Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 193]

In de rege
Maastrichts

V'r stônte mèt us twieje in de rege,
V'r hadde ‘kif’ en wachden op de bös,
V'r stônte mèr te kieken en v'r zwege
En rônd um us veel laanks'm aon de rös
Vaan zoe'ne zijje-zachte regenaovend,
Wie v'r die kinnen es nog jônk is 't getij.
De rege leekde langs de blajer, laovend
En ruzelde gestiedig in de weij.
De wereld laog zoe glimmend naat gewasse
En wie gesop in grauw en zômpig leech,
De dônker loch droog op de kannedasse,
Weerspiegeld in d'n asfalt vaan de weeg
'n Kooi bröld', örges wied-weg in de weije,
De nach leet laanks'm zakke de g'rdijn.
Veer waore kort beijein en toch... gesjeije,
Iech flödde veur miech oet zoe'n aaid refrein,
Dát, es 't ins nao binne is geslope,
Z'ch nèstelt in 'n heukske vaan d'n hart
En altied weer nao bove kump gekrope:
De weerklaank vaan die bitsje wereld-smart.

Veer stônte met us twieje dao te wachte
En tössen us hông stèl die melodie,
Zjus of ze zeukde nao 'n leef gedachte:
V'r waore jummers al zoe koed neet mie!
De rege bleef ze dreuvig leedsje zinge.
Veer keke, vaan op zij, us zoe ins aon.
Wie toen 'n ‘uigske’... ene glimlach oet deeg springe,
Wat toen gebäörde...?
Och, wat geit Uuch dat aon?!

Bèr Wijsen, Lzn.