Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 194]

Herrefs - Winter
Maastrichts

Noe de zon zoe sjoen steit aon den hiemel;
noe de weeg nog leeve vaan 't boont gewiemel
vaan 't herrefsblaad;

noe de krezanten laoten oopenbleuie
hun gouwe hart en blaanke kroen,
en oet hun stèlle prach umhoeg geit greuie
de November-geis zoe zach en sjoen;

noe de hiel natuur häor lèste klaanke
en kleure, zien en huure deit,
('t is de koortskleur vaan de kraanke,
dee wèt datter daalik sterreve geit.)

Noe kiek ich bang nao de lèste zon, nao 't lèste blaad...
want daan... kump te winter aongetrooie
vol ermooi, pein en snie en naat...
Och winter, winter, de moos t'ch neet zoe spooie.

Loe Maas