Dae poszegel
Venloos
Ens op ennen aovund kiek ik op de klok en zek: ‘now gouw’. Ik meus nog ennen breef op de pos doon, dae veur half nege op ut poskantoer in de bus meus zien. Ik spooi mich door de Klaosstraot, ren, mit den breef in de hand, nao ut poskantoer, spring de veer stoepe op wao die poszegelmachiene staon, griëp in mien tes ein döbbeltje en drei mich vas eine zegel van tiën cent. Plaoster dae op den breef (want anders geit zôn dink dich fiette) en griëp nog ens in de tes um twië cent te vinde - maar low! Ein paar gölde, twieë kwartjes, enne stuuver en wat döbbeltjes - genne cent, auk neet eine, maar det waas toch te weinig gewaes... Dao schuut mich door den bol: aste now twieë kier dreij breefkaarte dreis veur ein kwartje, kriegs te eder kier oet det maschien eine cent truuk. Ik labde um det: ieërste kier 3 kaarte en... tingeling: enne cent. Twieëde kier utzelfde. Now had ik zes breefkaarte, maar det is neet erg, die gaon toch waal op, gelökkig had ik now twieë cente. Ik nao det ander meschien en dow der eine in. Loop lekker nao ônder. Toen den twieëde - leep efkes en bleef staeke. Op de truukknoep gedouwd - dao kwaam hèr. Nog ens baove in - nae zagge. Weer truuk. Ik bekeek um ens: zoë krômp wie ein angel... Minse, is det neet schrikkelik - ut waas haos half nege, mienen breef meus weg en ik had now maar eine gooje cent en dae zoot in ut meschien. Ik woel iers de menister van de pos opbelle, maar ik dach: doot det maar neet, hae haet um der zelf messchien neet ingedouwd.
Toen keek ik nao baove of den directeur van de pos nog wakker waas, maar dao waas alles al duuster. Dae haet zeker vruugen deens gehad, dach ik. (Later bleek dat dae dao gaar neet woeënde). Maar den tieëd drông en ik meus enne cent höbbe. Ik laup die veer stoepe aaf of ik neet enne mins zeen. Iers kwaam ein bruutje - det kanste
as aldere mins neet aan spraeke, pas-sich neet. Toen kwaame tweeë dames mit einen groeëten hônd. Dörfde ik neet: waat dach daen hônd as ik die dames leet stoppe? Toen kwaam einen hieër allijn: dae kinde ik, waas Baer Winter. Ik nao um toe en vroog um eine cent. ‘Maar Herman’ zagge, ‘bistich al zoewieët nao ônder?’ Ik kôs um alles neet oetlegge en zag ‘Baer, gaef mich eine cent, ut is dringend’. (Ut waas now half nege). Hae grabbelde in zienne knip en goof um mich, hae schöddelde mit de kop en leep door. Ik vloog nao den automaat, dowde de cent drin, dreide en tink zag ut, mine poszegel loog der. Opgeplek, weer de veer stoepe aaf, breef in de bus, stoepe op, door de dreideur nao binne um te kieke of den breef nog mei ging... te laat. De klok zag veer euver half nege en de poszak waas al toe en loog op de wage um nao den trein te rieje.
Gluif gej, det ik toen in ut frans wat gezag höb waat mit ein stopteiken veur ein paerd eindigde? Ik gluif nôg, det dae posdirecteur op dees meneer zien krôm cente wilt kwieët waere: ge ziet nôw gewaarschuwd. Dae krômme!
(Later huurde ik, det dae gaar neet krômp waas, ut waas eine fries, ge wit waal zônne lange, mit einen dieke adamappel: dao zitte al die letters in, die hae heet oetgespraoeke haet).
Dae poszegel!
H.P.W. Zaeyen
Auteursrechtelijk beschermd