De verlaten man

[p. 183]

XX.

Commedia finita. Het zot blij-einde. Iedereen trouwt.

En ik...? Niais met verkeken kansen? Père noble, die wijsheid pimpelt uit den bruiloftswijn?

Blok, in een nieuwe jas, brengt mij met zijn aanstaande zijn bezoek. Ik weet: zij braadt een osselap als niemand. Terwijl ik thee schenk, heeft zij moeite mij de pot te laten.

O Pees, o goddelijke onvolwassen jongen! Hij schreef een brief vol schaamte en onbeschaamdheid. O zwijmelende Bacchus in mijn wijn! Hij wil zijn verhouding met Philine ‘regelen’. Richt zich tot mij, patroon, tevens tot alimentatie veroordeeld echtgenoot.

Ook zij, Philine schrijft: ‘Blijf ditmaal nu eens niet beneden de maat. Toon je op de hoogte van den toestand. Wij hebben je niet noodig, maar zouden zoo gaarne zien, dat je tenminste je figuur bewaarde.’

Pregel heb ik chrysanten moeten sturen op zijn receptie - dat vond Blok noodig voor onze zaken.

Jeanne boomt zwaar over een misverstand. Ook

[p. 184]

over een candidaat-notaris, dien zij in Engelberg heeft ontmoet.

Mijn zegen, lieve vriendin, mijn zegen! Mijn zegen, lieve menschen!

Maar ik had vanmiddag een mal slottafreel met juffrouw Joosten.

Stilte en een glas gloeiende rozen op mijn tafel.

Stilte.

Ik raad van wie. Nu moet ik aangenaam zijn verrast.

Maar neen, ik ben niet aangenaam verrast. Ik ben een lomperd. Die bloemen hinderen mij. Zij hinderen mij voelbaar.

- Tktktk! - tktktktktktktk!

- Tktktk!...

- Neem u even op? Voor Schelm & Doeniet, Deventer.

...Bènt u er?...

‘Wij hebben de eer de goede ontvangst te bevestigen van’... ziet u maar na. - ‘In antwoord hierop...’

- U moet dat niet doen, juffrouw Joosten. Ik vind uw bloemen heel mooi en waardeer de vriendelijke bedoeling...

...haar potlood op den vloer.

- Wees nu eens redelijk, zeg ik, bukkend. U begrijpt toch waar dat onvermijdelijk heen moet.

Het arme kind slaat aan het schelden. Ik heb haar reden gegeven aan te nemen... zij heeft gemeend...

- U had geen recht iets van dien aard te meenen, juffrouw Joosten.

[p. 185]

Ginds in de teekenkamer worden de schimmen aandachtig.

- Als dat zoo gaat, kan ik niet anders, juffrouw Joosten... Het zou mij spijten...

Blok valt verstoord naar binnen. Lacht wetend en verdwijnt.

En juffrouw Joosten, in een zenuwbui:

- Vrouwenbeul!

Waar heb ik dat rare scheldwoord meer gehoord?

In superieure kalmte ruimt de patroon zijn papieren, sluit zijn lessenaar, vertrekt.