Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xij. Psalm.

1   DOet ons bystant, ’t is meer dan tijt, o Heere,
Want der vromer getal is worden kleen,
Sy hebben afgenomen soo gaer seere,
Dat der oprechten niet en is tot een.

2   Een yeder spreeckt leugens en ydel dingen
Met sijnen naesten, daer med’ hy hem krenckt,
Haer lippen niet dan smeeckinge voortbringen,
De mont spreeckt eens: maer ’t hert wat anders denckt.

3   De Heere wil doch de vleyende tongen
Gantsch af snijden tot in der eeuwigheydt,
Oock die lippen die stout en onbedwongen
In hooghmoet niet spreken dan ydelheydt.

4   Die stoutelick dit derren geven voren:
Wy werden groot door ons tong’ vol fenijn,
Ons lippen vry ons alleen toe-behooren,
Laet ons liegen, wie sal ons meester zijn?

5   Om der bedruckter wille die seer klagen,
Sal ick (spreeckt de Heer) nu opmaken my,
De valsche tongen werden al verslagen,
Van haer gewelt werdt mijn volck gemaeckt vry.

6   Onses Heeren woordt is altijt bevonden
Suyver en reyn, gelijck dat silver klaer,
Dat geloutert is tot verscheyden stonden,
Ia sevenmael geloutert is voorwaer.

7   Dies wilt, O Heer, u volck nu voort bevrijden
End’ bewaren, na uwe goedigheydt,
Van dit boose volck, dat ons t’allen tijden
Soo quelt ende benauwt met tegenheydt.

8   Want de boose rontsom gaen ende sweven
Hier ende daer onvriendelick end’ fel,
Dewijl dat d’erghste schalcken zijn verheven,
End’ hier hebben gewelt, macht en bevel.