Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 152]

De Steiweeg
Maastrichts

In d'aovendzon dao op de steiweeg*
gleujt wèlle wiegerd geel en roed;
't Is laat-September en de zomer
wach stèl en laankzaam z'nen doed.

Oraanje leech stijg langs de gevel
en sjittert in de hoegste roet;
't Weurd keul en 't sjiemert al heij ònder,
nog éve, en d'n daag is oet.

'n Ierste blaad luut los en kantelt
en rös veurgood op kawwe stein;
't ritselt heij en dao, en, zwevend,
valle ze laankzaam, ein veur ein.

De steiweeg weurd zoe stèl, zoe tristig,
d'n hiemel dèk ziech laankzaam tow,
en d'ierste regedröppels valle
en tikkele op daak en sjow.

De kaanjelpiep begint te zinge
e görgelend, monotoon refrein
en in de regeton dao springe
de bläöskes op- en euverein.

Mèh, zuuch, dao sjäört 't Weste ope,
de depe zon brik door en, klaor,
gleujt éve nog d'n donkre steiweeg
of heer vaan goud en pörper waor.

Vic Reinders