Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xvj. Psalm.

1   BEwaert my, Heer, weest doch mijn toeverlaet,
Op u betrouw ick vast met herten reyne:
Dies spreeckt mijn ziel tot u in desen staet:
Ghy hebt, Heer, over my de macht alleyne:
Doch en komt uyt mijn wercken uytgelesen
Gantsch geenen nut tot u, Heer, hoogh gepresen.

2   Mijn begeert is den vromen by te staen,
Die geroemt zijn om haer Godtsaligh leven:
Maer straf op straffe moet hen komen aen
Die hen tot den Afgoden valsch begeven:
By haer bloet-off’ren ben ick niet gevonden,
Ia haer namen en sal ick niet vermonden.

3   Godt is mijn deel, die my bewaert nu voort,
Op u staet mijn rente gegrondet, Heere:
Dit heerlick erfdeel, dat my toebehoort,
Is my in ’t schoonste geworden met eere:
Ia ’t beste deel dat gevonden kan wesen,
Is my recht toegevallen, Heer, gepresen.

[p. 39]

[De Brune]

⁺ Die oprecht wandelt, doende recht,
En spreeckt de waerheid met zijn herte.

⁺ 2   Die met zijn tongh’ niet achter-klapt,
Noch quaed en doet zijn medghezelle:
Noch teghen zijn vriend smaed op-neemt:
⁺ By wien de nietlingh is veracht:
Maer eert hen, die den Heere vreezen.

3   Heeft hy gezworen tot zijn schaed,
Hy evenwel niet en verandert.
⁺ Die zijn geldt niet op woecker gheeft,
Noch giften tegen reine neemt:
Die dit zoo doet, en zal niet wanck’len.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5