Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 122]

Veurjaor

Dee mörge wie heer zien ouge opedoog en de zon door de gerdijne zaog sjijne, de veugel hoort fluite in d'n hoof en de loch opsnoufde die nao binne dreef, voolt Wum z'ch neet wie anders.

Miestal woord heer hiel langsaam wakker, kaom pas bitteke bij bitteke op gaank en mós ziech inspanne um, nao de tien menute die de wèkker te vreug aofleep, kuimentere oet ze bèd te koume. Heer waor 'nen aovendmins, wie heer altied zag.

Meh noe waor heer op slaag klaorwakker en zouw 't liefste zoe oet ze bèd zien gesproonge.

Neet tot heer dat doog! Heer waor gein achtien mie, bekans zeven-en-daarteg, en dat springe had heer ziech allang geleie aofgelierd.

Nein, heer bleef nog lekker get ligke hoejere en bedach ziech of vendaog soms get leuks te verwachte waor. Umtot heer z'ch zoe moonter voolt. Meh heer kós niks vinde.

Heer doog z'n ouge noe ins good ope, keek nog ins nao de zon op de gerdijne, luusterde nog ins nao de veugel, rook nog ins aon de loch en kaom tot de conclusie tot 't 't veurjaor mós zien.

E paar daog geleie waor de zomertied ingegaange en 't waor d'n tied vaan 't jaor um veurjaor tezien.

Dus meinden heer tot dat eigenaordeg, energiek geveul wat heer had, daoaon te daanke of te wiete waor.

Noe waor Wum 'nen invoudege jong, dee ze werk op e kentoer vaan de gemeinte good doog, soms mèt plezeer zelfs, soms mèt tegezin wie ederein dat wel ins heet, meh dee neet gerope waor veur geweldege dinger te doen. Al voolt heer ziech vendaog tot vaan alles in staot. Dat wel.

[p. 123]

Es Wum 'ne gelierde perfesser waor gewees, zouw heer höbbe gewete tot 't allemaol get te make had mèt klere, sappe, hormone, oonverzaodegde vètzoere en, veural, mèt zeker drifte die in edere mins steke.

En es de maog nog geleef had, die vreuger bij zien ma gedeend had, en die oet Kaze kwaom en daodoor 'nen hielen houp wis vaan al die dinger, zouw die häöm höbbe kinne vertèlle tot 't e gevolg waor vaan 't nui blood, wat ederein in 't veurjaor krijg.

En es Wum nog 'ne gooje beechvaajer gehad hej, zouw dee häöm höbbe kinne oetlègke tot 't 't werk vaan d'n duvel waor, dee häöm, Wum, ‘in bekoring’ brach en tot dat noe ‘vleselijke lusten’ waore.

Meh, wie gezag, Wum waor daoveur neet in de weeg gelag en dach hiel simpel tot 't allein mer 't veurjaor waor.

Dus stoond heer eve later neve ze bèd en zóng vol-oet vaan ‘Sjeel is me zuster, motteg is me broor’.

Heer hoofde ziech neet in te hawwe, want getrouwd waor heer neet en de naobers móste toch ouch opstoon of waoren al de deur oet. Heer had 't riek veur ziech allein.

Nao de douche zeukden heer mèt väöl euverlègk 'n euverhumme oet en 'n krevat die debij pasde, trok e zomers jeske aon en góng zingentere nao oonder um ziech z'ne koffie en z'n boteramme veerdeg te make. Ze zuster waor sjijns nog altied sjeel en ze broor motteg.

Nou jeh, 't rippertoire waor mesjiens get einzijeg, meh 't gaof häöm alle kans veur ziech oet te kure, en dao góng 't toch mer um.

Wie heer in ze wegelke nao 't werk rijde, heer had euvergesjakeld op de tölpe oet Amsterdam oondertösse, zouw heer 't liefste de ruutsjes

[p. 124]

höbben opegedrejd en tegen ederein get geks höbbe gerope, meh 'nen ambteneer kós ziech dat neet permitiere vond 'r. Dus leet heer 't mer.

E gelök trouwens, want wie heer bij 't stopleech stoond zaog heer in ziene spiegel tot de börgemeister achter häöm rijde. Heer drejde ziech haaf um, winkde vruntelek tege z'nen öpperste baas, wees op de zon, vreef z'ch in zien han en perbeerde zoe dudelek te make tot 't vendaog 'ne bezundere en sjoenen daag waor. De börgemeister keek iers e bitteke verwoonderd nao häöm, meh wie heer häöm trökkmde lachden 'r ouch en staok zienen doum in de huugde. Meh wie Wum nog get door wouw goon mèt stommen ambach speule, wees de börgervaajer häöm trop tot 't leech weer greun waor en tot heer mós optrèkke. Nou, dat doog 'r mèt zoe'n vaart tot de ben piepde en de lui ziech versjrik umdrejde.

Op 't stadhoes kraog de porteer neet allein 'ne vrunteleke ‘morge!’, meh heer vertèlden 'm ouch nog 'n aw mop euver 'nen ambteneer in ze kentoer, boe de chèf binnekwaom en zag: ‘Foj, foj, wat höb geer hel väöl vlege’, boe-op d'n ambteneer antwoordde: ‘Twie-en-seveteg, menier’.

De porteer houwde ziech op z'n batse vaan de lol, meh wie heer weer allein waor zaot heer ziech nog menutelaank mèt 'ne rumpel in ziene kop te bedinke, wat noe eigelek de mop waor. Oetindelek kaom heer tot de conclusie tot niks traon waor. Moppe boe niks vaan vrouwlui in kaom voond heer zoe-wie-zoe allemaol mer flaw. Meh die hiere mèt hun witte bendsjes hadde dèkser vaan die raar dinger, voond heer, en me kós ze beter te vrund hawwe.

Bove, op ze kentoer, waor Wum intösse wie 'ne wervelwind koume binnestörme.

‘Morche, meisjes!’ reep heer oetgelaote mèt 'n hoeg-Hollandse ‘ch’. ‘Wat e weer, heh? Es

[p. 125]

't zoe ins wouw blieve’.

De twie ‘meisjes’ keken häöm get verpópzak aon. Anders kwaom heer altied zoe rösteg binne, zag wel vruntelek meh toch get kortaof ‘goojendaag’ en góng aon ze werk.

‘'t Is veurjaor!’ reep Wum. ‘'t Is veurjaor!’

Ze keke ziech ins aon en móste touwgeve tot heer geliek had. Meh wat zij daomèt te make hadde oontgóng hun.

‘En, wie geit 't mèt diene leefste, Ellie?’ vroog Wum. ‘Mèt eh... wie hèt 'r ouch weer?’

‘Wielie’, zag ze. ‘Good’.

‘Wielie?’ vroog heer. ‘Iech meinde toch... wie waor 't ouch weer?... Harrie?’

‘Ao, dat is allang oet. Noe is 't Wielie. Veurluipeg’.

Ze waor sjus achtien gewoorde en ze keek neet wijer es tot häör wupneus laank waor.

‘Keend’, zag Wum vaajerlek en heer lag 'n hand op häör sjouwer, ‘laot miech d'ch 'ne gooje raod geve...’

‘Boeveur?’ veel ze häöm in de reie. ‘Iech trèk miech toch niks devaanaon huur’.

Oonder z'n hand voolt heer häör sjouwer en 't bendsje vaan häöre beha en heer voond 't fijn!

Wie wied tot 'ne maan op dee leeftied toch kin koume in 't veurjaor es heer wel nao satan luustert meh geine gooje beechvaajer heet!

‘Luuster noe’, zag heer en 'r kneep effekes in die fijn sjouwer. ‘Iech zègk: Proffiteer devaan, keend. Mèt Wielie of mèt Harrie of mèt Godwèt wee daan ouch. Proffiteer devaan. De bis mer ins joonk’.

Get kritisch keek ze häöm aon, zat de wagel vaan häör tiepmesjien good en zag:

‘Dat moot géér zègke’.

Sjielek trok heer z'n hand trök en góng ach-

[p. 126]

ter z'ne bureau zitte.

‘Iéch höb gekoze veur de vrijheid’, zag heer. ‘Ederein puunt z'n vrouw op zien meneer’.

‘Men geer daan toch neet’, zag Ria, die tegeneuver häöm zaot.

‘Wie zoe: Geer neet?’ vroog heer.

‘Nou, geer puunt eur vrouw toch neet op eur meneer, want geer höb gaar gein’, zag ze.

‘Ao... Jeh, dat is bij meneer vaan spreke. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, mein iech’.

‘Aozoe, jao. Iech dach al’, zag ze.

Ze góngen aon hun werk: Heer verdeepde ziech in z'n stökker, Ria tiepde e stenografisch verslaag oet en Ellie wérkde häör breve aof.

Meh rösteg waor Wum neet. 't Waor of heer kwik in zien vot had. Um d'n haverklap spróng heer op, góng in ein of ander kas get zeuke, zat ziech weer, stoond weer op en góng nao 'n ander kas... enfin, 't veurjaor waor aon 'm.

Op e gegeve memint, Ellie waor mèt 'ne stapel pepèrre nao 'n ander aofdeiling effe, sjuifden heer ziene stool weer achteroet en leep lezentere nao de arsjiefkas.

En dao, bij 'n opegetrokke laoj, stoond heer obbins veur 't verleieteg vötsje vaan juffrouw Ria. Ze waor get aon 't zeuke in 'ne kaartebak oonderin en häör brook stoond gespanne. Heer zaog de näödsjes vaan häör slipke droonder.

God maag wete wat toen euver häöm kwaom, of 't 't veurjaor waor, of de hormone, of 't nui blood, of t'r duvel mèt zien kunste en zien ‘vleselijke lusten’, God maag 't wete wie iech zègk, meh ietot heer 't wis gaof Wum e paar leef kletskes op dat oonderdeil vaan juffrouw Ria häör anatomie boe-euver allein 'nen dokter maag spreke in hiel biezunder ge valle en boe 'nen ambteneer-in-functie zelfs neet nao maag kieke,

[p. 127]

wèl zwiege aonkoume!

Ver-sjrik-ke-lek!

Dao stoond heer noe, 'ne ‘keuregen hier’ volgens de naoberse, 'ne good bruukbaren ambteneer volgens de börgemeister, ne vrijheidsheld volgens häömzelf! Mèt 'ne kop of heer de hèl had gebloze en de bubbelesenes in z'n kneeje. 't Liefste zouw heer oonder ziene bureau zien gekrope of gans oonziechbaar zien gewoorde.

Meh, 't waor gebäörd! Heer waor ziech teboete gegaange! Op ziene leeftied en op kentoer! Oongeluifelek!

Toen góng juffrouw Ria eindelek meh langsaam rechop stoon. Ze drejde ziech um en vroog:

‘Doog géér dat?’

‘Nein... eh, jao... meh...’, stamelde Wum. ‘Iech...’

Ze knikde goodkäörend.

‘Dus toch 'ne gewoene maan’, zag ze. ‘Iech had noets gedach tot geer...’

‘Jeh?... Jeh...?’ vroog heer zenewechteg.

Ze bekeek häöm nog ins vaan kop tot tien.

‘Nou’, zag ze rösteg, ‘iech had dat neet achter uuch oetgehaold. Geer zeet nogal... aofstandelek zal iech mer zègke. Altied zoe'nen echten hier. En inins...’

‘Jao... Meh...’ Wum wis ziech geine raod mèt häör. 't Zouw häöm neet zoe verbaas höbbe es ze hel waor goon keke. ‘'t Zal... 't Zal 't veurjaor wel zien’.

‘'t Veurjaor, heh?’ Juffrouw Ria drejde ziech weer nao häöre kaartebak. ‘Dat doort noets lang, 't veurjaor. Jaomer’.