Koning Adam

[p. 17]

IV

In hoe tooverigen bloei braken de paradijzen toen open!

Zóó heerlijk hadden de heesters nog nooit hun bloesems gedragen; onder bruidstooi lagen rozen en seringen, prille jasmijn en pralende sneeuwbal; vuriger, in grilliger uitgelatenheid glipten de jonge hagewinden van struiken naar struiken, de gretige hop smoorde in zijn heete omhelzingen alle gewas, en bandeloozer naar de verste, duizlende toppen, wierp zich de waaghalzige kamperfoelie omhoog.

Met hun nieuwe, bazaargroene kaarsjes, illumineerden op klaren dag de sparren, als kòn het niet op, zij schikten zich in feestlijke lanen, daar schreed het bruidspaar in stille verplechtiging door, de verschieten tegemoet der stijgende landouwen. Uit alle stammen schoten en sparkelden de nieuwsgierige lichtjes der versche loten, mos- en weidebloemen spoten uit den grond, zich offerend in een wilde extase aan hunne zalige voeten.

Eva's graciele blankheid droop van parelmoerglanzen des hemels; als uit een bad, het licht in verliefde streeling gleed langs haar smalle, prille schoudertjes, en daalde langs haar arm, en spreidde zich met haar vingertjes tot een handje van licht, en van haar roze nageltjes spetterstoeide het weg, als uit diamantjes-in-goud, een gouden baan, die, haar flanken over, gleed langs hare heupen en dijen tot aan den luchtig tredenden voet.

Adam bezag haar, en hij meende te begrijpen. Zij merkte het dieper glanzen zijner oogen, maar besefte den inhoud niet; verdroomd in een vraag, gaf zij zich weg aan zijn omhelzing. Zij kende thans

[p. 18]

zekerlijk het doel van haar leven: Adam te behagen, hem volgend als haar meester waar hij goedvond te gaan, en naar zijn begeeren te glimlachen en te caresseeren wijl hij haar schoonheid en hare streeling zocht.

Adam geleidde haar door de weelden van den overvloed, hij plukte haar de hooggehangen druiven, hij brak de harde noten met zijn scherpen beet, dat zij lachte en bewonderde, en de kernen zoeter vond dan tevoren ooit. Bij de hand, deed hij haar zitten, zij zag verwonderd naar hem op, maar in haar oogen de volkomen vervulling vindend, zweeg hij van wat hij zeggen wilde.

Als de zon zonk, maakte hij haar een leger van dor blad en droge grassen - zie, het loof dorde en het gras bleekte tot rul zacht hooi voor Eva's leger! - Zoo meende het Adam te weten, al bouwende aan haar bed, hij bereidde zorgvuldig het droge gewas, een vederige, geurende zachtheid, en hij zat neder om te peinzen. Hij peinsde alwijl zijn lief zich nederlegde in den slaap, haar vingeren bleven stil naasteen, als amandelen lagen haar oogen toegeschelpt, geen gedachten gingen achter den glanzenden schijn van haar voorhoofd, geen raadselen vleugden troebleerend door het evene beeld harer droomen.

Maar, in een teug van verlangen greep haar slapend handje zijn hand, zij trok hem naar zich henen, en verzaligd legde hij zich bij haar in den slaap.