De geschiedenis van het huis. Een verhaal van vele avonturen

[p. 172]

XXXIII.
Het proces II. Van 't kastje naar den muur.

Het nieuwe hoofdstuk begint eenigszins onstuimig.

- Ben jullie stapelgek geworden! kreet Mevrouw, toen zij de kast in oogenschouw nemen kwam.

Alle autoriteiten stonden erbij als een verslagen bataljon.

Inderdaad hing die kast daar raar. Ze hing in haar onke eentje geplakt aan den muur, met een onmogelijk kleefmiddel, waarvan men den aard niet raden kon. Ze was topzwaar, oneigenlijk, te groot, te breed, ze nam de halve aanrecht weg, die voor de gemeenschap verloren was.

- Mijn heele keuken is bedorven! klaagde Mevrouw.

Iedereen zweeg. Iedereen had het wel geweten, maar het was een zaak van verantwoordelijkheden: alle instanties waren door de hoogste instantie, de order van Mevrouw, gedekt.

[p. 173]

Hoe moet ik nu mijn vaat doen? vroeg Mevrouw dreigend.

Niemand wist het.

- En waar de dingen zetten, die uit den weg moeten?

- Met uw verlof, meende de opzichter te mogen opmerken, met uw verlof, de ruimte op de aanrecht is niet verkleind.

Het was evident, maar de kast zweefde daarboven als een heiblok. Pats!

- Is het wel sterk? vroeg de Bouwheer angstig.

- Daar sta ik voor in.

Het was de aannemer, die sprak. Hij stond voor alles in, zoolang hij geld zag.

Mevrouw tracteerde de overige omstanders op een college over de geschapen moeilijkheden. Men kon niets wegzetten, niets aanpakken, niets wasschen. Men kon zich niet roeren.

- Marsch er dan mee! beval de Bouwheer.

- Maar ik moet toch een kast hebben!

Na lang beraad werd besloten, dat de uitgesloopte kast op de oude plaats zou komen.

Een lieven achtermiddag sloopte het jongmaatje om het ongeriefelijk getimmerte weg te krijgen. Hij liet den muur aan kraters en scheuren achter.

De stucadoor kwam om ze bij te strijken, toen was de dag ten eind.

Den volgenden ochtend vóór al het andere, begon de timmerman met het rif, dat buiten lag. Hij maakte de

[p. 174]

verbindingen weder haaksch, paste, vernieuwde een stuk, beproefde de voegen van de metselsteen te vinden, sloeg draadnagels in, zoo groot als poken. Het hout leek door witte mieren geteisterd, zoo gehavend zag het eruit.

De schilder kwam voor de nieuwe ruitjes. Hij plamuurde, hij bedekte alle wonden met de pleisters zijner blauwe lakverf en alles stond blinkend als tevoren.

Nu had deze heele geschiedenis in minnelijke samenwerking geregeld kunnen worden, want de Bouwheer was een inschikkelijk man en zijn Dame behoefde niet te weten wat ze aangericht had, - indien niet de blauwe verfpot van den schilder uitgeput ware geweest.

Dat zat zoo. De timmerman was gedekt door den opzichter, de opzichter was gedekt door den aannemer, de aannemer was gedekt door een order, een tegenorder en weer een order van Mevrouw, deze laatste gegeven in tegenwoordigheid van den Bouwheer, die het summum van dekking aller verantwoordelijkheden vertegenwoordigde. Omtrent de kosten van de kast, de slooping, het weder inzetten van een nieuwe, het nogeens uitsloopen van deze en het opnieuw stellen van de oude kast, kon niemand in onzekerheid verkeeren.

Des avonds thuis onder zijn lamp, bereidde de aannemer wegens al deze extra werkzaamheden een bijrekening, zooals men een boterham met stroop bereidt. De schilder deed desgelijks, wegens al zijn ruit-

[p. 175]

jes, zijn uren loon, zijn zegeltjesplakkerij, zijn bedrijfswinst, zijn risico, en wegens materiaal, dat hij berekende tegen den prijs van inkoop, verhoogd met zijn ondernemerspercentage, want hij schilderde niet om vliegen te vangen, wat hem evenwel, wanneer hij kleverige specie onderhanden had, toch menigmaal bovendien gelukte.

Doch, zooals gezegd, het ging om den nieuwen blauwen pot.

In het einde der dagen, wanneer alle rekeningen bij elkaar komen, het puntje bij het paaltje, op den dag des oordeels van het bouwen, den Dies irae, Dies illa, zooals te lezen staat bij David en de Sibillen, op dien dag der vergelding komt ook het bescheidenst potje blauwe glansverf voor den dag, gelijk een onder 't gras verscholen viooltje, dat het gewaagd heeft te ontluiken.

Het was bij de bijrekening, dat de Bouwheer dit parasitisch bloeisel ontdekte.

Hij wees met den duim.

- Hier zie ik een pot blauwe glansverf. Drie kilo!

- Dat was van de keukenkast, verklaarde de Aannemer, luchtig, zooals men over kleinigheden spreekt.

- De keukenkast? verwonderde zich de Bouwheer.

- U weet toch wel....

Het was een pijnlijk onderwerp. Zwijgend als een onweersbui, die nog niet klaar is, zocht de Bouwheer de posten bij elkaar.

....Voor het wegsloopen van een keukenkast....

[p. 176]

....maken, ter plaatse aanbrengen, afstoppen, schilderen, van ruiten voorzien van een keukenkast, volgens opdracht....

....wegsloopen van dezelve, dichten van den muur, arbeidsloon, verschot....

....aanbrengen, ter plaatse opstellen, afstoppen, bijwerken, naschilderen, van ruiten voorzien eener nieuwe keukenkast. Met materiaal....

....idem een blik 3 kg. blauwe glansverf....

- Wat ik niet begrijp... begon de Bouwheer, gaar van het gereken....

En de aannemer aan het uitleggen. Dat de schilder gerekend had op glansverf voor de keuken en de badkamer, maar dat hij niet gerekend had op extra werk. Dat de eerste kast in de verf was gezet en er was voor de tweede nog juist glansverf over. Toch bleek het weer niet goed en er moest nogeens geverfd worden. Daarom alzoo had de schilder nogeens verf moeten bestellen....

- Zoo, zei de Bouwheer.

Voorloopig zeide hij niet veel meer. Maar hij zette bij den post der dure glansverf het blauwe potloodstreepje, dat hij bij alle dubieuse posten zette en ging met zijn rekening verder.

Toen de schilder met zijn kwitantie bij den aannemer kwam, liet deze zeggen: ‘niet in orde’. Want toen de aannemer met zijn bijrekening bij den Bouwheer kwam, had ook die laten zeggen: ‘niet in orde’. Het

[p. 177]

is billijk, dat wat bij den een als ‘niet in orde’ geldt, bij den ander ook ‘niet in orde’ blijkt.

Inzake verfrekeningen - en niet alleen met deze - gaat het nog altijd als met de mannetjes van Ripolin, zij schilderen allen op de ruggen van de anderen.