De Lammerenvreugd of de herders bruyloft

[p. 11]

Klugt, van een Heer met een jonge Iuffrouw,

Voys: Ik bender gegange aen een groene kent.

Een jonge Iuffrouw met een Heer,
Waren saem tot min genegen,
Om te doen na haer begeer:
Maer het kon geschieden niet,
Door de Iuffrouws ouders ziet:
Want zy mogt geen minnaers spreken,
Of het is ter sluyp geschied.

Maer het is nu eens gebeurd,

Dat de Iuffrou haer Papatje,
En Mamatje ongetreurt:
Gingen samen eens van huys,
De meyd bleef by de Dogter thuys,
Om ter degen op te passen:
Dat ‘er quam geen vreemt gespuys.

De jonge Iuffer met gepeys,

Liet haer Zerviteur verwitte,
Dat haer Ouders gaen op reys:
En als hy daer komen wou,
Dat hy dan als een Iuffrou:
Hem verkleden moest ter degen,
Op dat de meyd niet merken sou.

De jonk Heer nam dit wil in agt,

Hy ging huuren Iuffrous kleeren,
Na de aldernieuwste dragt,
Een Fontangie en Samoer,
Zijde Rokken en Slabaer;
Dat de Ionker zoo wel pasten,
Puur of het een Iuffrou waer.

Toen zoo ging de Serviteur.

Na zijn liefjes huys toe treden,
Juffrou die stond aen de deur,
En hy neygden daer paraet,
Dat zijn hemdt hong op de straet,

[p. 12]

 

Iuffrou ging de meyd beveelen:

 

Om te kooken Chocolaed.

 

Zy gingen samen in ‘t Salet,

 

Terwijl de meyd kookt Chocoladen,

 

Aeten zy daer wat Banquet:

 

En de Iuffrou tapten rad,

 

Uyt Papatjes beste vat,

 

Een Bottelje van de klaere,

 

Die zy dronken in haer gat.

 

Voord na deze wonder kuur,

 

Iuffrou stuurt de meys ras heenen,

 

Om een doosje Confituur,

 

Onderwijl wierd Iuffrou teer,

 

Eens gelief hooft van mijn Heer,

 

Cupido verschoot zijn Pijlen,

 

Dat was beyde haer begeer.

 

Eer de dienstmeyd weder quam,

 

Hadden dese twee Iuffrouwen:

 

Saem geblust haer minne-vlam,

 

En zy hadden zoo gestoeyt,

 

Want zy waren nog vermoeyd;

 

Iuyst zoo had de meyd de sleutel,

 

Waer door dat zy zijn verknoeyt.

 

Iuffrou sag als dat de meyd,

 

‘t Spul had in de neus gekregen,

 

Die heeft stil tot haer geseyd:

 

Segt het aen mijn Ouders niet,

 

Van het geen gy hoord en ziet,

 

Want al dat ‘er is bedreeven,

 

Is uyt reyne Min geschied.

 

De Ionker die nam zijn afscheyd,

 

Van zijn liefde zoet in ‘t minnen,

 

En hy heeft adieu geseyd:

 

Zy waren beyde heel vernoegt;

 

Venus Akker was geploegt,

 

Maer de vrugt daer van sal rijpen,

 

Binnen ‘t Iaer dat is gevoegt.