Legende van twieë eus, die goo werke deeë
Heldens
Werm wólkde d'n aom oet de wieë naasgater van 'nnen oos. 't Kiendjen in de sjtal van Bethlehem woord zoeë werm, huulde neet mieër en veel in sjlaop.
Daen oos woos leechtig neet wat 'n dieë, mer in èlk geval dee 'n e gód werk. Of det bieëst mei óp 't lankd wèrkde, óf oeët ker óf wage getrooch heet óvver de roebeligke sjtraote van Bethlehem, die meugelik wel get e wig zóllen hebbe gehad van de weeg nao de Rógkelse bruk óf Daekershoors, óf mesjien nag wied sjlaechter wore, det heb ik noeëts urges gelaeze. Mer mich tuntj wel det daen oos 'nnen overuuem waas, in de zóveulste graod dan, van daen angeren oos, dae auch 'n bieëstig gód werk dieë, veul later in d'n tied en wied dónder bèj.
Daen irsten hei 't Kiendje Jezus zelf oet de kao en Ooslevrouw oet d'n ozel gehólpe, toe Die werkelik ginnen hemelse raod woos, wie det Ze eur Kiendje werm moos haoë mèt e paar dunne dèkskes, woe me dór koos kieke en 'n hampel sjtroeë oet 'n króm boesj.
Mer daen twidde, woe ich uch mesjien get nèjs van gaon vertèlle, heet aevel auch get wóngerlik góds gedaon. Ooslevrouw en 't Kiendje woren dao zeker blèj um, want dae vervulden eure wins en heet er mèt vur gezórgd det Kepél hèj ligkt en nurges angers.
't Waas in 't begin van de zevetieënde ieuw. Juusten daag en jaor zien ze vergaeten óp te sjrieve en ge wèt wel wie 't dök mèt ónthaoë geit.
Urges in Heldje sjpeen 'nnen boor zienen oos in, um aan de kankte van Beringe 'n ker witte zank te hale, umdet zien vrouw al e paar daag laag te näöle,* det ze niks mieër hei um 't veurhoes en d'n haerd te sjtrouwe. Langsaam mer zeker sjógkelden 't geveers gunder óp. D'n boor zaat óppe ker, mèt einen bats óp 't brèdje. Doe d'n baas gelaa'n hei en d'n oos ‘Jöh!’ huurde, trooch'n drek aan en sjlóbde ne mèt de ker zank dór deepe kersjpore vroet. D'n boor leep d'r naeve over 't pedje, de haeng in de taes. 'nne remmel ónger 'nnen erm en 'n sjmeel teussen óngerlup en sjnór. Op 't gebouwd veldj pikde kraone wurm en zó get en in 'nnen hoeëge kannedalsen baum waas 'n aegerst aan 't tóbbe. Ovver de Pieël zakden 'n vaal zón aochter 'n Mieërtse bies wig.
In Aevelder bleef d'n oos inèns zoeë mer sjtaon. Mèt mote en d'n eike remmel kreeg d'n boor 't bieës en de ker, die mèt det kletske zank zeker neet te zjwaor gelaë waas, wèr óp gank.
Mer de vrouw zo tóch verluipig de zank nog neet aan hoes hebbe.
Doe 't geveers waas gekome tót woe nów midden in Kepél det néj roeëzeperk is aangelaog, bleef d'n oos wèr sjtaon. En óf d'n boor ‘Jöh! zaog óf ‘Hót-jöh!’ kakde, 't bieës verzat gène poeët.
Krek kwaam d'r emes naeve, dae mèt 'n kruker mees nao 't veldj sjurgde. Die zat e neer, sjmeet de leechtreem over de buim, sjpèjde in de heng en kruide mèt aan 't raad van de zankker.
Ongerteusse kreeg d'n oos preugel en sjtoke de èngelkes zich twieë vingers in eur oeëre um neet te huëre wie daen boor te koeër ging. Mer niks badde. De ker bleef sjtaon woe ze sjtóng en woord van ermen daag mer aafgelaë. Umdet me doetertied nag gin sjlaagkerre kinde, moos det mèt de sjup gebeure. 't Waas 'n hieël werk dór dae waersen oos.
Mer wat waas det? Dao laag e bèldje teussen de zank, e bèldje van Ooslevrouw. Wie waas det dao teraech gekome? D'n boor rapden 't óp, bekeek 't mèt groeëte auge en zeugden ins. Ongerteusse kratsde daen angere mins zich ins ónger zien muts en zaog toe: ‘Det mót e wóngerbèldje zien.’
Auteursrechtelijk beschermd