De koej loch
Maastrichts
‘Wèlste de vinster touw doen, keend, aanders kump de koej loch in.’
Iech keek nao boete. Dao waor niks aon de loch te zien.
Koej loch! Dao had iech vaan ze leve nog neet vaan gehuurd.
‘Deiste ze touw?’
Iech keek verweze op oet mie book en deeg of iech vaan Sint Jaan kaom.
‘De vinster touw, höb geer daan kaaid?’
‘Kaaid, nein, meh d'n aovend is in 't land en daan daon iech altied alle vinsters touw. De aovendloch deit 'nne mins gei good. Dat is koej loch.’
‘Koej loch, wat bedoelt geer dao mèt?’
‘Wat iech dao mèt bedoel? Niks! Koej loch is koej loch. Diech kins 'nne mins get vraoge.’
‘Geer zèk zellef altied: mèt vraoge misdeit me neet.’
‘Lameker!’ Tant Nèt sjöddelde häöre witte kop en strikde weijer aon häör iewige kous.
Iech stoont op en duijde de vinster touw.
‘Doeg ze good in de sjaw, aanders sleit ze vaannach mèt 'nne smak touw en versjrikke veer eus haaf doed in bèd.’
Iech doog de sjaw d'r op en wis neet, wat iech 't ergste zouw vinde: vaannach haafdoed neve Tant Nèt in bèd ligke, of noe nog dreij oor in dat klein, dompetig kemerke te mote zitte.
‘Maag de deur daan zoelang get ope?’
‘De deur ope? Jèh, daan op e reetske, aanders kump de kat vaan Medam Hindriks weer nao binne. Die smerige kring heet miech verleije week 'nne haup achter de deur gedoon; 't stoonk heij in de kamer veur koelik te valle.’
‘Psss’, zag iech misprijzend. ‘Medam Hindriks! Wee had dat noe vaan häör gedach.’ Intösse zat iech de deur op 'n tamelik reetske ope, en góng weer zitte te leze. Achter miech stoont 'n vaas mèt pioenroeze en sjuins tegeneuver miech e petrolmesjien, dat vaanaof vief oor brandde veur koffiewater te werreme. 't Zouw wel neet mie zoelang dore, of iech zouw koelik valle en neet veur e keteerke!
‘Medam Jansen, medam Jansen.’
Iech spróng op. ‘Tant Nèt, dao reup iemand op Uuch.’
‘Aoh, dat zal medam Jongen zien. Ze zal de bein aofhöbbe; iech höb häör gezag, dat iech häör daan eve kaom helpe.’
Iech sjròk miech 'n ongelök. De bein aof... en dat zag Tant Nèt zoe doedgemoedereerd.
Tant Nèt staok häöre brèl in häör tes, sjaarde 'nne zok dee op de taofel laog en trippelde de deur oet. ‘Iech bin zoe weer trök.’
Oondertösse zat iech de vinster wagewied ope en leet de koej loch mèt volle strome nao binne komme. Hè, hè, dat doog 'nne mins good.
Nao e kerteer hoort iech get op d'n trap ritsele, zoe gaw es iech kôs, duijde iech de vinster touw. Tant Nèt kaom binne.
‘Die jong vroului! Ze wete wel, wie ze hun haor mote blondere, meh ze snappe neet, wie ze 'nne hak mote opzètte. Wie iech twintig waor, kos iech al gans allein 'nne humperok* veur Peer zaoliger strikke.’
Tant Nèt keek op de klok. ‘Wat, is 't al haaf nege? Daan weurt 't tied veur e bekske koffie. Wèlstiech de vlam vaan 't petrolmesjien get hoegerop drejje, keend?’
't Keend drejde de vlam get hoegerop - umtot d'r toch niks aanders opzaot - en bereide zich in alle stèlte veur op 'nne zaolige doed.
Veer droonke 'n tas koffie, aote e stök riestevlaoi en Tant Nèt vertèlde vaan Peer zaoliger, dee langzaam meh zeker door de koej loch nao 't kèrkhof waor gesleip. ‘Een van de velen’, zag Tant Nèt toen plechtig in het Hollands.
Um tien oor stapde iech op. Iech gazelde op
Auteursrechtelijk beschermd