Koning Adam

[p. 88]

XXV

Adam, verdwalend langs zijn gedachten, vroeg niet meer.

In afgunst had de broeder den broeder geslagen op het hoofd.

Wat nu verder?

De slag, die pijn deed, dit lag binnen zijn ervaring en bevatting.

Maar wat anders, wat meer, was er met Abel? Waarom vloeide uit zijn schedel het leven weg? Wat werd hij zonder leven? Wat anders dan hij tevoren geweest was?

Dit was Abel, was zijn lichaam, zijn gezicht, dit waren zijn mond en zijn haren. Wanneer men de gesloten oogleden lichtte, zag men het wit der oogen. Zij zagen omhoog, - wat daar zagen Abel's oogen?

Wanneer deze Abel rees, zich weder rechtte op zijn beenen en de schalmei vatte, die nevens hem lag in het gras, en speelde, - dezelfde Abel zou het zijn van altoos.

‘Mijn zoete jongen Abel, neem de schalmei en speel voor mij!’

Kon hij het niet? Waarom kon hij het niet?

Levend, in zingende schoonheid, had hij de moederschoot verlaten, een jubelende jeugd sinds zijn oorsprong, - waarheen nam hij thans zijn stillen weg?

Adam bezon, dat er binnen in Abel iets wezen moest, wat hij niet kon zien. Hij had vuur zien branden, wist hoe het gonzende rees bij droog voedsel en daalde en verglom wanneer de spijze 't ontbrak.

Was dit als het vuur?

[p. 89]

Hij kende het bruisende water, dartel en wagend zich werpend van de rotsen. In evene bedding stond het levenloos stil.

Was het dit?

Hij kende den brekenden tak, door orkanen bloedend gescheurd en tot dorren gedoemd.

Was het dit?

Hij kende het blad dat rul verging.’

Was het dit?

Kaïn rees, een moe, verslagen man. Hij stond stil om te zien in zijn ledige hoofd, hij wendde zich en ging.

Ook Adam stond op, maar hij volgde hem niet. Hij keerde naar de plek, waar Eva nog klagende hurkte bij haren zoon.

Abel was iets afschuwelijks geworden. Een pestilentie walmde om hem heen.

Zij droegen bladeren aan en zand, om hem te bedekken.

En den anderen dag, als de beesten kwamen, zich gulzig verzadigen aan zijn lippen, dan dekten zij ook zijn hoofd.

De appel, die ter aarde valt, peinsde Adam, rot en vermengt zich met den grond. Een volgend seizoen en men vond hem niet terug.

Was het dit? Was het dit?

Maar de appel zong geen lieflijke wijzen, hij omluisterde zich niet met den toover van schoone sproken, dat alle kinderen nader kwamen met opene mondjes om te luisteren.

Adam ging onder de kinderen hooren. Wat zeiden zij? Hun spel viel stil. Zij fluisterden onder elkander, als om iemand niet te storen.

Een hunner echter zette zich op een steen en vertelde Abel's vertelsels.

Het leek of Abel nog was onder hen, die het zelf vertelde.