Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 177]

Et paradies
Maastrichts

D'n aosem vaan God góng euver de dinger
En maakde ze levend. Dit waor et begin.
Et leech leet Heer speulenteer goon door zien vinger
En alles ranzjeerde ziech nao Ziene zin.

Deen aosem vaan God: Heer blaosde en 't leve
Dat greuide in bieste en plante. Zien mach
En Zien leefde heet alles gegeve
De loch al häör stare, de zon al häör prach.

Deen aosem dee maakde de wind en et water,
Dee maakde et greun vaan de buim en et blauw
Vaan de loch, en et dondergeratel
En d'n duustere nach, zoe zwart wie de sjouw.

Ouch naom God get leim en begôs dee te knejje
En vörrem te geve, gans edel en fien.
Heer zag, wie Heer klaor waor nao kieke en drejje:
‘Dit zal daan de mins nao mien evebeeld zien.’

En mèt 'n innigheid die gans Zie weze
Umstraolde lag Heer vaan Zien ziel dao get in,
En in de ouge dao stóng väöl te leze,
Dao zaog me Gods leefde en goojigheid in.

Toen rösde God oet en keek ins nao oonder:
De mins leep vol blijdsjap in Zie paradies
En leefde de daog en begreep haos et woonder,
Want ziene geis waor verstendig en wies.

't Paradies is eweg! Versjroompeld? Vergaange?
Veer weiten et neet. Wie góng et persijs?
Verlange denao bleef altied in us haange
En veer zinge vaan hoop, op 'n tristige wijs.

Harie Loontjens