Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 58]

De heemkier van d'r verloare zoeën
Heerlens

Heë hool de hank wie wankend* in...
Dat dit, noa alles, zoeë nog woar:
ee ónbesjriefelek begin
zoeë sjtil, zoeë sjwiegend en zoeë sjwoar.
En wie 'n doef wórp zienne blik
óntwiekend zich wer an de wólke;
doa woar nog, went he wool, ee t'rük,
doa woar...
En wie op lóchte kólke
dreef blinjelings zie verlange wir
durch wiedte hin en sjteë en leng,
bis woeë he sjtil hool kier op kier
an wit va zieë umroesjte reng;
durch daag die wie in goodlamee
in brank 'm sjloge van d'r prónk;
durch nachte woeë he mild wie sjnië
versjmólt op enne dónkre mónk.
En áng're, woeë zich zie gezich
kaod an de sjterre sjloog de sjterke
en woeë heë sjtóng in ee gerich
mit sjloapend neëve 'm de verke.
En achter alles, al die joare
dreef wie 'ne ingel in 't sjwat
e heemwieë wied en ónbesjwoare,
e heemwieë, God... noa dit?... noa wat?
D'r hof blónk hoog in 't mörgeleech,
d'r hónk sjpróng kwisp'lend oet 't sjtröëtje,
en wie he sjtilkes oapedeeg
kniersjde wie vreuger wer 't pöëtje.

René Toonen

[p. 59]