Goenong-Djatti

[p. 442]

Van een kleine jongen door Pauline Leroux.

Hij was nog maar een heel kleine jongen, die op school in de laagste klasse zat. Toen werd hij voor het eerst meegenomen naar een groot schilderijen-museum. Hij wandelde door hooge zalen, met portretten tegen de muren. Die keken hem aan, dat hij er angstig van werd. Ook zag hij een kleine schilderij, waar andere bezoekers voorbij gingen. Dat was hun schuld niet, want in hun boekje stond niet, dat ze kijken moesten er naar. Hij had zoo'n boekje niet, en hij vond haar mooi, heel mooi, het blonde, kleine meisjesportret, met op den achtergrond een hoog kasteel, een kleine rivier en een bosch. Daar te wonen, dacht hij!

Thuis nam hij potlood en papier, en ging in een kamer, waar niemand hem zag, en wilde haar teekenen. Maar het lukte niet, en toch herinnerde hij zich haar zoo goed.

Dien nacht droomde hij van haar.

Hij droomde dat ze voor hem stond, en tegen hem lachte met haar mooie oogen. Ze nam hem bij de hand, en ze wandelden langs het water samen.

Er groeiden veel stille waterlelies, en hoog, ruischend riet. De rivier werd breeder, de boomen hooger. Toen kwamen ze aan het kasteel.

- Dit is mijn huis,’ zei ze. - ‘Kom mee.’

Ze bracht hem in ruime, hooge zalen, waar hun stemmen helder klonken. Gekleurd licht viel door de ramen naar binnen.

‘Net als bij ons in de kerk.,’ dacht het jongentje.

[p. 443]

- Ben je hier altijd heel alleen?’ vroeg hij.

- Ja, altijd. Voor jou is nog nooit iemand hier geweest. Hij was trotsch op dat voorrecht.

- Hoe heet je?’ vroeg hij.

- Ik heb eigenlijk geen naam, maar je mag me er wel een geven.

Hij dacht na, en zei toen.

- Zal ik je Sneeuwwitje noemen? Daar heb ik eens een sprookje van gehoord.

- Wil je mij dan Sneeuwwitje noemen, en van haar vertellen?

Dat deed hij, en ze noemde hem een knap jongentje.

- Neen, knap ben ik niet, ik moet nog o, zooveel leeren.’

Maar hij vond het toch heel prettig, door haar bewonderd te worden.

Hij vertelde haar nog meer, en zij luisterde met volle, groote aandacht. Hij vertelde haar al de sprookjes, die hij wist.

- Wie ben je eigenlijk?’ vroeg hij opeens. ‘Heb je soms vleugeltjes onder je kleertjes. Je lijkt wel een engeltje.’

- Neen, vleugeltjes heb ik niet. Als ik die had, zou ik willen vliegen, en je meenemen, hoog in de lucht. Dat zou heerlijk zijn!’

- Ze is zeker een prinsesje,’ dacht hij, ‘en ze wil het niet zeggen, omdat het mij verlegen zou kunnen maken.’

Door het raam, waarvoor ze stonden, zagen ze het bosch, en tusschen de boomen schemerden de blauwe heuvels er achter.

- Hoe mooi is het hier,’ zei het meisje. ‘Voor je hier kwam, wist ik dat nog niet zoo.’

- Laten we op de toren klimmen,’ zei het jongentje, ‘dan kunnen we nog beter zien.’

En dat deden ze.

Nog nooit had de wereld hun zóó groot geschenen. Hij had wel altijd daar willen blijven. Beneden hem lag het bosch in diepe rust; boven hem was de rein-blauwe hemel; naast hem het meisje. Hij benijdde niet langer de duiven, wijl die vleugels hadden, en hij niet.

Toen werd hij wakker in zijn bedje.

[p. 444]

Het was dag, en hij moest naar school. Nooit was hij zoo onoplettend geweest als dien morgen. Den eersten vrijen middag ging hij naar het museum. Het meisjesportret was daar als altijd, maar hij vond de oogen nog liever. De menschen gingen voorbij, zonder op haar te letten. Niemand kende, dan hij alleen, dat stille slot, met de zalen, hoog als kerkgewelven, de rivier met de waterlelies en het riet, en hij vertelde het niemand.

* _* *

't Gebeurde kort na dien mooien droom.

Hij speelde met zijne kameraadjes op straat.

't Had dien dag hard geregend, en hier en daar lagen groote plassen, en dikke modder.

Midden onder het spel vond een der jongens een blad uit een prentenboek. Hij wilde het oprapen, maar een ander was hem voor, hield het aan een stok in de hoogte, als een klein vaandel.

Een derde pakte het dien weer af, en gooide het in een plas, zoodat het water hoog opspatte. Een vierde vischte het weer op, en stampte er op met zijn voet; toen scheurde hij 't vodje in kleine stukjes, en strooide die rond.

Het speet den kleinen droomer om 't aardige plaatje.

- Zou er op dat prentje ook een mooi wit huis hebben gestaan?’ dacht hij, ‘en zou daarin ook een klein meisje wonen?’

Hij vroeg het aan zijne moeder, maar zij lachte er om. ‘Grootmoeder vertelde hem te veel sprookjes,’ zei ze.