Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 178]

Jonas

Menier Nieste keek de straot aof, boe de rege nog altied op neergótsjde, en bedach tot heer mesjiens toch beter nao zien vrouw had kinne luustere. Die had häöm gezag, wie heer góng wandele, tot heer 'ne regejas mós mètnumme want tot 't vas en zeker góng regene. Ze voolt 't in häöre rögk.

Meh de loch waor zoe blauw gewees tot heer häöre rögk neet geluif had en dus stoond heer hei noe in 'n portiek in zien liechte zomerbrook en zien euverhumme en heer had kaajd. Want heer waor al doornaat ietot heer die portiek had gevoonde.

Achter häöm góng obbins de deur ope en 'n vrouwestum zag:

‘Meh menier, staot geer hei allang? Komp toch binne. Geer zeet kletsnaat’.

Heer drejde ziech get oonwèlleg um. Eigelek voond heer tot niemand ziech demèt mós bemeuje es heer stoond te lije veur zien eigewijzegheid.

't Dameke in 't gespaan vaan de deur zag weer:

‘Meh komp toch in. Geer haolt uuch nog de klets op eur lief zoe’.

‘Daanke mevrouw’, zag heer. ‘Meh...’

‘Geer kint tóch neet dedoor es 't zoe regent’, zag ze. ‘Komp mer gaw’.

Heer góng toch mer in noe, nog get mompelend vaan ‘lesteg valle’ en ‘de boel voel make’.

Meh 't minske wouw vaan gein smoesjes wete.

Ze góng häöm veur nao 'n kamer, boe ze häöm 'ne lere fauteuil wees.

‘Zèt uuch, zèt uuch’, zag ze. ‘Iech gaon gaw 'n tas koffie make’.

‘Meh mevrouw...’ wouw heer nog prottes-

[p. 179]

tere, meh ze waor al eweg.

Heer keek roond in de kamer.

'n Sjoen kamer, voond heer. Mèt väöl smaak ingeriech, sjoen meubilair, väöl antiek - en ech, dach 'r -, e paar prachtege kaste en gooj sjèlderije. 't Zouw häöm verbaze es dat dao geine Jonas waor. En dao achter... 'nen Hollman?

Heer dorf neet good opstoon veur te goon kieke, meh heer naom ziech veur tot heer 't zouw vraoge. Nuisjiereg waor heer wel.

Ze kaom binne mèt de koffie op e blaad.

‘Zoe’, zag ze, ‘noe zalle veer ins iers zörge tot geer weer werm krijg’.

Ze sjödde twie tasse in, wees häöm de mèlk en de sókker mèt 't verzeuk veur ziech te bedene en góng nao ein vaan de sjoen kaste.

‘E sjeutsje cógnac trin kin gei koed’, zag ze, ‘en 't wermp lekker. Of hawt geer neet vaan cógnac?’

‘Zeker wel’, zag heer, get lachentere um häör bedrijvegheid.

Ze pakde ziech zelf ouch mer e sjeutsje in häöre koffie.

‘Good tege de kaw veuj’, zag ze. ‘Iech höb ze wel neet, meh iech wèl ze ouch neet kriege’.

Wie ze eindelek zaot zag heer:

‘Maag iech ins get vraoge, mevrouw? Iech höb, wiet geer mèt de koffie bezeg waort, get astrant roond gekeke en... is dat neet 'ne Jonas dao?’

‘'nen Echte’, zag ze. ‘Vaan in ziene jongen tied nog. En dao, dat is 'nen Hollman. En Jelinger, dao-achter. Jaojao... dat waor mien leefhöbberij vreuger: Sjoen sjèlderije. En daan leefs vaan Mestreechtenere. Iech höb 'rs nog mier. Meh iers koffiedrinke, anders weurt geer miech nog verkajd. Strak zalle veer ins roondkieke’.

[p. 180]

Ze droonke effe in stèlte. Ze keek nao de Jonas tege de moer achter häöm mèt 'ne ‘faraway-look’ in häör ouge.

‘Dat waore nog tije’, zag ze in gedachte. ‘Dat waore nog tije...’

Heer zweeg. Wouw häör neet steure.

‘Jehjeh... Da's veurbij noe... Meh 't waor 'ne sjoenen tied... toen. Iech höb die neet gekoch huur’, kaom ze trök in de werkelekheid.

‘Ao nein?’ vroog heer verpópzak.

‘Nein. Geine cent veur betaold. Allemaol gekrege. Vaan... gooj vrun. Wach’.

Ze spróng op.

‘Wèlt geer miech ins effe helpe?’ vroog ze.

Ze haolde same de Jonas vaan de moer aof en ze drejde d'n achterkant nao väöre.

‘Dao, zeetd'r?’

Op 't dook waor e stök pepier geplak.

‘Julia, mon amour, merci pour tout’ stoond drop. Mèt 'n oonleesbaar handteikening.

‘Zoeget höbbe ze allemaol’, zag ze. ‘Neet allemaol 'tzelfde netuurlek. Meh de handteikeninge kint geer neet leze. Iech weet 't wel en dat is genóg’.

Jonas woord weer opgehaange.

‘Strak laot iech uuch de andere zien’, zag ze opgewèk. ‘Es 't uuch intresseert teminste. Meh iers nog 'n teske koffie’.

‘Nein’, zag ze nog, ‘geld höb iech noets gewèld. Sjèlderije en antiek en meubele, dat wel. Jao, dat waore tije toen. Meh noe bin iech aajd’.

Ze knikden häöm 'n oug.