D'n baas mak direk ein rejaal gebaar mit ziene rechtererm. De mouw schuut in de huëgte en hae bestudeert ziene pols. - ‘Goud nog 'n oor vrouw. Tied veur ein versch kadetje’.
De man liët den erm weer zakke.
Same lache ze.
‘Nog eine kier trekke en we beginne huër!’
Enne straothônd, de stert tössche de bein en witte herfsrändjes aan de oere, schert zich naeve de moor weg.
D'n baas haet ziene letste trek gedaon. Hae vaeg met de hand naeve zien gezich, mônstert 't ierste hoes van ônder wies baove en belt aan.
Onder 't wachte blaosse ze zich in de hand.
Twië minute, dréj minute, veer... Toen ging 't raemke in de deur aop.
‘Heb géj misschien...?’
‘Nae niks.’ - Paaf! en 't raemke waas weer toe.
Same douwde ze d'n handwage en deur vaerder.
Op de stoep stönd ein kaetelke met enn'n deksel, vlak in 't hukske gedouwd.
Veurdat d'n baas aanbelde keeke d'r veurzichtig in. - Tot aan den rand waar 't pänke vol vette melk.
‘Ze slaope nog’, reepe teege zien vrouw en op de tiën kwaame weer de stoepe aaf um neemes wakker te make.
Weer wiegelde de wage met eine nieje zenuwschoek wiejer.
Aan de derde deur deej eemes behuurlyk aop. 't Deensmaedje.
‘Mevrouw’, vroog d'n baas, ‘heb géj knöök, lompe...’
‘Nae, wéj verbrande alles man, zelfs de assche nog.’
‘Danke waal en kiek ens héj naeve. As die neet gauw opstaon wuerd de melk zoer’.
Aan de viefde deur veel wat te mazzele. Vief kilo lômpe. Flanelle ryfels van pyama's, en alde fantasieboks en zwarte wolle kouse. - En kokosmat met aevevuul gater as ein zeef kreegge ze cadeau.
En weer wiegelde de wage wiejer.
Deur nummer zeve maakde neet aop.
Deur nummer ach, juus toenne weer weg woel gaon. - 't Waas Mevrouw zelf die door ein reetje keek.
‘Heb ge misschien ouk alt iezer...’
‘Nae, kôm maar ens truuk. Miene man is now neet héj.’
‘Daag Mevrouw’. - Waat ein gekke buurt, dache.
‘Héj môste neet lang rôndschravele, dan wuërste noeits riek’.
De twië volgende deure bleve hermetisch gesloate.
De dertiende ging weer aop, reyaal en breid.
Toen d'n baas automatisch met twië vingers nao zien muts greep, zoogge pas, det d'n hiër van 't hoës zelf had aopgedaon.
‘En? waat zal 't now zien? Werkeloos? Dertiën kinder? Drei dien repertoire maar ens aaf?’
D'n hiër keek wie enn'n oetgedreven duuvel.
‘Nae menier. Ik kwaam allein maar vraoge: heb ge misschien gen knöök, lômpe of alt iezer te verkoupe?’
‘Of we van dae rômmel hebbe weit ik neet’, graasde d'n hiër, dae de auge haos op de schoon had hange. ‘Mien vrouw is al viertiën daag op reis’.
‘Heb ge dan gen laege flessche, menier?’
De deur die al half toe waar, knalde met enne slaag in 't slaot.
D'n handwage wiegelde en andere straot in.
P. Stroeken
Auteursrechtelijk beschermd