Tirol

Elektrisch licht

Lezen in bed... Vakantieweelde. Thuis is het vroeg dag, thuis dient een voorbeeld gegeven te worden.

In een winkeltje, waar ze ‘Tauchnitzen’ verkopen, heb ik een boek van Sinclair Lewis - nee, lezer, Upton Sinclair is een ander - opgeduikeld dat ik nog niet kende, het heet Mr. Wrenn en het ligt plezierig nieuw, nog ruig van het opensnijden, op het tafeltje naast mijn bed. Na een dag in de bergen zijn mijn armen en benen op, maar is mijn geest als pas ontwaakt. Behaaglijk rek ik mij uit, draai mijn beddelampje op...

Wel allemachtig, daar wil dat ellendige ding alwéér niet branden. Eergisteren was het kaduuk, gister werd het gerepa-

[p. 26]

reerd en nu is het weer mis. En de zolderlamp hangt veel te ver van mijn bed...

Het is hier ook letterlijk altijd wat met het licht. Soms wil het niet aan, een enkele maal wil het niet uit, dan werkt de schakelaar niet of een schroef is dol. We pruttelen, wat hebben ze toch eigenlijk in dit land voor monteurs? Ja, inderdaad, wat hebben ze hier voor monteurs?! Ik ben er achter gekomen en ik wil het u vertellen.

Het is dan nu geen avond meer, het is zondagmiddag, het is een echte Tiroler zondag, dat wil zeggen: muziek van de morgen af tot de avond toe. Citers en gitaren voeren de boventoon, maar ook harpen en violen hoort men waar men gaat. Omdat het maar een eenvoudige boerenbedoening is in ons hotel, komt er de dagjesmens in ‘Gartenschank’ en gelagkamer zijn boterham eten, met een kannetje frisse, rode Tiroler wijn.

Strijkje noch jazzband zijn we hier rijk, maar daar, tussen burgers en boeren, zitten drie reizende muzikanten met hun kannetjes rode wijn.

De eerste is een oud, krombenig kereltje, hij speelt de harp.

De tweede is een pezige, magere, geestige jonge kerel, die jodelt dat het een lust is.

De derde, de derde...

Er is een grens aan elke conventie, ook aan de strengste. Hier is de grens bereikt! Strenge conventie zegt dat een man vrijelijk mag kijken naar een aardige vrouw, maar dat een vrouw hoogstens verholen mag kijken naar een aardige man. Ik wil mij niet verdiepen in de neteligheden van de ‘dubbele moraal’, ik wil alleen zeggen: hier houdt de conventie op. Want dit is ‘geen aardige man’, dit is de Schoonheid geïncarneerd. Zeg Apollo, zeg Adonis, zeg Antinoüs, zeg wat u wilt,

[p. 27]

maar tracht u het volgende voor te stellen: een volmaakt gevormde schedel, waarover de golvende zwarte lokken liggen als gesculpteerd, een recht, effen, rimpelloos voorhoofd, een tint gelijk een rijpende abrikoos, lippen en kin als naar het zuiverst klassiek model, de rechte neus niet al te fors, niet al te fijn, fluwelig omwimperde fluwelen ogen. Hij draagt de dracht van het land, de witte kousen van kunstig patroon, die noch knieën noch enkels bedekken, de korte gemsleren broek en de brede bestikte bretels, hij houdt zijn gitaar in zijn arm op zijn knie.

O, hij weet het zo drommels goed, dat hij zo drommels mooi is, de deugniet. Hij schiet soms haast in de lach wanneer een jong meisje of een bejaarde vrouw, pas binnengekomen, onwetend geboeid naar hem blijft staan kijken. Het oude ventje tokkelt zijn harp, de lenige, pezige kerel jodelt dat het een lust is, hij pinkt zijn gitaar en het liedje is uit, en van alle tafeltjes klinken lach en applaus. De vrouwen lachen het hardst en de mannen kijken soms zuur, als ze tenminste niet oud en wijs genoeg zijn om te beseffen dat men van Schoonheid geïncarneerd niet jaloers moet wezen.

Pauze, de jodelaar komt rond met de centennap. Hij maakt een praatje, hij heeft gehoord dat we Hollanders zijn en het brandt hem op de lippen: hij is in Holland geweest! Hij heeft in ‘Eden’ gejodeld, hij is ook in Groningen opgetreden, het was er kermis en de boerendeerns hebben hem en zijn vrienden een hele avond getrakteerd.

De beide anderen zijn ook naar ons tafeltje gekomen. Ook in Holland geweest? Nee, de jodelaar alleen, met twee kameraden, beroepsmensen als hij.

O, zijn dit dan geen beroepsmuzikanten?

[p. 28]

Nee, van huis uit niet. De kleine oude is zelfs geen Tiroler. Hij komt uit... Verona, en hij is... kruier!

Verona! O, geest van Shakespeare. Romeo and Juliet, Two gentlemen of Verona. Dit is nu voor de variatie een kruier uit Verona, die kromme beentjes en zwarte tanden heeft.

En de andere, Adonis, Antinoüs, wat mag hij wel zijn van beroep?

En nu komt het.

Schoonheid geïncarneerd is, in het gewone leven, elektrisch monteur!

Ik heb waarlijk moeite om niet in de lach te schieten. Is dat nu een gezicht om stopcontacten te repareren en zekeringen in te zetten? Als er nog een paar meer van dat slag rondlopen hier in de streek, dan begrijp ik waarom de lampjes zo dikwijls kaduuk zijn.