't Geschink
Venloos
Zoè motte miër vrouwluu zien.
Twië daag veurdet d'n Dieke jäorig waas, kóste mit Stien gen land bezeile. Neet det 't aopelik de judas speulde, maart waas zoë bókkig, wie eine stier. Zien antwäord ware neet direk kwaod bedoeld, maar zó 'n bietje kezerneechtig-vrintelik. Ze ware van ech koper, maar neet gepoets.
D'n Dieke ónderging die loutering tamelik ónverschillig. 't Waas zó'n traditie, die miër dan vief-en-twintig jaor door zien geschiedenis veurtwoekerde, en die tot 't vaste ceremoniëel behuurde, det bepaolde feesdaag veuraafging, net wie eedere Zaoterdaagaovend ein schoën haemp. En aan die traditie meus de hand gehalde waere. Zoeë verwónderde hae zich dan auk neet, det Stien Woensdaag drej-kwart van zienen tièd boeteshoes doorbrach. D'n Dieke wis dan bej intuïtie, det hae zich in die ore neet in de stad meugde vertuine. Vurrig jaor waas 't Dinsdaagaovend, det d'n Dieke vanoet de hoeskamer Stien hoort truukkómme en in plaats van de kamer binne te gaon, regelrech en haöstig de trappen oplaupe.
D'n Dieke zuchde, want hae wis, det Stien dalik op de tiëne nao ónder zoel kómme met ein gezich, det schaailik content, maar in elk geval opgeluch keek. En 't waas weer traditiegetrouw, wie d'n Dieke 'm opmerkde, toen 't langs um haer streek, de keuke in: ‘Zek, Stien, de mós niks doon, huur’.
En auk de vaerdere dialoog waas authentiek, as Stien inens verwónderd umkeek en vroog: ‘waat doon? waat bedoelste feitelik?’
‘De wets waal - ik wil 't in elk geval neet hebbe - waat we nuëdig hebbe, det hebbe we, en we zien auk gen klein kinder miër’.
‘Verbeel dich maar niks!’
En as Stien de keuke in waas en d'n Dieke zien historiesse rol gespeuld had, dan vroogge zich as groët minsekind aaf: ‘waat zoel 't mich gekoch hebbe?’ Auk nów, nao 't aovendaete volgde Stien de letter van de geschiedenis, toen 't den Dieke verweet: ‘De zits al twië daag in hoès te loere wie enne spion. De wuurs alt. Laup ens ein sträotje um’.
En as d'n Dieke truukkwaam, wisse, det de gank geschroep waas en de gank geboend, maar hae meugde det neet merke.
Zoë waas 't Woensdaagaovend.
Dónderdaag-morrege aan de kóffie kwaam Stien inens naeven um staon.
‘Dao, des veur dich, um deste jäorig bis’.
En nog veurdette gezeen had, waat 't waas, begósse al van: ‘Det waas toch neet nuëdig! Waorum zoëvuël geld oetgaeve? Hoe, wie möeï, eine sigarekaoker!’
‘Van zië-liëuwe laer - Ennen deure! völde Stien aan,’ miër um wat te zegge dan waat anders.
‘Det kan ik gluive - det kan ik zeen!’
‘Ik woel dich iërs de helf zelf laote betale. Ik dach: kaup direk enne gooie.’
‘Ik zal dich waal de helf truuk...’
‘Nae, nae.’
‘Jao waal, zek maar - is drej gölde genóg?’
D'n Dieke trok de portemenée en schoof drej gölde in de richting van Stien, det ze twië kiër truukschoof, maar intelik opstreek.
En 't plezeer van de vaerderen daag waas zoë fien gewaeve wie Brusselse kant. Totdet d'r Vriedaagsmorge inens ein foutje in kwaam.
Wie d'n Dieke zich de jas smorges aantrok, misde hae... de nieje liëuwe-laere kanker. Hae zóch tot ónder 't bed, ónder de kas. Zoel de Scheive um misschien?... Dae had um gister in de vingers gehad...
Maar de Scheive wis serieus van niks. ‘Misschien naeve de tes gestaoke?’ - verónderstelde hae.
Auteursrechtelijk beschermd