Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 191]

Snie in de nach
Maastrichts

Wie de lèste luij, gejaog,
nao hoes touw trokke,
hoeg-op de kraag
langs oer en neus,
is oet de nach,
met zachte, lochte vlokke
de snie gekomme...
stèl en myst'rieus.
Iers waor 't mèr ein ingkel,
kleisper vlökske,
dat wie per touval veel,
vaan welke kant?
dat wie e veerke,
e wit watteplökske
eve te glinst're laog
op 'n, verwônderd, oetgestoke hand.
Mè... wie den iersten aof-
sjrik euverwonne,
toen kaomen 'rs al mie en mie,
toen is 'r met zie wèrrek
serjeus begonne
dee stèlle, witte kunsteneer:
de snie.
Me kôs de vlokke toen nog ondersjeije.
Mè, wie op 't negatief
in 'n ontwikkelbad,
kaome de dôngker - en de wit partije
laanks'm nao väore
oet 't nachbeeld vaan de stad.
En toen inins... begôs
dat ruzelend, duzelend valle
van vlok op vlok, vlaak achterein,
euver de dake, de tores, de walle,
euver de verlaotenheid

[p. 192]

 

vaan straot en plein.

 

Toen waar 't of 'n vlotte hand arceerde,

 

trok striep nao striep,

 

lijn neve lijn,

 

of 't stadsbeeld laanks'm retireerde

 

achter 'n zakkende vlokke gordijn,

 

die eeder geluid

 

geleidelijk deeg verstèlle

 

tot e mistruustig, klein refrein,

 

woe inkel, noe en daan, dóór sjäorde

 

de weijen angssjrieuw

 

vaan 'ne laten trein.

 

Oonder ein lamp,

 

ging ouch de wind soms met aon 't speule.

 

Daan buigden'r dee rechte vlokke val

 

tot 't woord e wentelend, flikk'rend weule

 

vaan duuster planete

 

in verleech hielal.

 

Mè wie 't 'm verveelde

 

dat gewiemel,

 

toen blaosden'r, giftig,

 

de loch vaan wolke leeg

 

en straolde,

 

oet 'nen hoege, kawwen hiemel,

 

de maon vol glorie

 

euver aaid Mestreeg,

 

dat dao noe blaank en röstig

 

laog te slaope,

 

oonweitend, oonbewus

 

vaan eige prach

 

en dat, verwoonderd,

 

wakker weurde zouw, hersjaope,

 

in oongeweende kläorte

 

nao duuster winternach.

 

 

 

Bèr Wijsen, Lzn.