De geschiedenis van het huis. Een verhaal van vele avonturen

[p. 126]

XXV.
De klok.

De stoffeerder kwam voor de gordijnen, de timmerman voor de antieke kast, maar de Bouwheer zelf moest de Friesche staartklok ophangen, dat kon niemand zoo goed als hij.

Het eigenzinnig meubel hing liefst een beetje uit het lood. Het had geruischen als een schildpad of een krab, een geheimzinnig gedierte, dat binnen in een schaal woont, men kon daaraan beluisteren, of het zou verkiezen te loopen.

Voor den Bouwheer was het als een beest, dat hij getemd had en opgevoed, geen ander kon er mee terecht.

Hij keek, met een spijker in de eene hand, in de andere een hamer, naar den muur, die er ongemakkelijk uitzag. Bij de eerste poging viel een schilfer kalk uit het pleister.

- We zullen een paar haken halen! zei de Bouwheer.

[p. 127]

Hij begaf zich naar den ijzerhandel, dat inspireerde hem altijd.

Langen tijd zocht hij deskundig in de bakjes.

Met gesmede stalen haken, twee holpijpduimen, die gegarandeerd in alle muren gingen, en eenig ander ijzerwerk kwam hij terug. Ook had hij een nieuwen hamersteel gekocht, die moest worden pasgemaakt en aangezet: werk voor een heelen ochtend.

Toen 't met den hamer zoover was, beproefde hij eerst het geweld der stalen duimen. Hun dikke, vierkante punten weigerden het metselwerk in te gaan. Een web van scheurtjes sprong in het pleister en bij het uithalen van den kromgeslagen haak, bleef een kraterwond achter.

- Dat is niets! troostte zich de Bouwheer. Dat komt net achter de klok.

Listig bekeek hij de holpijpen van Fransch fabrikaat. Die zouden het beter doen. Die drukten bij het inslaan den steen niet naar buiten, die aten hem als het ware op.

Hoe vindingrijk was toch de mensch!

En een eindweegs ging dat ook wel. Maar de pijp leek in den steen een holte weg te slaan, daar draaide ze gezellig in rond.

- Die zit niet vast, constateerde de Bouwheer, teleurgesteld, terwijl hij van het trapje stapte.

De haak, gemaltraiteerd en scheef, hing tuitelig in den geslagen krater.

Toen ried de behanger:

[p. 128]

- Een gat maken en daar een houten pen in.

- Een gat maken.... zei de Bouwheer, nog eens kijkend.

- Je hebt daar pennen voor. Stalen pennen, die moet je langzaam tikken in den muur.

Weer ging de Bouwheer naar den ijzerhandel om een ‘rawlplug’. Het was een fraai en solied instrument, het kon te pas komen voor vele dingen.

Gelukkig was de behanger gaan schaften, die hoefde niet te helpen.

Met zijn nieuw gereedschap behakte de Bouwheer den harden muur, als behakte hij Carrarisch marmer. De vonken sloegen eruit, en telkens, bij het keuren van de bereikte diepte, werd de kolk wijder.

De resultaten vielen alweer niet meer. Er scheen een plek in den muur te zitten, waar geen menschelijk geweld voorbij kon.

Uit de gereedschapskist van den metselaar, die buiten pleisterde, - als hij pleisterde, en het was mooi weer, en toevallig geen schafttijd, want metselen en pleisteren is ‘seizoensarbeid’ - uit de gereedschapskist van den afwezigen metselaar, strandjutte de Bouwheer een dikken massieven hamer. Een hamer als een blok. Een hamer om steen mee te hameren. Elk vak had zijn gereedschap.

Het effect was prompt en treffend. De stalen pin brak af.

Van den goedigen bruinen beer vertelt men, dat hij

[p. 129]

koppig wordt en lastig voor den mensch, wanneer een kogel hem raakt. Men zou van minder gevaarlijk worden!

In dien toestand geraakte de Bouwheer. Het kop koffie, dat Mevrouw hem bracht, deed zijn hoofd gonzen. Hij wankelde het trapje op als een alcoholist, dreef nijdig het gebroken staal nog een paar slagen verder, en wurmde met een nijptang om het er weer uit te krijgen.

Wrokkig bekeek hij den verbrokkelden, geknauwden muur.

Met een steenboor deed hij een nieuwen aanval. In de badkamer had hij gezien, hoe de sanitairwerkers in tegels en cementvloegen gaten boorden voor hun schroeven. Dàt was de manier! En sluipsch, alsof hij diefstal pleegde, groef hij het werktuig uit hun lederen gereedschapstasch.

Zoo'n boor was niet gemakkelijk te hanteeren. Ze duwde den Bouwheer achteruit, zoodat hij dreigde van zijn trap te vallen. Het leek of ze niet naar binnen, maar naar buiten ging.

Hij zette zijn trapje achteruit, zoo lukte het beter. Staal en steen zongen een knarsend lied. Fijn rood baksteengruis wrong zich als bloed naar buiten.

Boven de macht draaien viel niet mee. De Bouwheer begon zijn werk met alleenspraken te begeleiden.

- Zóó gaat het.... je moest meer kracht kunnen zetten.... ik geloof, dat moet je met den schouder doen... de trap is niet hoog genoeg... maar 't gáát...

[p. 130]

éven meten.... nee, nog wel een centimeter.... een centimeter minstens, en dan een houten pen....

Het gat, trechtervormig, werd steeds wijder, maar niet dieper. De boor leek bot te worden. Gevaarlijke scheuren sprongen in het pleister. Toen de prop!

De prop was een haastig afgezaagd stuk bezemsteel, met het zakmes aangeslepen, zoo dik als een wortel. Als een ruit sprong het pleister onder de werking van de wig. De pen stuitte en de hamer sloeg een kwast.

- Netjes bijpleisteren... fluisterde de ongelukkige.

Gehaast, of hij een misdrijf te verbergen had, ging de Bouwheer naar buiten om pleister uit den kalkput. Het was Zaterdagmiddag, niemand kon hem verrassen. Met een houtje lepelde hij kalk bij elkaar, hij vond een plankje met een handvat, verheugd en haastig keerde hij naar de plaats des misdrijfs terug.

Hoe ging dat ook weer?

Hij trachtte de kalk in het gat te duwen. Maar dat vervloekte goed wilde niet plakken. Zwaar, klodderig viel het op den vloer. Stukken muur kwamen mee naar beneden, de wond werd steeds grooter en vochtiger en met razende ketsen, zooals hij meende dat hij de stucadoors had zien doen, keilde hij de zware kalkbrei in het gat. Hij duwde met de vingers, kneedde, stopte, het werd een smeerboel overal.

- Mannie, kom je koffiedrinken? vroeg de Bouwdame vriendelijk om de deur....

- Ja, dadelijk! Maak me niet zenuwachtig.

Gelukkig kwam ze niet binnen. En in een rennetje

[p. 131]

holde hij nogeens met zijn kalkplankje naar buiten om specie te halen. Het was of hij vliegen mepte op den muur. Plats! flodderde hij den mortelklodder op het gat en streek, en streek....

Het hield!

Maar toen hij terugkwam van de koffietafel, leek de heele zaak toch niet zoo mooi als hij had gedacht en hij besefte, dat een vakman komen moest om zijn werk ongedaan te maken.