De geschiedenis van het huis. Een verhaal van vele avonturen

[p. 54]

XII.
Sijmen betaalt, of het einde draagt den last.

- Waar is de Architect? vroeg de Bouwheer op een dag.

- O, die komt weleens, zei de Aannemer.

- Ja, maar....

De mensch, een geboren slavenhouder zijnde, kan niet verdragen dat een ander het ervan neemt.

De Bouwheer kwam met zijn doleanties bij den ‘eerstaanwezende’, den Aannemer.

- Me dunkt, sprak hij, dat de huiskamer een anderen vorm heeft gekregen. Zijn dat wel vijf meter?

Wantrouwend keek hij zijn meters af, of de volle vijf er waren. Hij keek als iemand, die de winkeljuffrouw niet vertrouwt.

Want er is geen ervaring, die wantrouwender maakt dan bouwen, of het moet zijn koopen in een ellewinkel, waar gemeten wordt tusschen koperen spijkertjes binnen aan den toonbankrand.

- Jongetje! riep de aannemer een timmerman toe, geef me 's even je duimstok.

[p. 55]

Met dien duimstok, de Aannemer vooraan, de Bouwheer secuur achterop, werd de kamer in centimeters nauwkeurig afgemeten.

Er schoten waarlijk nog twee centimeters over.

- Die muur, hield de Bouwheer vol, die muur schijnt me niet de opgegeven dikte te hebben.

- Heeft ie ook niet, gaf de Aannemer laconiek toe. De klamp is eraf, het kon best met een éénsteensmuurtje daar.

- Ja.... vond de Bouwheer, en hij vond het niet goed.

- Daarom hebt u ook haast een duim kamer meer dan u toekomt.

- En dat doet u maar zoo op uw eigen houtje?

- Neeee.... nee dat doen we niet op ons eigen houtje! legde aan Aannemer uit. Dat doen we in overleg met den Architect, om gedekt te zijn.

- Jongetje! sprak de Aannemer den timmerman weder aan, die kalm stond te meesmuilen. Jongetje, hier is je duimstok en meneer laat bedanken.

Midden in zijn kamer bleef de Bouwheer staan. Iets was er toch dat niet klopte. Met die open balkharceering - vloer en zoldering lagen er nog niet in - kon men zoo moeilijk de afmetingen schatten.

Boven uit de binten liet een halfwas een lied vallen. Gelukkig geen hamer!

Een solo-danseres die zou eens debuteeren,
En in de danszaal daar waren zooveel heeren!
En onder 't dansen, toen kreeg ze een malheur,
In haar tricot daar kwam een groote scheur!

[p. 56]

Het lied werd overgenomen door den pijpenlasscher van de centrale verwarming:

Helaas, helaas, ze kon hem niet maskeeren

En in de danszaal daar zaten zooveel heeren!

En van de ellef heeren waren er zeker tien

Die hadden die groote scheur in haar tricot gezien!

- Allemaal, jongens!

En met hun allen galmden ze het onstichtelijk refrein, van overal door mede invallende stemmen prettig opgejaagd::

Hij was te nauw, hij was te nauw, hij was te nauw -

Jauw! jauw! -

Hij was te nauw, hij was te nauw, hij was te nauw!

Een ver:

Jauw! jauw!

kwam er nogeens als een deksel boven op.

De Bouwheer voelde zich een debutant-zendeling onder wilden. Querulant bleef hij zoeken naar zijn gelijk, met gevaarlijke stappen beenend van balk tot balk.

Eindelijk, meende hij het toch gevonden te hebbben.

- Mijnheer....

- Ja, even! riep de aannemer, voorbij snellend door de open gang.

Men hoorde hem een standje maken tegen de stucadoors, die te laat gekomen waren, en ze hadden hun gereedschap niet, dat moest gister met een kar gebracht zijn, en niemand had die kar gezien, maar

[p. 57]

de baas had het toch gezegd, Gerrit was gisteravond met de kar weggereden, waar zat Gerrit nu? Zóó als het was, konden ze in elk geval niet werken.

De heele verwaaide troep zag de Bouwheer in de keuken staan, als de burgers van Calais, en niemand die het helpen kon, er was geen specie en geen steiger, en wie het tijdverzuim nu betalen moest?

- Ik stel je baas aansprakelijk! schreeuwde de Aannemer. Moet hij maar zorgen op z'n tijd te zijn!

De burgers van Calais vonden het ook. Zij vonden het een kwaad ding, ze vonden dat ze er niets aan konden doen. Met hangende handen tusschen twee aansprakelijkheden laveerend, slenterden ze heen.

Juist kwam daar Gerrit met de rammelende kar.

- Hei! hei! schreeuwde de Aannemer. Doch ze waren alweer weg, de burgers van Calais. Het leek of ze haast hadden, dupe te worden van het misverstand.

- Mijnheer, hebt u een oogenblik? vroeg de Bouwheer zonder overtuiging.

- Ieder op z'n beurt! stemde de Aannemer toe, luisterend met verloren ooren.

Het was dan dat de schoorsteen niet op de goede plek gemetseld was. En mevrouw had nog wel zóó gezegd: het bankje, dat mooie eikenhouten bankje, met de gobelin, moest z'n plaats hebben tusschen den schoorsteenmantel en den zijmuur. Dat ging onmogelijk zooals het was, neen het ging onmogelijk.

- Hoeveel centimeter? vroeg de Aannemer. - Jongetje!

[p. 58]

Het jongetje, een timmerman met een schippersbaard, stond uit zijn kruik te drinken.

Van den nok tuimelde het gezang weer als een vrucht van balk op balk omlaag.

Hij was te....

- Hou toch even je bekken! brulde de Aannemer, hij werd echter voor een quitantie weggeroepen.

Het duurde lang. Het duurde zoolang, tot de Bouwheer ging kijken waar de Aannemer bleef. Die was aan 't ruziemaken met een sjofel jongetje, dat niet weg verkoos te gaan of hij moest z'n quitantie betaald hebben.

- Wacht even! zeide Aannemer, dien de verschijning van den Bouwheer op een gedachte bracht.

En het jongetje zag een portefeuille, waaruit de bankjes werden geteld, en de Aannemer gaf den Bouwheer de quitantie, dat was net even goed, en hij had geen zegeltje bij zich, en in het verder verloop van den bouw - dat kunnen we wel even vertellen - heeft de Aannemer steeds vergeten die quitantie te verrekenen, wegens een blijvend gebrek aan plakzegels, die dan ook de meest vexeerende vorm van belasting zijn.

- Maar over den schoorsteen, zoo gaf hij den Bouwheer eindelijk bescheid, moet u met den Architect spreken. Hij heeft mij verlof gegeven het metselwerk een halven meter naar dien kant te brengen, dat moest zoo voor het opvangen van de kap.

Juist wilde het toeval dat de Architect daar kwam.

[p. 59]

Hij luisterde met genegen hals en toen het even kon, liet hij den Bouwheer staan:

- De schoorsteen, dat was een zaak van den Aannemer. Die had den muur daar noodig voor de kap. - Een oogenblikje!

Toen de Bouwheer na een poosje beduusd weer buiten kwam, vond hij de heeren baaivangende als schaatsenrijders op het terrein, een jongen met een meetketting achter hen aan.

Hij waagde het niet, hen te storen.