Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 371]

Aan mien Venlo
Venloos

Waat leeste wied,
Waat leeste vaer toch, gô-jen tied
toen ik zoë gaer in dien smaal straote speulde
en mich gelökkig veulde,
Zoë ech, zoë ierlijk blie.
Toen niks mich nog bezwaore kôs,
allein dich mich bekaore kôs.
Waat leeste vaer, waat leeste wied!
Al heb ik dich verlaore,
dök dink ik aan dich truuk
mien stedje, stad gewaore.
Belaef opnie die lange daag
toen w'op de straote sprônge,
dien alde leedjes zônge
wao-aan ik gaer nog dinke maag.
Mien stedje-leef, mien stedje-stad
... ik ging neet gaer,
neet doèn of vaer...
Ik heb dich vuul te leef gehad
um dich oeit te vergaete.
Zoë zien toch hèrgegaon de jaore
met al heur leef, al heur geklaag,
maar noeit heb ik verlaore
dien beeltenis,
die, elke daag opnie gebaore,
ik, met vuël leefde met mich draag.

P. Stroeken