Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 92]

Pie

De pappegej of, wie zij häöm altied neumde, de kakkendoe vaan Merieke góng nao häören doed nao häör einegste nog levend femilielid, en dus ouch d'n einegsten erfgenaom, paoter Pancratius.

De mins had bekans fiefteg jaor in de missie in Afrika gezete en heer had zie nissje, sinds tot heer trök waor in 't land, e paar kiere bezeuk, meh tot ze 'ne pappegej had, dát wis heer neet. Heer had 'm noets gezeen.

De res vaan de erfenis gaof heer oongezeen aon de Vincentiusvereineging, meh dee pappegej, dao zaot heer toch get mèt in ziene maog. Heer waor noe rector in 'n bejaordeflat, had dao 'n eige kamer en kós 't bies dus dao wel zètte, meh wat mós heer demèt?

Veuriers zat heer häöm mèt zien kouw dus mer neve de bureau boe heer zien preekskes op prippereerde en noe en daan 'ne breef sjreef nao de jong paoters in de missie en nao de zusters vaan 't hospitäölke wat heer dao gebouwd had, in de hoop tot 't bies ziech rösteg zouw hawwe.

Nou, dat veel erg mèt. De vogel doog ziene bek neet anders ope es veur get te vrete en wijer hoorste 'm neet. Heer zaot mer mèt zien groete ouge alles aof te kieke wat paoter Pancratius doog, maakde hoegoet noe en daan e paar klein geluidsjes, meh lesteg waor heer abseluut neet.

Bij 'n zaak in de buurt had de paoter ziech geïnformeerd wat 'ne pappegej al zoe nudeg had en heer waor thoes gekoume mèt 'n hiel deil gooj raodgevinge en 'n tuut mèt voor.

't Waor 'n sjoen bies euveregens, gans wit, mèt twie roej ouge en 'ne gemeine snavel, boemèt heer de paoter al in de ierste oor tot heer bij

[p. 93]

'm waor te graze had gehad. Gelökkeg had heer neet dóórgebete, anders waor heer stante pede de deur oet gevloge.

Mèt en mèt raakde de paoter geweend aon zie gezèlsjap. Heer zaot dèks allein op zien kamer en dee pappegej brach toch get leve in zien umgeving. Heer voond 't wel vreemp tot Pie, zoe neumde heer häöm mer veur 't gemaak, noets get zag. Merieke waor vreuger altied e lösteg meidske gewees, 'n echte kwebbel en vol streke. En wie heer nao zien trökkoms bij häör waor gewees waor ze nog altied hiel gespriekelek. Men tegen häöre pappegej had ze sjijns häöre moond stief touw gehawwe. De bies zaot dao mer, kledderde get op en neer in zien kouw, hóng soms aon ziene snavel aon de traanjele, men e verstendeg woord waor neet oet häöm te kriege.

Wie heer nao e paar maond nui voor mós höbbe veur Pie, vertèlde de paoter 't ins aon de maan vaan de zaak. De trok e bedinkelek geziech.

‘'t Kín zien tot heer treurt’, zag heer. ‘Heer is netuurlek geweend gewees aon eur nissje en zoe'n bies begrip dat neet. Meh 't kin ouch zien tot eur nissje-zaoleger noets get tegen 'm gezag heet. Daan liert heer niks, dat snapd'r wel. En 't is meugelek, meh dat geluif iech nog neet zoe gaw, meh 't is neet oetgeslote, tot heer noets zal liere spreke. Me wèt 't mer neet mèt die kringe’.

De paoter góng nao hoes en bedach oonderweeg tot 't mesjiens toch wel leuk zouw zien es heer Pie get kós liere praote. Neet väöl, meh e paar wäördsjes toch. Zoe mer veur de aordegheid. En wie heer thoeskaom begós heer mètein mèt de ierste lès.

Heer zat ziech veur de kouw, loerde Pie doordringend aon en zag: ‘Peter, Peter, Peter...’

[p. 94]

mesjiens wel hoonderd kiere achterein. Dat waor ziene naom gewees ietot heer paoter woord en heer dach tot de bies dat wel gaw zouw here.

Meh de kakkendoe keek häöm e bitteke sjeleg aon en sperde e paar kiere ziene snavel ope, meh zag niks.

De paoter waor neet teleurgestèld. Tot zoe get neet gaw zouw goon, dat begreep heer wel. Meh in de missie had heer gelierd wat volhawwe waor en dus leep heer de res vaan d'n daag mer op z'n eige te rope: ‘Peter, Peter, Peter...’

Pie vraot zien neutsjes op, vreef ins door zien vere, kledderde ins op en aof, meh gebierde wijer nörgens nao. Heer bleef stom.

Nao 'n week begós de paoter toch de mood te verlere. Heer góng twiefele aon de capaciteite vaan Pie. 't Zouw daan toch wel zoe'n oetzundering zien boe de maan vaan de winkel 't euver gehad had, eine dee noets zouw liere spreke.

Op 'ne goojen daag, Pie waor toen al bekans drei maond bij 'm, kraog de paoter bezeuk vaan 'n mevrouw oet de flat, die häöm ins wouw spreke.

De paoter installeerden häör in z'ne bèste fauteuil en zat ziech in posteur um te luustere.

't Mins wis sjijns neet good wie te beginne, want ze sjroevelde get mèt häör veuj, krösjelde ins, verzat ziech effe, meh zag allein mer: ‘Jeh...’

‘En mevrouw’, zag de paoter ten lèste vruntelek, ‘vertèlt 't ins’.

‘Godverdomme!’ reep Pie inins.

De paoter en de mevrouw versjrókke ziech stief! De paoter woord zelfs gans bleik oonder zie broen missie-vel en ziene groete baard.

‘Godverdomme!’ keekde Pie weer.

‘Jehmeh...’, zag de paoter. ‘Dat... dat...’

‘Höb géér 'm dat gelierd?’ vroog de mevrouw keul.

[p. 95]

‘Meh mevrouw!’ reep de paoter veroontwierdeg. ‘Wat dink geer wel?!’

‘Sjele zeiker!’ reep Pie.

‘Iech... iech...’ stamelde de paoter. Heer vloog nao Pie zien kouw.

De mevrouw stoond ouch op.

‘Iech geluif tot iech nog mer ins trökkom es geer allein zeet’, zag ze. ‘Zoe kinne veer toch neet praote’.

‘Awhoor! Pinneus!’ reep de kakkendoe.

De paoter waor gans vaan slaag aof.

‘Geer moot miech dat neet koelek numme’, zag heer. ‘Iech höb 'm geërf vaan...’

‘Vuile leugeneer! Opliechter!’ zag Pie.

De paoter wis ziech gein hajding te geve.

Pie woord get kalmer noe. Heer begós in zien neutsjes te dabbele.

‘Bleikesjieter! Awwen oonnöt’, zag heer verstendeg.

De mevrouw góng gesjókkeerd weg en paoter Pancratius bleef mèt Pie allein. Dee knawwelde get, meh zag niks mie. Heer waor weer gans rösteg.

Meh de paoter nogal lang neet! Dee zaot ziech suf te prakkezere boe Pie noe toch wel die vreiseleke vleuk en sjeldwäörd gelierd moch höbbe en heer kwaom, mèt de hölp vaan d'n Heilege Geis vermoedelek, tot de conclusie tot Merieke-zelf häöm dat bijgebrach mós höbbe. Ze had altied vol streke gezete en dit waor mesjiens häör lèste gewees.

Wie e paar oor later twie hiere vaan de Bewoeners-Commissie kaome vraoge of de paoter ziene pappegej neet in de recreatieruimde zouw mage stoon umtot väöl lui dat zoe leuk zouw vinde, goejde paoter Pancratius 't op 'n akkoord mèt zie gewete en gaof Pie mèt. Op twie veurwaarde wel: a. Ze móste good veur Pie zörge, en

[p. 96]

b. Ze mósten aon ederein vertèlle tot de paoter dat allemaol néét aon Pie gelierd had. Dat belaofde ze.

Nog jaore laank heet Pie de dames en hiere vermaak. Geme mansmins dee e woord oet häöm kraog, meh kaom ein vaan de dames in de buurt daan begós heer ziene littenei aof te drejje. Heer kinde nog väöl mier es tot de paoter gehuurd had. Die Merieke toch!

Ze höbbe ziech dèks kraank gelache mèt häöre kakkendoe.

‘Veer zalle mèt d'n haon beginne’,
zag de vos tege de hinne.
Toen reep ein, in de consternatie:
‘Da's tege de emancipatie!’