Va sjpoeëke, rieze sjting en hillieje
Kerkraads
De kathrienasjting in de Anstelbaach
Op inne sjunne zómmeraovend in der joeni jóng der Joep, der kneët van der sjmid a jene Kouwsjtats, noa jen Ham um doa bij der vilder ee paar jemuutlieje sjtundsjere mit de jónge tse kate.
Kót vuur middernaat jóng der Joep noa heem. Boaven hem fliemmerete aan der zammetsjwatse himmel de sjteëre. A zieng reëter hank roesjet de baach.
Jraat, wie der Joep durch der sjtieëjel* bij de Hammulle wól joa, zoog heë ing kats óp der wèg zitse, die 'm mit heur jreun oge aa-keek. Der Joep, deë ziech jet versjrekket, wól 't deer voetjage, mar de kats bleef ruijieg zitse. Mit der mód ee bis-je in der boam sjtriechet der Joep in inne boag um dat deer hin.
't Sjloog jraat middernaat i Kirchroa, wie der Joep uvver 't bruks-je jóng. Opins inne heftieje wink, deë der Joep de kap van der kop aaf rieset. Jans verdoetst keek der jóng rónk! Dat 't hij zoeë winget?... Plötsliech wós heë 't! De sjtónd van de sjpoeëke woar doa en jans besjtimt hoezet zoeë sjpoeëk in de baach. Va sjrek brank der Joep der durch. I vunnef menütte tsiet sjtóng heë jèchend* vuur zie elderliech hoes.
's Angerdaags woar al jauw i jans Kirchroa bekankt, dat 't a Ehresjting sjpoeëket.
Umdat de lüj doch zóndieg hauwe, 't woar Peter en Paul, jónge ter vöal 's nómmedaags ins kiekke. Mit sjui oge loerete ze noa die jroeëse sjting, die midzele in de baach loge. Wienieë en wie woare die doa tsereët kóme? Dat wós jinne! En dan deë wink, deë um die sjting hüllet?
De manslüj sjtónge mit tröpsjere bejenee en tserbrooche ziech der kop uvver die jeheimnisfolle sjting. Inne vreëme, deë jraat langs jóng en óg sjtoa bleef, zaat, dat heë vöal jereest hauw en dat tsoat sjting kank. Dat woare Kathrienasjting, die de ‘böze jeister’ in flüs wörpe um 't de lüj mit de sjifter lestieg tse maache.
Der sjotes va Kirchroa koam óg, bezoog ziech de zaach jet va wiets, jóng noa jen dörp tseruk en róffet de sjöffe* bejenee um noa tse joa, wat jedoa moeët weëde. Noa lang kalle, woeët besjlaose der nieëkste zamstieg die beheksde sjting oes de baach tse hoale.
Op deë zamstieg wirket jinne i Kirchroa. Alles sjtreumet noa de baach, jesjpanne wat 't doa joof.
Ee paar sjterke keëls, die vuur der däuvel nit bang woare, late sjwoar, kettens om de sjting. Op der wèg sjtóng der boer van der Brukhof jereed mit ach peëd.
Wie der sjotes, dem zienne hód óg al durch der heftieje wink voetjevloage woar, alles nog ins jód noajekiekt hauw, loos der peëdskneët de sjmik knalle. De dere trókke, wat ze koeëte, mar de sjting verreurete ziech nit.
't Moeët hulp jehold weëde. Op Kleure-Naselt lieënet der sjotes nog veer peëd, die vuur de angere jesjpanne woeëte. Werm knallet de sjmik. De dere trókke en riesete mit alle jewalt, zoeë forsj, dat de kettens knappete en de peëd mit de sjnauts in jen drek vlóge.
Wat noen? Doa sjtóng me vliddig* tse kiekke! Op road van der kuster sjikket der sjotes inne kneët noa Kloeëster um inne van de heëre tse hoale. Deë koam reëtsouw mit, kreeg ziech wiewasser en sjprinkelet dat uvver de sjting.
Mit nuije mód jóng me wer aan 't werk. De peëd sjtrengete ziech aa en waraftiech, ze kreje de sjpoeëksjting oes de baach.
Der Joep róffet zieng kamerade bejenee en tse zame rollete de jónge de blök tjeën de berg aa, woa ze noe nog langs 't weëgs-je ligke.
A. Toussaint
Auteursrechtelijk beschermd