Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XXII. PSALM.

Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester, op Ajelet hasschachar.

1   MYn God, mijn God, waerom verlaet ghy my?
Verr’ afgheweken zijnde van mijn heil,
En van de woorden mijns gebruls. Mijn God,
Ick roep’ by daghe,

[p. 62]

[Datheen]

Verre hebt ghy mijn klachten versteken,
Die my uytbreken.
Des daeghs aenroep ick u uyt ’s herten gronde,
Nochtans antwoort ghy my tot geener stonde,
Ende des nachts laet ick niet af van klagen,
Seer verslagen.

2   Doch, Heer, ghy zijt die Heyligh’ evenwel,
Die daer woont onder u volck Israel,
Daer ghy wilt dat hem stedes vermeere
V prijs end’ eere.
Ons’ Vaders hebben op u vast gebouwet,
Ia op u alleen hebben sy betrouwet,
Die haer banden geweldigh hebt ontbonden
t’Allen stonden.

3   Biddende waren sy van druck bevrijt,
Sy hoopten op uw’ goetheyt t’aller tijt,
En ghy beweest hen vroegh ende spade
Vwe genade.
Maer ick ben een worm, en geen mensch in krachten,
Een yeders spot, want sy my al verachten,
My tot een spreeckwoort sy te maken plegen
Aller wegen.

j. Pause.
4   Een yeder siend’ hoe dat ghy my, Heer, slaet,
Bespottet my, end’ belacht my met smaet:
Verachtende steken sy den mont op,
End’ schudden den kop.
Dan sprekense: Hy staet tot allen tijden
Gantsch op sijnen Godt, dien hy bidt in ’t lijden,
Dat hy hem helpt, is ’t dat hy hem beminnet
End’ versinnet.

5   Doch hebdy my uyt mijns moeders lichaem
Gebracht, end’ hulpe bewesen bequaem,
Van mijns moeders borst ghy my steets bystaet,
Godt mijn toeverlaet:
Ia dat meer is, soo haest ick was geboren,
Hebt ghy my ontfangen ende verkoren,
Ende getoont dat ghy mijn Godt wilt wesen,
Hoogh gepresen.

6   Daerom van my soo verr’ doch niet en wijckt,
Den moet ontvalt my, en ’t hert my beswijckt,
En daer is niemant die my geeft de handt,
Hulpe noch bystandt.

[p. 63]

[De Brune]

En ghy en antwoord niet: en oock by nachte,
En daer en is voor my gansch gheene stilte.
⁺ Doch ghy zijt heiligh, zittend’ onder ’t lof-zangh
Van Israël.

2   Op u vertrouwden onze vaders, Heer,
Iae zy vertrouwden, en ghy hielp-ze uyt:
⁺ Zy riepen tot u, en zijn uytgheredt;
Zy steunden op u,
En zy en zijn oock niet beschaemt gheworden.
Maer ick ben als een worrem, en gheen mensche,
Een smaed van menschen, en van al den volcke
Tot niet veracht.

I. Pause.
⁺ 3   Al die my aenzien, die bespotten my,
En steken uyt de lippe, schudden ’t hooft:
Hy heeft het, zegghen-z’, op den Heer ghewendt,
Dat hy hem helpe,
Dat hy hem redd’, dewijl hy hem behaeghet.
⁺ Ghy zijt, die my hebt uyt den buyck ghetoghen,
En die my hebt, aen mijne moeders borsten,
Gerust doen zijn.

4   Ick ben op u, zelfs van de baer-moer aen,
Geworpen: zelfs van mijnes moeders buyck,
⁺ Zijt ghy mijn God: zoo weest niet verr’ van my:
Want bangheid naedert:
Daer is gheen hulp. Veel varren my om-ringhen,
En stercke Basans-stieren my om-cingh’len;
Zy gapen teghen my, als een verscheurend’,
En brullend’ leeuw.

⁺ 5   Ick ben ghelijck als water uyt-ghestort,
En alle mijne beend’ren hebben zich

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

[p. 64]

[Datheen]

Veel stercke Stieren my als nu omringen,
De Ossen vet uyt Basan my bespringen,
Om my te verstricken sy vlijt aenwenden,
Ia te schenden.

7   Sy zijn als een leeuw, die verscheurt seer strangh,
Die loert om te rooven een schaepken bangh,
Sy ontdoen haer kelen wijt ende breet,
Schrickelick end’ wreet.
En als water vloeyen wech mijne krachten,
Mijn leven is ontstelt, en door mijn klachten
Smelt mijn hert als Was, oock vergaet mijn leven
Met swaer beven.

ij. Pause.
8   Als een potscherf is verdrooght al mijn kracht,
Aen ’t gehemelte kleeft mijn tongh versmacht,
Ghy hebbet my gemaeckt vol onwaerden,
Als ’t slijck der aerden.
Want honden omringen my en genaken,
De boosdoenders hen tegen my opmaken,
Om mijn handen en voeten te doorsteken,
Ia te breken.

9   Mijn beenen kan ick tellen groot en kleyn,
D’welck siende de boose menschen onreyn,
Zijn verblijt, ende bespotten, Heere,
My alsoo seere.
Mijn kleet is van nu stuck-wijs uytgegeven.
Mijnen rock is oock gestelt daer beneven,
Op dat sy ’t lot daer over werpen prachtigh,
t’Saem eendrachtigh.

10   Dies wilt, Heer, van my nu niet verre gaen:
Maer goedighlick wilt my o Godt bystaen,
Haest u, ghy zijt, ende anders geene,
Mijn kracht alleene.
Verlost mijn ziel van ’t sweert mijner vyanden,
Die my soecken te krijgen in den handen,
End’ my geerne wreed’lick hadden verslonden
Gelijck honden.

11   Helpt doch uyt den muyle der Leeuwen fel
Mijn ziel beanghst, ende versterckt die wel
Tegen de Eenhoornen, die hen stellen
Om my te quellen.
Soo sal ick mijnen broederen verkonden
Vwen naem: end’ sals’ daer toe oock vermonden

[p. 65]

[De Brune]

Gescheyden van malkander, en verdeelt;
Als was mijn hert is.
’t Is binnen in mijn ingewand gesmolten: II. Paus.
⁺ Mijn kracht is, als een pot-scherf, dorr’ geworden:
En mijne tonghe is aen mijn gehemelt
Gehecht, als lijm.

6   En ghy, Heer, leght my in het stof des doods:
Want honden hebben my rondom bezet:
Een schaere van boos-doenders die heeft zich
Om my begheven.
⁺ Zy hebben mijne handen en mijn voeten
Door-graven: ick zoud’ alle mijne beend’ren
Wel tellen: zy aenschouwen ’t met vermaken,
Zy zien my aen.

7   Zy deylen mijne kleeren onder hen,
En doen ’t lot vallen over mijn ghewaed.
⁺ Maer ghy, Heer, mijne sterckte, weest niet verr’:
Haest tot mijn hulpe.
Red mijne ziele van ’t zweerd, mijn’ eenzaeme
⁺ Van ’t honds gheweld: verlost my uyt den muyle
Des leeuws, en van de hoornen der eenhoornen:
Verhoort my doch.

8   Zoo zal ick mijne broeders uwen naem
Vermelden, en in ’t midden der gemeynt III. Paus.
⁺ V prijzen. Prijst hem, ghy die vreest den Heer:
Wilt hem vereeren,
Ghy Iacobs zaed: en ghy zaed Isr’els vreest hem.
Want hy en heeft des armen onderdruckingh
Met af-keer oyt veracht, noch ’t aengezichte
Voor hem bedeckt.

9   Maer God verhoort, wanneer-men tot hem roept.
⁺ Mijn lof zy van u in een groote schaer.
’k Zal mijn beloft voldoen voor alle die,
Dewelck hem vreezen.
De nedrigh’-en-zachtmoedigh’ zullen eten,
Zy zullen oock daer van verzadight worden:

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

+ 12

+ 13

[p. 66]

[Datheen]

In ’t openbaer, midden in uwer Kercken
Vwe wercken.

iij. Pause.
12   Ick sal seggen: Ghy al die den Heer vreest,
Belijdt hem, end’ ghy kind’ren Iacobs meest,
Prijst sijn goetheyt, hem ende niemandt el
Vreese Israel.
Want hy heeft sijn aensicht niet willen wenden
Van ’t gebedt des menschen in sijn ellenden:
Maer wil sijn stem hem laten komen voren
Tot sijn ooren.

13   Soo sal uwen lof door my zijn verhaelt,
In uw’ Gemeynte sal wesen betaelt
Mijn belofte onder ’t volck ootmoedigh,
Dat u vreest goedigh.
Daer sullen de arme versadight wesen,
Van dien die u soecken werdt ghy gepresen,
Ghy vrome sult eeuwigh (zijnde verheven)
In vreughd’ leven.

14   Dit bedenckende, sullen zijn bekeert
De volcken, end’ van hem wert ghy ge-eert,
End’ gedient oock met knyen gebogen,
Voor uwen oogen.
Want sy sullen weten dat u dat rijcke
Alleen behoort: want ghy hebt geen gelijcke,
End’ dat ghy over de volcken met eere
Zijt een Heere.

15   Sy sullen, Heer, u eer aendoen seer groot
Die versaet zijn, oock die des hongers noot
Lijden, die sullen u, Heer, prijsen,
End’ eer bewijsen.
Daer sal hen haer zaet gantschelick begeven,
Tot uwen dienst, sy sullen, Heer, verheven,
Van kints kind’ren altijt wesen gedachtigh,
Vw’s Naems krachtigh.

16   Vyt hen sal altijts yemant komen voort,
Om de nakomers te leeren u woort,
Ende de goedigheyt hoogh gepresen
Van u bewesen.