Weuste kaels
Klimmens
Mieë es hónderd jaor gelijje hoesde op 'n gów oer gaons van ós aof nóg reuze. 't Waore fosje weuste lüj en dróm heesj hun dörp Weusterich. De manslüj waore kaels wie de boum, sjterk wie de ös en jaomer genóg ouch zoeë dóm. Ze hawwe heng wie pannesjöppe en mit de sjoon mochte ze allein mêr op de provinciaal waeg kómme. Ze hawwe naze wie bigkele - 'ne flinke gieëvel seert 't hoes - en 'ne baom in de brook woeë 'nen erme minsj ter twieë van haw. Erm en bein waore naovenant en allenej hawwe ze 'ne kop wie 'ne riethamer. Gei wónder dat ze kóste ète wie de sjuredaesjesj. Dat waor al gein ète mieë.
Ze waore zoeë sjterk, dat ze 'n jóng èsj mit ein hand oet gen aerd trokke. Dao höbbe ze zich ins 'ne zaodesjtigtenaomiddig mit verammezeerd. Wie ze 't saoves oetsjeide, wiste ze neet wieväöl ze ter oetgerieëte hawwe, want ze kóste neet tèlle. Daonao höbbe ze 't noeëts mieë gedao, ouch neet veur de sjpas.
Ze kóste neet sjrieve en neet rèkene. Ze kante gein lètter zoeë groeët es 'n ków en va ciefere hawwe ze zoeëväöl versjtand es e verke va saffraon* vrète. 't Lieët zich versjtao, dat ze vuer fie werk neet 'n dogte. Doe mós hun gein naold laote i-vaeme en vuer sjnieder waore ze neet in de weeg gelag.
Wat ze waal kóste, dat waor wirke mit de sjöp. De sjöppe, die ze broekde, waore zoeë groeët es taofelblaar en woeërte apaart vuer hun gesjmijd in de Koninklijke Grofsmederij i Leiden, ónge deep in Holland achter Vindeloeë.* Die hawwe kontrak mit hun. Zie krege de sjöppe gelieëverd, desses móste ze de sjteel dervuer make, want dat kós in daen tied gein ein febriek.
Mit de sjöp trokke ze op 't vreugjaor nao de groeëte graafwerke. Ze grove kanale en deepde haves oet. E kanaal vuer groeëte sjieëp van twieëhónderd tón waor kingerwerk vuer hun; dao woeërte de lieërjónge, de aa-sjpendesj* aa gezat. Es zie zoeë kanaelke aan 't oetwerpe waore, waor 't water neet flot genóg óm bie te loupe. Zoeë wirkde ze d'r ganse zoeëmer pis aa gen ous. Da kaome ze nao heim, dèk va wied op 't Pruusjes, mit 'ne zak vol marke oppen rök. Ze makde dan 'ne kleine'n ómwaeg uever Eys, gólle zich dao 'ne os - dao loupen ter genóg - en dem droge twieë man mit de poeëte bie-ei-gebónge aan 'n den van e jaor of zieëve oppen sjouwere nao heim. Va wieds flöttde d'r vuerman, dae d'r waeg mós vriehawte, krèk wie de bielemennekes van de sjötterie in de brónk, op twieë vingere en da wóste ze i Weusterich besjeid.
De vrouwlüj waore'n ouch reuzinne, waal neet zoeë groeët en fosj wie de manslüj, mèh toch flink va poeëte en oeëre. Zie dege'n 't werk in en óm gen hoes, i koeëlef en op 't land i ge veld. Hun heng waore get fiender vuer dat werk. De manslüj wórpe vuerdat ze vertrokke, 't land in 't roewe um, alles mit de hand en dan nóg sjpieëlentaere en da móste de vrouwlüj en de kinger mêr zieë dat gezieëd woeërt en gesjaore* kós waerde. Ze hawwe jao d'r tied, geine man aa gen hoes en 'n man minder aa gen taofel.
Es de manslüj nao 't seizoen heivesj kaome, waor vuer alles gezörgd. Van 't zoeëmerkaore en de vreug terf waor broeëd en wèk en vla gebakke. De broeër* waore zoeë groeët wie kingerzerksjkes* en de vla's wie hóndskarreraar. En da waor i Weusterich Bend oet. Ach daag aan ei sjtök woeërt gète en gedrónke, gebaljoend* en gebölsjerd,* want bölsjere kóste ze i Weusterich; dat waor oere wied te huere.
Hub van der Maar
Auteursrechtelijk beschermd