Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 131]

In de ketel
Maastrichts

In eeder staand ziin deùgeneete,
Die tege God
En zi gebod,
Oet vrije wèl, hun plich vergete;
Mer zeet, de straof
Die wach hun aof.
Es 't mentjen* ins kump veur ze geld.
Dan hùlp gei krite, gei geweld:
In de ketel.

Me vindt ers in regeringszake,
Bij Land en Staot,
Bij Kèrk en Raod,
Die hunnen eid veur goud verzake;
En toch, ze ziin
Vol ier in schiin.
Noe, Hans dee dink: laot ze mer doen,
Dan krijg ich ouch groet garnizoen
In de ketel.

Niks maak den hipocriet verlege;
Er drêit de rok
Veur boesch of brok*;
Ze zwijnehart kaan mer bedrege;
Er it es joed
Et kristebroed,
En hèlt zich wie en heilig vaat,
Mer heer berouwt zich dat te laat
In de ketel.

[p. 132]

 

Noe zuug dee snijder dao ins mikke,

 

Wie eeder kier

 

Er door zen schier

 

E stùkske stof zou kònne pikke.

 

Ouch herbergeer

 

En winkeleer

 

Die schrive dèks mèt dobble kriit;

 

Ze toem'len drum tot hunne spiit

 

In de ketel.

 

 

 

Wie mennig brouwer liet us fluite!

 

In 't beer dao zit

 

Gaar geine pit;

 

De pòmpeslaag dee gief em duite.

 

Er lach vandaog,

 

Mê'r krijg zen laog;

 

Dan moot er, es et taptouw is,

 

Veur iewig drinke meerepis

 

In de ketel.

 

 

 

Deen avekaot heet door zen toere

 

De lui gekùld

 

Zen tes gevùld,

 

En blijf op mie nog altiid loere.

 

Mer Hans dee zeet:

 

‘Noe lùl mer neet’,

 

Den tong verdrêit veur mich gein wèt;

 

Den tiid is oet, ich sleip tich mèt

 

In de ketel.

 

 

 

Leef dames, rechters, groete hiere,

 

Die in 't bedèk

 

Eur strikke lèk,

 

Ger kònt den hiemel toch neet piere.*

 

Noe, gaot mer door!

 

Ins kump eur oor,

 

Dan redt uch al eur gruutsheid neet,

 

Dan braoit ger, wie en hin aon 't speet,

 

In de ketel.

 

 

 

G.D.L. Franquinet