Gedicht Aen alle Scheeps-gesellen.
KOmt hier, siet eens die de Baren
Meermaels geerigh hebt doorvaren,
Om na ’t vreemde Landt te gaen:
Die in dienste van u Reder,
Als ’t hem nut is en behaeght,
Niet aensiende wint of weder,
Lijf en leven willigh waeght.
Siet eens of die seve Gasten,
Soo de minsten als de meest,
In ’t gevaer kloeck aen te tasten
Oock onaerdigh zijn geweest.
Wat sy by die wrede strande,
By de smoockoy van den traen,
En te water, en te lande,
Moedigh hebben uytgestaen.
Als de kromme Beere-klouwen,
En die scherl-geslitsten tand
Haer aen stucken looghd’ te houwen,
En te werlen in het sand.
Als de felle water-rollen
Van de snelle Soute vloed,
Aengestouwt en ol geswollen
Schenen t’eyschen lijf en goed.
Als de rasch-verbolge winden
Met haer krachten quamen af;
Om haer onvoorsiens te vinden.
En te doml’len in het graf.
Alsmen daer begost te meenen,
Dat men van die helsche strand
Sonder ooren, neus of teenen,
Keeren sou in ’t Vaderland.
Als sy van haer Tent geweken
Meenden tot de keel te breken.
En te smooren in de snee.
Als de sloel was uyt gelolen,
Zijnde van het Ys bekrolen.
Loolen ol de marmer-vloer.
Als sy levendigh begraven
In den daml en sneewichyt,
Dochten, adieu Dellhsche Haven,
Waer sy keerden ofte wenden,
Over al scheen schrick en nood;
Over al een droevigh Ende,
Als een schimme van de dood.
Hier uyt kunt ghy merk’lik mercken,
Om te zijn vry onbeswaert,
En u ziele te verstercken:
Dat niet deert, ’t geen Godt bewaert.
Eer u dan ol sulcke kusten
d’ Onsloed schielik overslaet,
Boet hier mede uwe lusten,
En zijt wijs door anders quaed.
Hoe ghy u bequaem sult weeren,
Metten emmer in den brand,
Sult ghy hier uyt fijntjes leeren,.
Sonder uwe schae of schand.
Adriaen Ravesteyn,
Patientia & spe.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij