Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 117]

Choewan

't Waor stèl in de kèrk.

Op 'ne gewoene maondegmiddag um drei oor kin me neet verwachte tot 't vol zal zien. Dao waor gein begraffenis, gein broet en gei lof. Wat wèlt me daan?

Juffrouw Sóffie, die mier es feerteg jaor bewaorsjaoljuffrouw waor gewees, zoe hètde dat in häören tied, en die noe vaan häör pensiuunsje mós zien roond te koume, zaot in 't middesjeep en beide iefereg aon häöre noster. Ze waor nog vaan d'n awwe stiel en zouw dat geinen daag euversloon, al waor ze e stök in de seveteg.

Wie achter häör de deur langsaam opekneersde, drejde ze ziech neet um, meh verhuugde 't tempo en de voluum vaan häör gefluuster, um ziech neet te laoten aofleie.

Meh wie obbins de deur mèt 'ne groete klaatsj touwveel, kós ze 't toch neet laote veur ins effe te kieke wee dao zoe'n oongenuteg lewej maakde.

In d'n haven duuster zaog ze iers niks, meh ze hoort dudelek tot dao get leep en wie ze haaf opstoond, zaog ze e klein ventsje langs de echterste baank loupe.

Noe waor juffrouw Sóffie neet veur niks zoe lang bewaorsjaoljuffrouw gewees. Häör hart góng nog altied oet nao klein kinder.

Wie ze dus zaog tot 't menneke oonweneg leep roond te kieke en klaorbliekelek neet wis boe heer waor, stoond ze op en leep nao häöm touw mèt häöre noster in häör han.

't Jungske bleef achter in 't middepaad stoon en keek, geïmponeerd door die groete ruimde, roond.

Juffrouw Sóffie häör hart leep euver. Zoe e klein kerelsje in zoe'n groete kèrk... Zoe te zien

[p. 118]

waor heer hei nog noets gewees en wis heer ouch neet wat heer hei mós.

Ze keek sekuur boe ze mèt häöre roezekrans waor gebleve, veerde tiensje, derde weesgegruutsje, en duiden 'm veurluipeg in häör kelbeske.

Wee leet noe zoe kinneke allein hei roondloupe? Die awwers vaan allewijl, dao kóste toch ouch gei peil mie op trèkke. Zatte kinder in de wereld en trokke ziech niks devaan aon!

Ze zat ziech get lesteg op häör hoeke bij 't menneke en pakden 'm bij zienen erm.

‘Wie hèts diech?’ fluusterde ze.

‘Juan!’ zag heer hel.

‘Sjsjsjt! Neet zoe hel. De bis hei in de kèrk!’ Juffrouw Sóffie keek gezjeneerd roond, meh dao waor geine mins te zien.

‘Wié hètste?’

‘Juan’, zag heer hiel stèllekes aon häör oer.

‘Choewan? Wat 'ne sjoene naom’. Juffrouw Sóffie had 'm wel kinne knoevele umtot heer zoe sjoen fluusterde.

‘En wieväöl jaor bis diech?’ smiespelde ze.

‘Zoeväöl’. Heer perbeerde veer vinger in de loch te steke.

‘Veer jaor al? Nou, daan bis diech al 'ne groete jong, heh?’

Ze begós pijn in häör kneeje te kriege en stoond veurziechteg op.

‘En wie hètstiech?’ reep heer hel nao bove.

‘Sjsjsjt!’ zag ze weer. ‘Hiel stèllekes praote. Iech bin juffrouw Sóffie’.

Wie dèks had ze dat neet gezag in al die jaore, es de nui kinderkes kwaome.

‘Miene pap hèt Gerrie’, zag 'r.

[p. 119]

‘Zoe, da's ouch 'ne sjoene...’

‘En mien mam hèt Trudie’, doog heer nog gaw debij. ‘Woens diech hei?’

‘Nein, iech neet. Hei woent Zjezeke’, zag juffrouw Sóffie.

‘Boe is dee daan?’ vroog 'r nuisjiereg.

‘Dao, dao achter in dat gouwe deurke. Zuuste 't?’

Heer sjöddelde vaan ‘nein’.

Wie kós zoe keend dat ouch wete, dach ze. Heer is mesjiens nog noets in 'n kèrk gewees.

‘Kom mer ins mèt’, zag ze en ze pakden 'm bij 'n hand. ‘Meh stèl loupe en hie-iel stèllekes praoten huur’.

‘Boeveur?’ vroog 't ventsje. ‘Sliep 'r?’

‘Nein, Zjezeke sliep neet. Meh... jeh me maag noe eimaol neet hel praoten in de kèrk’.

‘Es miene pap sliep maag iech ouch neet keke’, cónstateerden 'r.

‘Nein, dat zal wel. Noe kiek, dao. Zuuste dat gouwe deurke?’

Heer zaog 't noe.

‘Dao woent Zjezeke’, zag ze.

Heer kós 't neet geluive sjijns.

‘Zit dee dao achter?’

‘Jao, dao woent heer’.

‘Kump dee neet oet?’

‘Nein, dat neet. Meh heer zuut diech wel’.

‘Dee is stout gewees, heh? Dee maag neet oet’.

Juffrouw Sóffie raakden e bitteke in paniek.

Häör kinderkes wiste dat vreuger allemaol.

‘Nein, Zjezeke is noets stout. Meh heer wèlt neet oetkoume’.

‘Es iech stout bin, heh, daan maag iech ouch neet oet’.

Dat doog häör obbins traon dinke tot 't keend gans allein waor.

[p. 120]

[p. 121]

‘Boe woens diech eigelek?’ vroog ze, get oongerös.

‘Bij miene pap en bij mien mam’, zag heer gruuts.

‘Jeh... en boe woene diene pap en dien mam daan?’

‘Dao’, wees heer nao de kèrkdeur.

‘Daan moos diech miech dat mer ins wieze’, zag ze en ze naom 'm mèt, zie klein knuvelke in häör awvrouwehand.

‘Hei op’, zag 'r, ‘en daan...’

Heer trok häör de kèrk oet.

‘En daan zoe op’, wees heer boete de straot aof.

‘Wètste de weeg?’ vroog ze, toch neet gans gerös trop.

‘Jao’, krikden 'r. ‘Da-ag!’

Meh ietot heer góng drejden 'r ziech nog ins um.

‘Da's e klein menneke, heh?’ zag 'r.

‘Wee?’ vroog ze verbaas.

‘Zjezeke!’ reep 'r.

‘Meh nein’, prottesteerde ze nog. ‘Zjezeke is gaar neet klein. Boeveur meinste dat?’

‘Tot 'r mer zoe klein deurke heet’, zag 'r en weg waor 'r op zien korte beinekes nao pap Gerrie en mam Trudie.

Juffrouw Sóffie góng sjöddelentere mèt häöre kop de kèrk weer in. Die kinder vaan allewijl...!

Ze zat ziech in de baank, pakden häöre noster en begós mer vaan väörenaofaon. Ze wis neet mie of ze noe bij 't veerde tiensje derde weesgegruutsje, of 't derde tiensje veerde weesgegruutsje bezeg waor. Ze zouw mer niks riskere.

‘Wat iech teväöl bei is veur Choewan’, maakde ze mèt Slevrouw akkoord.