Twee wesjwiever
Sittards
De klok van de grote kirk hauw jus de lèsten trump gegaeve, wie Neeje zich hals euver kop sjpoude òm op tied in de eesjte mès te zeen, die wie altied prònt òm zös oer begoos. Wie ze aevel 't kirkesjträötje wol insjlaòn, zoug ze Leen aan de Wal aankòmme gehòmpeld, dat zich mit ein handj d'n houd vas hèlj en in de anger eine biebel van ei baebouk droug, wo eine Rozekrans langs aafhòng.
‘Mie leif Neejeke, is mich dat ei waer! Es me daòdoor haer mòt, zòtste waal d'n hemel oppe welt verdeine. Ein paraplu kèns te neit aòpehaute mit dae sjtòrm; en wie ich daò van d'n diek aan de brök koum, wènjde mich de ganse faaie* de lòch in. 't Waar nog ei gelök dat 't neit euverdaag gebeurde.’
Dat waar de Gòddemörge dae Neeje op ziene neuchtere maag kreeg.
‘Jeh’ zag Neeje, ‘ich wol ouch èns neit zeen gegange, mer dan tunks mich ummer, dats te dan de ganse daag gein sjöp ònger de vot waerd bès.’
Anger daag bleve ze geweunlik bare bènje wo ze zich tròffe. Noe maakde ze dat ze in 't portaòl van de kirk koume, wo de wèndj zo neit aan hun koos.
‘Höb ich noe goud gezeen, dan waars te gistere ouch neit in de kirk?’
‘Jaò,’ zag Leen, ‘dat is zo. D'n aòvend te veure hauw ich get veùl botermèlk geaete, en 's mörges raòtelde 't nog get naò, in miene boek. Ich bèn waal 's aòves naò 't Begienelaöfke gewaes, went in 't oetgaòn gouf mich vrouw Mallebranjs nog wiewater.’
‘Die verdölde klater, daen haòrejaòk*. Sjpriks doe mit zo begaai? Nemes leet dat wief mit vrei euver de sjtraòt gaòn. Es te ze zuus zitte te bae in de kirk, en wie die moel op en aaf geit, dan dènk ich ummer, die koos waal op ein aenjevot gegruffeld zeen. Ich mein die moel Leen. Mer zèk, tössje òs gezag en gesjwege, höbste ouch al get geheurd van Sjeer. Ich wol dich èns vraòge, höbste dem de lèste veerteen daag nog gezeen? Doe haufs 't noe neit wieër te vertèlle, 't blif tössje òs, mer ich gluif dat 'r zien vingers neit bie zich haet kònne haute.’
‘Ja, noe 's 't zaes, daò hauw 't vrouw Mallebranjs ouch gisteraòvend euver.’
‘En Leen, waat zag die karnaaie? Hauw 'r väöl gesjtaòle of wòs ze dat neit?’
‘Ze zag dat ze mit h'm naò Maastreich ware, en dat me h'm aagaòns* waal neit mee zou zeen. Ze hauw 't ouch euver Marieke van Zjang. Wie ze zag, waar dat ouch geine zuvere kouk mit dem. Niks is te goon of euveral is dat sjnoeterkuke mit zien naas bie, en waat 't hie en daò verdeind, hingk zich dae wèndjbujel òm zien prie.’
Ze dong h'm ouch nog nao wie 't löp. ‘Kiek,’ zag ze, ‘zo löp dae gaanjd, jus es went me eine pauwhaan ei sjwaegelke ònger ziene sjtart hiltj. Nei waat die daò aafgerateld haet, gluifs te Neejeke, es ich neit oet mien eige gegange waar, sjtòng ich mesjien noe nog bie häör. Ze hauw 't ouch nog dreuver, dat ze zich gans hauw oetgedaòn, veur häör kènjer...’
‘Die òm d'r duivel neit douge, jus wie die plaat zelf,’ sjreefde Neeje, en vergout, dat ze in 't portaòl van de kirk sjtòng.
‘En Leen, wo hauw 't die bletsj nog euver? Doe vertèls mich èns niks deze mörge.’
‘Jeh’ zag Leen, ‘zie sjtudde* zo op Mieneke, dat is jaò 't jòngste van vrouw Mallebranjs.’
‘Och,’ zag zie, ‘dat Mieneke is toch zo è goud kèndj. Dat geit door ei naòjeoug veur mich. En veur dat ich 'smörgens naò de kirk gaòn, brink 't mich al ei teske kaffee aan 't bèd. Nei, wie dat bezörg veur mich is. Waat meinste, 's aòves kump 't apaart naò baòve veur mich nog èns goud toe te dèkke, en dan ruip 't nog ònger
Auteursrechtelijk beschermd