Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lxxxiij. Psalm.

1   WIlt doch niet langer swijgen Heer,
Wilt soo stille niet wesen meer:
Houdt u niet soo gantsch sonder spreken.
Want t’saem woeden al uw’ vyanden,
Rasende maken sy ter schanden,
End’ ’t hooft stoutelick sy opsteken.

2   Sy raetslagen met listen quaet,
Tegen ’t volck, Heer, dat op u staet:
Over dien bruycken sy haer krachten,
Die vrymoedelick sonder sorgen
Onder u willen zijn verborgen,
Veel loose vonden sy betrachten.

3   Sy spreken: Laet nu zijn voortaen
Dit volck omgebracht end’ verdaen,
Dat het geen volck meer zy soo krachtigh,
Dat niet genaemt zy in eerwaerden
Den naem Israels op der aerden:
Datmen dies niet meer zy gedachtigh.

4   Tegen u maken sy een Bondt,
End’ binden hen t’saem nu terstondt,
Edom end’ de Ismaeliten:
Moabs end’ oock Agars geslachte,
De Gebaliters groot van machte,
Zijn u tegen met d’Ammoniten.

5   Philistea, Amaleck rijck,
End’ die van Tyro al gelijck
Bruycken haer verstant end’ haer krachten:
De Assyriers hoogh verheven
Hulp end’ onderstandt sy t’saem geven
Den kind’ren Loths, die u verachten.

6   Doet hen soo ghy deed’ Madian,
Dat harer geen kome daer van:
So ghy tot Kison aen de Beken
Iabin end’ Siseran hooghmoedigh
Versloeght, daer oock ’t volck overvloedigh
Als dreck in Endor bleef versteken.

[p. 287]

[De Brune]

⁺ Maer ghy zult sterven als een mensche,
En als een van de Vorsten vallen.
Staet op, ô God, oordeelt de aerd;
Want ghy al ’t volck by erf bezit.

+ 4