Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lxxxij. Psalm.

Stem: xivj.

1   GOdt is in de vyerschaer geseten
Der Rechteren seer stout vermeten,
Onder den Princen hoogh geacht,
Is hy Richter met voller macht.
Hoe langh sult ghy Rechters vol treken,
Onrechtveerdigh oordeel uytspreken?
En met den Godtloosen mitsdien
Soo schand’lick door de vingers sien?

2   Wilt doch dat recht is, doen den armen:
Oordeelt de Weesen met ontfarmen:
Helpt den ellenden tot sijn recht,
End’ den verdruckten mensche slecht.
Verlost uyt versmaetheyt end’ slagen
Hem, die benouwt zijnde moet klagen:
Van den Tyrannen hem vry stelt,
Die overlast is met gewelt.

3   Maer wat wil ick hen ’t goede prijsen?
Haer hert is niet om onderwijsen,
Sy volgen na haer blint verstant,
Al soude vergaen ’t gantsche lant.
Ghy zijt, ’t is waer, ick wil ’t belijden,
Als kleyn Goden tot desen tijden:
Ghy heerschet met eere vermaert
Als of ghy Godts kinderen waert.

4   Doch ghy moet al te saem verderven,
End’ gelijck ander menschen sterven:
End’ ghy Princen moet al voortaen
Gelijck ander te gronde gaen.

[p. 285]

[De Brune]

Met gheveynst bedrogh
Onder hem gestelt.
Maer haer tijd die zoud’
Eeuwigh gheweest hebben.

⁺ 13   En hy hadde u
Met het vet der tarwe
Leckerlick ghespijst.
Iae ick zoude met
Honich uyt de rots,
V verzadight hebben.

+ 18