Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 181]

Bel

Op 't kèrkhof hóng 't naojaor tösse de buim.

In de stad en in de bös had heer dat neet zoe gemèrk, meh hei, tösse de thuja's, de cypresse, de roej beuke en de denne waor 't of 'ne sjèlder in de veerte zien waterverf te zier gewasse had.

Dao laog ouch al 'n dun laog blaajer op de groond en gestiedeg velen 'rs nog aof. De reuk devaan maakde häöm nog tristeger.

't Waor daobij vochteg en kèlleg. 't Zouw vas goon regene.

Heer sjoeverde effe in ziene regejas, dee um häöm eweg hóng, mier es tot heer 'm aonhad eigelek.

Mèt zien han in z'n tesse leep heer 't paad aof.

't Waor d'n ierste kier tot heer weer op 't kèrkhof kaom nao de begraffenis. Heer had dat neet kinnen opbringe, nem. Dat waor teväöl gevraog.

Meh noe kós heer neet langer droonderoet.

De kinder hadden 'ne stem gekoch en dee waor geplaots en dus mós heer veur zie fetsoen toch ins goon kieke.

Heer mós ziech evels geweld aondoen. Liever hej heer thoes gebleve. En heer had gewach op 'nen doordeweeksen daag. Anders hadde ze häöm weer wèlle bringe mèt d'n oto en heer waor liever allein.

Slóffentere leep heer door de peedsjes tot heer obbins bleef stoon en roontelum ziech keek.

Boe waor 't noe ouch weer persijs? Heer waor verdieme de weeg kwiet! Mèt de begraffenis waore ze toch rechdoor geloupe en toen, örges achteraon, linksaof gegaange. Daan mós

[p. 182]

heer noe toch in de buurt zien. Meh 't kaom häöm gans oonbekind veur hei.

Meh wach ins... Ze waore toen netuurlek door 'nen anderen ingaank gekoume! Heer mós trök en de goojen ingaank zeuke. Dee waor noe touw, meh es heer 'm mer eine kier had, daan voond heer 't wel.

Stom tot heer dao neet aon gedach had. Leep heer wie 'nen dölle te zeuke nao 't graaf vaan zien eige vrouw! Es 'ne mins 't hoort zouw heer dinke tot heer aon 't verdutse waor.

Noe begós 't te fiezele ouch nog. Dat mós nog debij koume.

Heer leep trök tot heer aon de moer waor. Heer mós ziech noe ins good bedinke boe ze in waore gekoume. Es heer mer langs de moer bleef loupe mós heer 't vinde.

De ierste poort waor 't neet zoe te zien.

Bij de twiede bleef heer stoon.

Mèt ziene rögk nao de moer keek heer 't kèrkhof op.

Jao, dee groete graafstein dao, dee dach heer trök te kinne. Dao waore ze langs gekoume mèt häör. Teminste...

Bekans veer maond waor 't noe al geleie. Meh dao kump me mer neet zoe euver eweg.

Langsaam leep heer vaan de moer aof, zeukentere nao herkinningspunte.

Nein, al waor me seveteg, zoe get kaom toch hel aon. En zoe oonverwachs. Ze waor toch vief jaor jonger es heer, wee zouw daan dinke tot zij 't ierste zouw goon?

En zoe inins, zoonder krenkde of get.

De motrege maakden häöm toch fien naat op d'n doer. Zienen hood en z'n aofgezakde sjouwers woorten al doonker gekleurd en noe en daan leep 'm e sträölke langs ze geziech.

Heer mós neet te lang mie blieve. 'n Kaw

[p. 183]

hadste zoe te pakke.

Waor dat noe e weer veur begin oktober? Heer had beter ziene winterjas kinnen aontrèkke.

Es heer 't noe good had mós heer hei linksaof.

Zeukentere leep heer 't weegske in. Aon de rechterkant mós 't zien, dat wis heer zeker.

Dao waor 't! De nuie stein waor opvallend zuver tegeneuver de andere en 't kós neet misse.

Vaan op 'n aofstendsje bleef heer effe kieke. Toen duiden heer zien han nog deper in zien tesse en leep denao touw.

De kinder hadden 't sjus gedoon wie heer 't had wèlle höbbe, zaog heer.

'ne Sjoene gepollitoerde stein mèt kopere lètterkes drop.

Mirabe...

E groet geel blaad waor drop gevalle en heer pakden 't veurziechteg draof.

Mirabelle.

Dao waor ze gruuts op gewees op dee naom. Mèt twie l's. Häör ma had dee oetgevoonde, dat had ze häöm dèks genóg vertèld.

De pestoer had häör neet zoe wèlle duipe, umtot 't geinen heilegenaom waor en dus hètde ze eigelek Maria Josephina Lamberta. Meh häör ma had 't doorgedreve tot ze Mirabelle mós geneump weurde. Op ziech Frans.

Veur deen tied eigelek raar.

Heer had 't ins opgezeuk, hiel vreuger. 'n Mirabel waor e soort proum, meh z'n sjoenma had gezag tot dat daan neet mèt twie l's waor. En dao had ze geliek in.

Nou jeh, veur e keend waor 't wel 'ne leuke naom netuurlek. 't Kloonk muzikaol.

Heer had altied Bei gezag.

Mirabelle waor häöm te laank en heer

[p. 184]

voond 't ouch neet klinke veur zoe groet, fors vrommes wie zij waor gewees.

Bel waor gemekelek, en al had ze ouch fèl geprottesteerd in 't begin, oeteindelek had ze ziech debij neergelag.

Es heer häör wouw plaoge zag heer Bella. Dat kós ze gaaroet neet höbbe.

Meh op häör graaf wouw heer Mirabelle höbbe stoon. 't Lèste plezeer wat heer häör doen kós.

Heer zöchde deep en sjaarde nao de blomme oonder zienen erm.

Ze waore weg!

Heer keek 't peedsje aof.

Niks te zien.

Nondepie, die had heer netuurlek in de bös laote ligke!

Dao stoond heer noe. Had heer neet ins e blumke bij ziech veur op 't graaf te lègke, sjtommen os tot heer waor.

Heer keek weer nao de stein.

Sjoen, voond heer. Sjoen blinketeg. Die kopere lètterkes zouwe ze wel dèks mote pótse, bedach heer.

Mirabelle en häöre meidskesnaom. E steerke mèt 't jaor tot ze gebore en e kruiske mèt 't jaor tot ze gestorve waor.

Hiel invoudeg, had heer gezag.

De kinder hadde good gezörg.

Viefensesteg waor ze gewoorde. Väöl te joonk veur d'n doed.

Twie traone lepen 'm euver zien wange nao ziene grijze knievel.

Heer haolde zien han neet deveur oet zien tesse.

‘Bel, Bel toch!’ zag heer. ‘Iech... iech kom nog ins trök. Mèt blomme’.

Wie geiste noe weg bij zoe graaf? dach

[p. 185]

heer.

Vreuger had heer häör altied gepuund es heer de deur oetgóng en es heer inkaom.

Meh noe...

Es heer doed waor, kaom heer hei ouch te ligke. Dat wiste de kinder. Ziene naom kós droonder stoon, ouch mèt e steerke en e kruiske, sjus wie bij häör.

En dao-oonder ‘Echtelieden’.

‘Echtelieden?’ dach heer. Waor dat neet 'n té awwerwèts woord? Waor dao niks anders veur? Echtgenoten? Man en vrouw?

Heer mós ziech dao nog ins euver bedinke.

Mèt zien hand käörden 'r effe euver de stein, glad, naat en kaajd. Aon ziene jas veegden heer zien hand aof.

‘Kom keend’, zag heer toen, ‘haw diech good’.

Heer leep langsaam nao d'n oetgaank.

Op de stein vaan Mirabelle veel weer e geel blaad.

Dat bedèkde noe Mira.

BELLE stoond dao noe.

In 't Frans kós dat nog, meh in 't Mestreechs waor 't volkoume oonlogisch.