Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 173]

Touwval

‘Soms dink iech wel ins...’ zag Lam in gedachte, ‘tot 't touwval 'n väöl groeter rol in eus leve späölt es tot veer dinke’.

Henri tegeneuver häöm knikde instummend. Heer had sjus vertèld wie heer hiel touwvalleg 'nen awwe vrund vaan hun had getroffe.

‘Iech dink noe aon get wat iech ins höb mètgemaak. Lang geleie al’, góng Lam wijer. ‘Dat waor in... jeh iech waor nog 'ne jongejong toen... e jaor of zevetien, achtien... dus zoe'n gooj daarteg jaor trök. 'ne Sjaolvrund vaan miech góng toen mèt zien awwers op vekantie. Nao de zie. Sjeveninge. En umtot heer einegs keend waor, moch heer iemand mètnumme. En dat woord iech toen. Nou, in deen tied gónge de lui nog neet zoeväöl op vekantie wie allewijl en veur miech waor dat toen al hiel get. Veer hadden 't neet zoe breid thoes en op vekantie goon waor veur us neet weggelag. De kins d'ch indinke tot zoe'n twie weke aon de zie gans get beteikende. De aw lui vaan dee vrund hadde nogal knabbe en iech mós dus ouch nog good veur d'n daag koume. Meh alloh, mien awwers wouwe miech dat plezeer neet oontzègke en daobij waore ze mer get gruuts drop tot hunne zoon vrund waor mèt 't zäönsje vaan 'nen dokter. De begrips dat wel, heh.

Nou good, veer zitte dao dus in 'n hotèl en ederen daag gónge veer, miene vrund en iech, netuurlek 't strand op en de zie in. Zoe vol wie noe waor 't dao toen nog neet en veer ammezeerden us good. Ouch mèt nao de meidskes te kieke, alliech. Op dee leeftied, heh.

Enfin, op 'ne gooje kier koume veer oet 't water en dao zit ziech e meideke mèt mienen handdook häör haore aof te druge! Die kóste

[p. 174]

toen nog gewoen laote ligke zoonder tot ze geklajd woorte, d'n handdeuk.

Noe bestoonte in deen tied nog gein bikini's huur, meh ze had toch veur deen tied e riskant badpak aon en zoe te zien waor ze gans compleet, este miech begrips. En dat maakde 't dobbel... eh... raar, tot ze ziech mèt mienen handdook aon 't aofdruge waor.

Dus veer goon denaotouw en iech zègk:

“Pardon, juffrouw, meh dat is mienen handdook”.

In 't Hollands netuurlek, want dao hoorste gei Mestreechs.

Meh zij zeet:

“Ao, is dee vaan uuch?”

Wél op z'ch Mestreechs.

Dat is 't ierste touwval, want iech geluif neet tot in gans Sjeveninge tien Mestreechtenere waore toen. En ein daovaan pak mienen handdook veur ziech aof te druge!

“Jeh”, zeet ze, “'t zit zoe... Iech höb mienen handdook vergete en iech moot mien haore effe druge anders höb iech strak 'ne kop wie 'ne bosduvel. Dus dach iech: Iech lien dee effe. Es geer noe neet sjus waort trökgekoume had geer 't mesjiens nog neet ins gemèrk. Meh noe... Geer vint 't toch neet erg, hoop iech?”

De kins al slech beginne te sjendaole euver zoe get. En daobij waor 't 'n hendeg leuk keend veur te zien.

Dus iech daon mer hiel rejaol vaan 'nein, nein, niks erg huur' en zij blijf bij us zitte kletse tot 't tied waor veur de middag.

Iech had 't eigelek mètein te pakke. De kins miech. Iech stoond nogal gaw in vuur en vlam vreuger en ze beveel miech wie langer wie beter. En 't idee tot mienen handdook häör aofgedruug had... Op dee leeftied heh...

[p. 175]

Ze hètde Inge en veer spraoken aof tot veer us nao 't ete weer op 'tzelfde pläötske zouwe treffe. Daan zouw ze nog 'n vrundin mètbringe ouch.

Nou, veer hadde nog tien daog toen en geluif mer tot veer devaan geproffiteerd höbbe. 't Klikde direk tössen us en es veer mer e kenske zaoge, waore veer bijein. En umtot miene vrund ouch al good kós opsjete mèt die vrundin lepe veer us neet in de weeg. Aoch, de wèts wie dat geit heh.

Zij woende pas e paar jaor in d'n Haag. Häöre pa wèrkde op ein of ander departemint.

Veer waoren in de zevenden hiemel. 't Waor mien ierste leefde en veer praotde al euver es veer getrouwd waore en kinder hadde. M'ne God, jeh, zevetien...’

‘De bis toch neet mèt häör getrojd, heh?’ zag Henri. ‘Teminste, d'n vrouw hèt neet Inge’.

‘Nein. Netuurlek neet. Veer höbben us nao die vekantie zelfs noets mie gezeen. Wel gesjreve nog e paar kiere. Meh, aoch... oet 't oug oet 't hart heh. Op e gegeve memint kaom 'ne breef vaan miech “onbestelbaar” trök en toen waor 't oet.

Meh vergete höb iech Inge noets. Zij waor toch de ierste’.

Heer neuriede effe: ‘Dan denk ik toch nog altijd even aan mijn eerste...’

Henri zöchde: ‘Jeh, touwvalleg...’

‘ 't Is nog neet oet’, zag Lam.

‘Nein?’ doog Henri verbaas.

‘Nein’. Lam grinnekde effe. ‘De raojs 't noets’.

‘Wat moot iech raoje?’ vroog d'n andere. ‘Höbste häör weer getroffe soms?’

‘Getroffe maagste wel zègke’, zag Lam. ‘En of. Inge is mien sjoenma!’

[p. 176]

‘Wat?! D'n sjoenma?! Dat besteit toch neet!’ Henri keek häöm aon of heer gek waor.

‘Of eigelek... jeh, wie neumste dat... mien steefsjoenma, zal iech mer zègke.

't Zit zoe... Miene sjoenpa waor al e paar jaor wedemaan en twie weke trök reup heer us allemaol op 'nen aovend bijein en vertèlt us tot heer geit hertrouwe. Mèt 'n zeker Inge, die heer had here kinne in d'n Haag op 'n receptie vaan 't vreuger relatie.

Dát voond iech al touwvalleg, heh, tot heer óuch in d'n Haag tegen 'n Inge waor opgeloupe. Meh neet te dinke...

Ze waor wel e stök jonger es heer, vertèlden 'r, meh heer hoopde tot veer toch aordeg veur häör zouwe zien en tot veer häör zouwen acceptere. Nou, gelökkeg zien ze allemaol nogal rejaol en get modern. En trouwens wee zouw de mins 't kinne verbeeje?

Meh laot miech diech zègke tot iech toch 'ne sjlaag veur miene kop kraog, wie veer e paar daog later gónge kinnes make! De moos diech dat véúrstèlle! Veer kósten us direk trök!’

Heer sjöddelde vaan de lach.

‘'n Situatie, mins... Oongeluifelek! Veer kraogen allebei 'ne roeje kop, dink iech. Zij in eder geval, dat zaog iech. Meh ze doog effe mèt häöre vinger vaan “munneke touw” en dus höb iech mer gedoon of niks aon de hand waor.

Meh wie iech zag: “Iech bin Lam. Welkom ma”, reep ze: “Ao nein! Iech wil néét “ma” hete! Zèch mer Inge allemaol”.

Häör Mestreechs waor neet mie wat 't gewees waor. Mèt zoe'n hel “ch” heh.

D'n daag daonao heet ze miech opgebeld en veer höbben aofgesproke tot veer niks zouwe zègke. Veur pa neet en veur mien vrouw neet. Dat liekende häör beter. Miech ouch eigelek.

[p. 177]

Diech vertèl iech 't umtot iech 't toch ins kwiet moot. En diech hèls d'ne moond wel, dat weet iech. Meh este euver touwval spriks.’

Henri zaot ziech nog altied te verbaze.

‘Is dat... is dat noe neet raar?’ vroog heer oeteindelek.

‘Jeh zeker is dat raar!’ reep Lam. ‘'t Is haos oonmeugelek! Meh wat wèlste? 't Touwval is dèkser raar’.

Heer zaot effe deep in gedachte.

‘Meh mien... eh... sjoenma, Inge daan, zal toch altied 'n apaart pläötske in mien hart höbbe. Dat heet ze trouwens al hiel lang gehad. Gek, heh? Touwval’.