Langs den waterkant

[p. 101]

Zesde hoofdstuk.

Als je slaapt, gaat de tijd zonder dat je 't merkt. Ik had, denk ik, al een heelen tijd geslapen, toen ik dicht bij me een stem hoorde, die vroeg:

‘Wou je wat drinken?’ En een zachte stem antwoordde. Zoo in den doezel van den slaap meende ik, dat het moeder was, die door kleine Annie wakker was gemaakt, omdat ze dorst had. Ik hoorde iemand zachtjes over den vloer loopen en plotseling begreep ik, waar ik was. Was het buurvrouws gang, die anders was dan die van moeder, als ze 's nachts door de slaapkamer ging; was het de ongewone ligging in m'n bedstee onder een bedstee? Ik weet het niet. Maar ineens schoot het me te binnen, dat ik bij Siem in huis was en waarom ik daar was. Haastig richtte ik me overeind, stootte m'n hoofd nog aan de planken boven mij, maar voelde het ternauwernood. Ik sloeg de gordijnen op zij en half uit het bed hangend, vroeg ik snel:

‘Is er wat met Siem, buurvrouw?’

[p. 102]

Buurvrouw keek vreemd op, toen ze mijn stem daar ineens hoorde, maar ze antwoordde kalm:

‘Hij heeft alleen maar wat dorst!’ - Maar tegelijk hoorde ik boven m'n hoofd z'n stem:

‘Wie is dat, moeder?’ Maar moeder werd de tijd om te antwoorden niet gegund. Toen ik hem hoorde spreken, was ik, wip! uit m'n bed en stond bij hem.

‘Dag Siem!’

‘Dag Mijndert!’

Vreemd. Meer zei ik niet. Niet ers:

‘Hoe is het met je?’ Niet ers: ‘Heb je pijn?’ of zoo. Niets dan simpel: ‘Dag Siem!’

‘Dag Mijndert! Slaap je hier?’

‘Ja.’

‘En waar is Japie?’

‘Japie is bij Mijndert zijn vader en moeder,’ antwoordde buurvrouw nu. ‘En Mijndert is bij moeder. Daar heeft moeder meer hulp aan, dan aan Japie.’

Ja, dat begreep Siem. Hij kreeg z'n kopje met drinken, dronk het gretig leeg. Sloot toen weer de oogen.

Ik stond maar stil bij zijn bed, wat onbeholpen, want ik kon niets voor hem doen en ik wist niet wat te zeggen. Het was zoo vreemd, midden in den nacht te staan bij het ziekbed van je kameraadje. Siem hield de oogen gesloten en ademde zwaar en onregelmatig.

‘Ziezoo, Mijndert! Nu heb je Siem gezien. Ik zou nu maar weer rustig slapen gaan.’

‘Is Siem erger, buurvrouw?’ fluisterde ik.

‘Erger niet, denk ik, maar hij slaapt toch heel on-

[p. 103]

rustig. Ga dus maar weer bedaard naar bed. Hoe minder drukte, hoe beter.’

Ik gehoorzaamde gewillig, kroop weer onder de dekens en in minder dan geen tijd kwam de slaap weer over mij.

's Morgens tegen zevenen werd ik wakker. Ik hoorde zacht praten in de kamer. Ik richtte me op, onwillekeurig wat voorzichtiger dan in den nacht, en gluurde door de gordijnen. De lamp brandde nog. 't Blijft lang donker in het midden van November. Vrouw Jannetje zat met buurvrouw bij de tafel. Ze spraken zacht, leunden met de armen op tafel, bogen de hoofden naar elkander toe. ‘Siem slaapt zeker,’ dacht ik.

Even viel ik terug in de kussens, maar aan slapen dacht ik niet meer en ik lag met open oogen. 't Is zoo'n eigenaardig gevoel, als je 's morgens wakker wordt in een ander huis, in een ander bed, bij andere menschen. Ik keek eens rond in m'n nachtverblijf, maar alleen aan den kant van de gordijnen was iets te zien.

‘Grappig zoo'n slaaphokje,’ dacht ik. ‘Net een kamertje. Hier sliep Siem nu altijd. 'k Zou ook wel zoo'n bed willen hebben. En zoo groot. Daar achterin kon je fijn je boel bewaren, als je er een plankje timmerde. Even voelen, of er geen plankje zit.’

Ik scharrelde dien kant wat op, voorzichtig, om Siem, en voelde langs den wand. Nee, d'r zat niets. Dat zal ik Siem toch ers zeggen, als hij beter is. Je boeken kon je der zetten en je postzegels bewaren en je knikkers, afijn alles, wat je wou. Net een klein roovershol. Hoor,

[p. 104]

vrouw Jannetje praat weer. Die blijft hier nu vanmorgen, zei buurvrouw gister. Zou buurvrouw nu aanstonds slapen gaan? Zeker wel! Maar waar? Bij Siem kan niet. Dan misschien in mijn bed of bij vrouw Jannetje in huis? Maar uit huis en bij Siem vandaan zou ze wel niet willen.

Even daarna kroop ik voorzichtig m'n bed uit. De beide vrouwen keken op, knikten vriendelijk naar me. Ik schoot gauw m'n kousen aan en m'n broek en ging naar ze toe.

‘Hoe is het met Siem, buurvrouw?’

‘Nog hetzelfde, Mijndert.’

‘Zou het niet erger worden?’

‘Ik hoop van niet. Vanmorgen komt dokter weer.’

‘Mag ik naar huis, buurvrouw?’

‘Ja zeker, jongen, mag jij naar huis. Wasch je maar gauw en kleed je verder aan. En ga dan maar, hoor!’

‘Wil je weer graag naar huis?’ vroeg vrouw Jannetje nog.

Ik knikte en zij knikte begrijpend terug. Toen ik de deur achter mij had dichtgetrokken en de steeg insloeg, schoven de eerste zonnestralen juist over de verre weilanden aan de overzijde van de vaart. De hemel was helder. De wind had hem schoongeveegd en die blies er nu, trotsch op zijn heldendaden, nog lustiger dan den vorigen avond op los. Ik had Siem niet meer gezien. Hij sliep, toen ik wegging.