,
De vrucht des veldts werdt oock verbeten,
D’eerste-geboren zijn vergaen,
De sterckste waren oock verdaen,
Godt voerd’ uyt sijn volck menighfout,
Geladen met zilver end’ gout.

20   Daer was onder den hoop gemeyne
Gantsch geen kranckheyt, noch groot noch kleyne,
Egypten was tot deser tijdt
Door des volcks uyt-trecken verblijdt:
Want sy alle minst ende meest
Voor dit volck seer waren bevreest.

v. Pause.
21   Met een wolcke Godt sijn volck deckte,
Om ’s nachts te lichten hy verweckte
Een vyer, ’t welck brande met gewelt,
End’ verlichte dat gantsche velt.
Sy baden Godt die hen haest gaf
Veel Quackelen van boven af.

22   Met Hemels broot spijsd’ hyse allen,
End’ met dorst hardt zijnd’ overvallen,
Gaf hy uyt den steen water soet
In de Woestijn met overvloet:
Want hy heeft by hem overleydt
Wat Abraham was toe-geseydt.

23   Hy voerde sijn volck uyt met vreughden,
Sijn kind’ren op den wegh verheughden,
End’ songen sijn daden seer schoon,
Tot dat Godt hen tot eenen loon
Der Heydenen erfgoedt gaf in,
Ende met een al haer gewin.

24   Op dats’ als sijn trouwe dienaren,
Sijn geboden souden bewaren,
End’ bereyt souden zijn eenpaer,
Om te houden Godts Wet seer klaer:
Dies moet sijn lof wesen verbreydt
Met Lof-sangh in der eeuwigheydt.

[p. 367]

[De Brune]

Al ’t kruyd, jae die daer al de vrucht
Van haer landouwe aten op.

15   Hy heeft oock in haer land verslagen
De eerst-gheboren’, d’eerstelingen
Van all’ haer krachten: hy heeft haer
Met zilver en goud uyt-gevoert.
⁺ En onder hare stammen was
Geen mensche die gestruyckelt heeft.

16   Egypten was bly’ als-z’ uyt-trocken:
Want op hen was haer schrick gevallen. V. Paus.
⁺ Hy spreyd’ een wolck tot een verdeck,
En vier tot lichtingh van den nacht.
Men bad; en hy bracht quackels voort:
⁺ En maeckt’ haer zat met hemels brood.

17   Hy opend’ een rots, daer uyt vloeyden
De wat’ren, gaend’, als een riviere,
Door dorre plaetsen; want hy dacht
Zijns heilighs woords, aen Abraham
⁺ Zijn knecht. Hy bracht zijn volck met vreught,
Zijn uytverkor’n uyt met gejuygh.

18   Hy gaf aen haer der Heid’nen landen,
Dat zy den arbeyd van de volcken
Bezaten als in erffenis:
⁺ Op dat zy onderhielden all’
Zijn keuren, en zijn wetten wel
Waernaemen. Haleluïah.

+ 20

+ 21

+ 22

+ 23

+ 24