Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 186]

Discrétion

Wie Charles Etienne Antoine Henri Hubert de Neveux, zienen titel waor in de loup vaan de iewe verlore gegaange, ziene lèsten aosem oetblaosde, waor dat veur de femilie 'ne vreiseleke slaag.

Neet zoezier umtot 't ziene lèste waor, heer waor twie-en-seveteg en eine moot toch de lèste zien neet, meh umtot 't sjus dáo gebäörde. In Luik. In 't beslote hoes vaan Mimi en Nicole.

't Waor nog e gelök tot Mimi e flink meidske waor, wat neet direk paniek begós te zejje, want op häör bloete linker boors blaosde Charles-en-zoe-wijer dee lèsten aosem oet.

En vlaak vaan te veure spraok heer zien zier memorabel lèste wäörd: ‘Doeg miech aon’.

Noe waor dat ouch nudeg, want heer droog op dat memint allein 'n polshorloge en 'nen trouwrink en Mimi begreep wel tot heer zoe neet de straot op kós. Zelfs neet es heer gedrage woord.

Meh, neuchter es ze waor, had ze häöm nao häören ierste sjrik get terech gelag, geperbeerd zien ouge touw te duie en veur alle zekerheid 't lake euver zie geziech getrokke.

Ze voolt ziech sjendaoleg naaks obbins.

Dat waor ze ouch wel, meh ze kós noe neet mie fele tot Sjarel, ze gebruukde noets al zien veurnaome umtot dat zoe opheel, mèt zien doej ouge nao häör laog te loere.

Toen had ze 'n oetveurege douche genome en e stummeg zwart kleidsje aongetrokke.

Ze had geveul veur verhajdinge, Mimi.

Wie Nicole trökkaom vaan häör kemissies kraog die bekans 'n appelflawte wie ze hoort wat gebäörd waor. Meh Mimi voorde häör e paar tasse koffie en e kónjekske en toen waore ze Sjarel

[p. 187]

in zien kleier goon peerse.

En allewel tot aondoen noe neet direk hunne fort waor, hadde ze 't toch veerdeg gespäöld veur Sjarel in zien oonder- en bovegood te kriege. Heer had ziech ouch neet verzat.

Toen hadde ze häöm nao oonder gedrage en häöm dao op 't kerpèt vaan de salon gelag. Neven 'ne stool boe-op heer gezete kós höbbe.

Mimi had häöm nog twie vief-frang-stökker op zien ouge gelag, die heer edere kier weer wouw opedoen, en ze hadde nog effe gekeke wat heer in zien krokedille portefeuille had. Ierlek had Mimi 't honorarium droet gehaold en geine cent mier.

Nicole had nog geperbeerd veur aon te tuine tot zij toch ouch rech op get had, umtot ze e paar aofspraoke noe mós laote loupe, meh Mimi had häöre poet stief gehawwe.

‘Heer is altied fetsoundelek tegen us gewees’, zag ze, ‘dus dao kump niks vaan in’.

Toen waore ze goon euverlègke wat noe mós gebäöre.

Ze spraoken aof tot ‘menier’ gebeld had wie Nicole eweg waor, tot Mimi häöm had binnegelaote umtot heer had gezag tot heer ziech neet good voolt, tot ze häöm in de salon had gelaote en häöm 'ne stool geprizzenteerd had en tot heer toen inins devaanaof waor gevalle. Zoe mer op 't kerpèt. Doed. En tot toen sjus Nicole waor trökgekoume.

Wie ze zoe wied waore sjikde Mimi Nicole nao bove veur 't bèd op te make - mèt mer éi kösse huur - en belde 'nen dokter.

Zoe leep alles wie 't loupe mós.

D'n dokter cónstateerde tot Sjarel doed waor en belde de pelitie en die voonte in zien portefeuille zien adres en via e paar tillefeunsjes kaom de femilie op de huugde.

[p. 188]

En noe laog Sjarel dus in 't mortuarium. Gekeuld en opgemaak, tösse de blomme en mèt zien medaaljes aon 't vote-ind vaan zien kis, in ziene jacquèt.

Heer zaog hiel content oet en 't waor zelfs of e fien lechske um ziene moond späölde. Meh dat kin verbeelding zien gewees vaan zien vrouw, die dat meinde.

Zíj geluifde in eder geval niks vaan 't verhaol vaan Mimi, zoemin wie eine vaan häör kinder. Ze wiste wel beter.

D'n ajdste zoon woord zelfs mèt e groet boekèt nao Luik gesjik veur de dames te bedaanke umtot ze 't zoe ‘keurig’ hadde geregeld. Nuisjiereg wie heer vaan natuur waor, had heer zelfs nog veurziechteg geïnformeerd of 't véúr of náó...

Meh toen had Mimi häöm hiel gedecideerd gezag tot zij ouch hun beroopsgeheim hadde en tot ze noets inliechtinge gaove euver hun relaties. Dat mós menier begriepe.

Nicole had wel gezag tot 't hun toch 'nen houp geld en meujte had gekos, die historie, en tot Mimi zelfs häör twie vief-frang-stökker neet had trökgekrege die ze menier op zien ouge had gelag.

Heer had mer gaw e breefke vaan hoonderd op de taofel laote valle, veur de gemaakde oonkoste, en waor toen vertrokke.

Ouch al umtot Nicole, die leiherteger waor es Mimi, begós te kriete wie ze die hoonderd gölde zaog, of mesjiens ouch umtot Mimi häör oonder de taofel 'nen tramp tegen häör sjene had gegeve.

Wie daan ouch, heer kós neet tege krietende vrouwe en heer voond 't neet gepas um noe, boe ziene pa nog euverierd stoond, Nicole te goon truuste in 't sterfhoes.

[p. 189]

In de gaank had Nicole häöm nog e keertsje gegeve mèt hun naome en hun adres. DISCRÉTION stoond dao-oonder.

Es menier hun nog ins nudeg had kós heer hun noe teminste vinde.

De femilie die kaom cóndolere kraog 't verslaag te hure wie dat in groete lijne door Mimi waor oetgezat. Pa waor veur zake nao Luik gewees en dao waor heer inins neet good gewoorde.

Alle noonkes en tantes knikde begriepend. 't Waor 'ne slaag. En heer had toch eigelek noets get gemankeerd, heh? Jehjeh, zoe waor 't leve.

Meh boete hadde ze toch zoe hun gedachte euver Sjarel en zien besógnes. Wat veur zake had heer noe nog in Luik te doen? En ze hadde al ins dèkser zoe ein en aander euver häöm gehuurd... Jehjeh.

't Woord 'n drökke begraffenis. De kèrk waor vol.

De pestoer, dee noets vaan iemand koed moch dinke oet d'n aard vaan de zaak, gaof aon Charles Etienne Antoine Henri Hubert naomes de kèrk alles mèt wat de kèrk mèt te geve heet aon 'ne mins dee vaanaof de eerd nao d'n hiemel touw wèlt. Heer góng veur 't gemaak mer devaan oet tot Charles dat ouch wouw.

Op 't kèrkhof kraog Charles nog ins d'n allerlèste zege en toen góng ederein nao de koffietaofel.

De doejegrevers begóste aon hun lèste werk en wie ouch zij veerdeg waore gónge ze nao hoes.

Wie ederein eweg waor stopde veur 't kèrkhof 'ne Belzjen taxi, dee al 'n oor laank veur 'ne kaffee had stoon te wachte.

Twie dames stapde oet. In 't zwart mèt 'ne krans.

[p. 190]

Dee lagte ze op 't graaf vaan Sjarel.

Dao hóng e lint aon in de Belzje kleure.

‘Rust zacht’ stoond trop.

En ‘M & N’.

Bij hun had heer noets rös gezeuk, meh ze gönden 't häöm noe vaan harte.

En ze hele ziech aon hun woord:

DISCRÉTION.

Tot 't uterste.

[p. 191]

 

Es iech doed bin, zouw iech wèlle

 

tot iech nog get kós vertèlle.