Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 183]

Wóbbe
Maastrichts

Ouch Pau Wóbbe waor in 't wèrrekkommitee opgenome en heer zouw veur de meziek zörrege. Dat wèlt zègke, heer zouw nao de famfaar ‘Sint Joezep’ goon, nao ‘Kunst na Arbeid’ en de ‘Keuninklikke’ en zien wee vaan die dreij ze kôste kriege. Dao môs, wie de aw tradiessie waor, toch meziek bij zien es ze de neomis nao hoes brachte vaan oet de kèrrek. Heer had ziech daonig deveur geweerd en waor de lèste week aovend aon aovend op sjouw gewees en... 'r had suukses gehad. Alle dreij zouwe ze koume! ‘Sint Joezep’ smörregens; um twellef ore kaom ‘Kunst na Arbeid’ 'n sernaat bringe - die môste iers in Slevrouwe 'ne jonge geistelik aofhole - en saoves de ‘Keuninklikke’. 'r Waor nog weijer gegaange zoonder tot de aandere get devaan aof wiste. Héér môs veur de meziek zörrege, ze zouwen 'rs ouch kriege.

't Waor Pallemzoondag en 't vreugjaor hóng in de loch. De gewijde pametekskes waore mèt nao hoes gebrach oet de kèrrek en achter kruzer en wiewatersbekskes gestoke. Gistere waor Harie gewijd en dreij maan vaan 't kommitee waore nao Remund gewees um de nuije priester alvas naomens de ganse naobersjap te filisitere. Wóbbe had neet mèt wèlle goon.

‘Iech höb oonmeugelik tied’, had 'r gezag. ‘Dao is väöl werrek blieve ligke mèt al die veurbereijinge en daan... iech moot m'ne slipjas noe al opwikse* veur de Paose... Dao kin iech neet mèt op reis goon... Es ze miech daomèt in Remund zaoge zouwe de lui minstens beginne te zinge vaan: In 't groene dal...’

De dreij aofgevaardigde hadde saovens al verslaag oetgebrach euver de geweldige plechtigheid, boe ze nog e gedeilte vaan hadde mètgemaak. Ouch hadde ze Harie nog gezag tot e bedraag euver waor en tot heer ziech zellef nog get môs oetzeuke wat 'r bij de kedo vaan de straot, 'ne sjriefburo mèt 'n bokekas, zouw kriege.

Wóbbe góng vaandaog z'n lèste kemissie aofmake. Heer waor op weeg nao de Hecks-bar. Dao bove had de zaank vaan Wiek rippetiessie. Oonderweeg trof 'r 'nen awwe kammeraot, Lewie Kriemers, en dee góng mèt 'm mèt en zouw oonder op 'm wachte. Wóbbe bófde. 't Gans bestuur vaan de Zaank waor dao en alles waor al gaw aofgehandeld. Me zouw ziech in verbinding stèlle mèt de ‘Keuninklikke’ en same saovens 'n sernaat bringe.

Noe waor 'r veerdig mèt zien taak. Had 'r dat effekes fijn veurein gebóks!

Oonder in de kaffee droonk 'r ziech 'n dröpke mèt de veurzitter en toen nog eint. Dao kaomen 'rs nog twie bij en wie 'r bij Kriemers aon 't täöfelke zaot had 'r 'rs al versjeijen op. Dee had ouch neet mèt eint blieve zitte... me droonk nog eint op 't aonstaond fies... eint op 't sjoen weer... en zoe laanksamerhand waore die twie... èn door de vreugjaorszon èn door de dröpkes verzeild geraak in 'ne zatemanswawwel, vol vaan de deepste vrundsjapssentimentaliteit...

't Is toch e groet gelök veur bij Lemeer... zoe'ne jong hè?... Dao hoop iech later ouch op... En daan Lewie... daan... Zuug, es miech dat gelök besjoren is... es iech... Noe neet veur get te zègke... wah...?’

‘Dat weit iech Pau, dat weit iech...’

‘Noe daan... es iech deen daag beleve maag,.... daan... daan... geluif miech... de kins miech jao geluive...’

‘Veer kinnen us jao al langer es vaandaog!...’

‘Zjus... en toe woer es heij dat dröpke veur miech steit... es miene Peer zaoliger... God gief 'm d'n hiemel...’

‘Dat mein iech ouch Pau...’

[p. 184]

‘Es dee nog leefde... daan zag 'r zjus wat iech noe zèk... deen daag... es dee kump... daan mote de vrun bejein zien... en veer zien vrund, wah Lewie?’

‘Gebrüder Pau... gebrüder... Dao mien hand d'rop... m'n hand... die allein 'ne vrund weurd gegeve... en die is veur diech...’

‘Dat weit iech Lewie... dat weit iech...’

‘En dat wèlt zègke... mèt die hand... die veer us geve... tot wie veer heij zitte... zoe wie veer 't meine...’

‘Veer... veer kinnen us toch al langer es vaandaog...’

‘Jao en wat woer is is woer... en veur de woerheid kom iech op... Niks wat iech miech beter rappeleer vaan mien Meer zaoliger... God gief häör d'n hiemel...’

‘Dat mein iech ouch Lewie... Bring us nog eint hospes...’

‘E good mins gewees... altied väölste good... Die gaof häör hummen eweg... es ze iemes e plezeer demèt kôs doen... en zouwe veer daan... wah?...

‘Nein Lewie... noets neet... noets... en es iech 't veerdig krijg... daan weurd deen daag get watste nog noets höbs mètgemaak...’

‘Dat weit iech Pau, dat weit iech...’

‘Iech höb nog mèt niemes d'reuver gesproke... iech höb 't nog aon niemes gezag... diech bis d'n alderierste... op diech kin iech aon...’

‘Veer kinnen us toch al langer es vaandaog...’

‘Dáóveur... en iech haw vaan diech... wie vaan mien eige broor... en dee kin iech 't neet zègke... wie iech 't diech noe zèk...’

‘Dat mein iech ouch Pau...’

‘... en noe bin iech blij tot iech 't diech gezag höb... en tot ouch nog iemes aanders is... dee 't aonveult wie iech...’

‘En dat neet allein Pau... meh es me zoe get heet... daan wèlt me dat... veur ziech oetdrage... en daan moot dat vaan 't hart aof... Wie dèks höb iech neet...?’

‘Dat weit iech Lewie... dat weit iech...’

‘En diech waos altied d'n ierste... altied d'n ierste dee iech get zag... 't Nuijste waor altied veur Pau...’

‘Veer kinnen us jummers al langer es vaandaog...’

‘M'n innigste zuster... zaog soms aon mie geziech tot get waor... es iech get had... en zoe dèks heet ze miech gezag gegad... Zèk miech noe... watste wèls zègke... meh nein, diech wis 't altied 't ierste... diech kôs iech vertrouwe...’

‘Dat mein iech ouch...’

‘Diech bis 't zellefste wie iech bin... Geine mins dee 't wèt behalleve diech en iech... veer mèt z'n twieje... twie han op eine boek... Diech miene vrund... en iech dee vaan diech...’

‘Wir sind gebrüder... tot in alle ievigheid ame... en daoveur Lewie... es deen daag dao is... boe iech op hoop... daan weurd dat 'nen daag... zoe get is nog nie dagewesen... Veer zöllen us nog eint laote komme heh?... En daoveur zèk iech 't diech 't ierste... d'n innigste biste dee 't weite maag...’

‘Dat weit iech Pau... dat weit iech...’

‘... en diech kin iech vertrouwe...’

‘Veer kinnen us... jao al langer es vandaog...’

‘... en deen daag jong... Zuug, mien vrouw is e good wief. Dao höb iech 't mèt getroffe... Iech hoop tot Slivvenhier häör nog lang bij miech liet...’

‘Dat mein iech ouch Pau...’

‘Alles deit ze veur 't hoeshawwe... Geluifste... de was... alles zellef... Iech zèk zoe dèks... num diech höllep... meh nein... biste gek... niks... E good vrommes... en noets get zègke... neet dát...! Ouch neet es 't ins get later weurd zoe Zoondags... Ze it al mèt de kinder... en liet miech mienen tuijel*... E good vrommes... ál good wat d'raon is...’

Oonder 't lèste heet ziech 'ne jong door de kaffee nao Wóbbe touwgesjieveld, dee obbins e bitteke verpópzak kiek en de jong huurt zègke:

‘Pa... g'r moot nao hoes komme veur 't vleis te snije... veer zitte te wachte mèt ete...’

Harie Loontjens