Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 396]

Bohème
Wessems

Wo geiste hair mèt diene moneka, de kop omneer?
Twië wiever begòsten uëver dich te bare:*
‘Höbse'm gekandj? Hai waas weer zaat; hai stonk nao 't beer;
‘Zoea gei't hem: God moge òs beware...’

Van tolleniërs höbse mesjien noeat gehuërdj,
Dao waas waal neemes, dai dich det kwaam vertèlle:
Sinds desse jònk woears, ister al zoeaväöl gebuërdj,
En och, God wei 't, mesjien zoea weinig te herstelle...

Noe luipse hie door eine werreltj, roe wie stein
En stief van angst vuër eige mankemente;
Doe tèls neet mèt, det doon allein
De luuj mèt nette kleier en mèt cente...

Die dich vuerbie gaon zeen zoea slecht nog neet,
Mer 't is gezelliger ins uëver dich te kalle
En den te meine det men zelf te hoeag
Steit om zoea deep wie's tich te valle.

Zoea sjuufse wie 'ne sjiëm van iëlenj langs de straot,
Woea d'anger minse allemaol aive heilig lieke,
Woea zelfs de vastelaovesgek van 't farizeierskwaod
Zich vuër niks hoof te sjame of te wieke.

Böste te laat geboearre soms? Of is het leed
Van dienen ermood door òs neet verstange?
Ich vinj: doe mòs, oos aller sjout toet sjanj
Mer naive Slivvenhiër aan 't kruuts gaon hange....!

Cor Deneer