Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 160]

De stum oet 't graaf
Maastrichts

Dee kawwe stein, dee kin miech toch niks zègke.
Bespaor diech mer dee lange kèrrekhofweeg.
De souvenier mooste in dien hèrtsje lègke
Vaan al wat ins iech vreuger veur diech deeg.

Tösse veer mör, in stèlte miech gedinke,
Neet zjus allein op Allerzielendaag.
Laot noe en daan 'n traon in d'auge blinke
Vaan diech, veur miech, wat niemand wete maag.

De naom vaan miech hoof gaarneet opgesjèlderd
Es Jan Pebliek 'm auch neet leze kin.
Al greuijt 't graas e bitteke verwèlderd,
Es in dien hart iech mèr mie pläötske vin.

Al kumpste neet, iech kin toch drop vertrouwe
Tot miene naom steit in dien hart geprint.
Wat zouws diech toch e steinsje laote houwe,
Zoe sjinkste miech 't sjoenste monemint.

P.C. de B.