Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 360]

Zónneland
Venloos

Hieël in de vaerte in de broezende zieë,
bej de scheiing van water en lóch,
dao leet en eiland einzaam en klein
nog door genne mins bezóch.

Ik vroog enne visser wie det hoot;
hae wees d'r nao toe mit zien hand:
‘Jao éigelik haet 't einen andere naam,
maar wej neumen 't Zónneland’.

We keke d'r haer en zachte dök,
as de lóch waas dónker en grauw:
‘Baove Zónneland vaer euver de zieë
is den hemel altied blauw’.

We zachte ouk, 't hert vol haop:
‘Maar ens gaon wej daohaer!’
Me duit wat me kint en neet wat me wilt
- en nów is den tied al te vaer.

We zachte: ‘Wies ennen andere kieër!’
en winkde vanaaf 't strand.
- D'r is altied ein land wao me toch noeëts kump
en we neumen 't Zónneland.

A. Janssen