Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 87]

Poes

‘Höbd'r 't gehuurd vaan juffrouw Nare?’ vroog juffrouw Lenaar.

‘Is ze doed?’ vroog mevrouw Kruutsjes, die noets ein vaan de lollegste gewees waor.

‘Wie komp geer dao noe bij?’ vroog juffrouw Lenaar verbaas.

‘Jen, geer zag dat zoe’, zag mevrouw Kruutsjes get veroongeliek.

‘Nein huur, die is zoe gezoond wie 'ne vès bij mie wete’, zag juffrouw Lenaar.

Ze stoonte mèt hunnen dreie op 't pleinsje veur de kèrk, naotot ze bekans 'n haaf oor hun bès hadde gedoon um de pestoer bij te hawwe in de mès.

‘Dee mins geit zoe gaw’, zag juffrouw vaan Loon altied, ‘totste nog haos gemen tied höbs veur diech get te beie’.

Noe evels waor ze mier geïntresseerd in 't nuits euver juffrouw Nare.

‘Wat is noe mèt häör?’ vroog ze nuisjiereg.

‘Ze heet e poeske!’ zag juffrouw Lenaar triómfantelek.

‘E poeske? Die? Noe valle miech toch mien sjeun oet!’ reep mevrouw Kruutsjes.

‘Toch is 't zoe’, zag juffrouw Lenaar.

‘En ze zeet altied tot ze allerzjiés is veur katte!’ zag juffrouw vaan Loon. Ze duide zoe hel op de lèste lèttergreep of ze dedoor mós goon.

‘Allérgisch, zalt geer bedoele’, zag mevrouw Kruutsjes kundeg. Ze had veur häören trouw twie jaor in de kantien vaan e lyceum gestande en dao e stök oontwikkeling opgedoon.

‘Nou jeh, allérgisch daan’. Juffrouw vaan Loon duide noe euverdreve hel op ‘ler’. ‘Dat heet ze altied gezag. Ze kós noets bij miech in 't hoes koume want ze waor allérgisch veur katte’.

[p. 88]

‘Iech weit 't, iech weit 't’, zag juffrouw Lenaar. ‘Meh noe heet ze toch e poeske. E zwart’.

‘E zwart? Dat bringk häör gei gelök’, zag mevrouw Kruutsjes. ‘Zalt geer zien. Zwarte katte bringe oongelök in 't hoes. Iech zouw noets, noets 'n zwarte wèlle’.

‘Aoch dat geluif iech neet, zoe get’, zag juffrouw vaan Loon. ‘Da's bijgelouf’.

‘Bijgelouf of gei gelouf, iech vertrouw die zwarte neet’, zag mevrouw Kruutsjes.

‘Nou, de mijn is ouch haos gans zwart op de puutsjes nao’, zag juffrouw Lenaar. ‘Meh iech höb noets get gemèrk vaan oongelök of zoe’.

‘Mèt witte puutsjes!’ zag mevrouw Kruutsjes. ‘Dao geit 't sjus um. Neet gáns zwart. De mijn is gries’.

‘Meh boe 't 'm um drejt is: Es ze allergisch is, wie kin ze daan zelf 'n kat höbbe?’ vroog juffrouw Lenaar.

‘Dao stoond iech ouch euver te dinke’, zag juffrouw vaan Loon. ‘Of 't is euver, óf ze heet altied geloge’.

‘Euver geit dat neet. Noets. De höbs 't of de höbs 't neet. Veer hadden 'ne lieraar bij us op 't lyceum dee waor allergisch veur koffie. Kraog euver ze gans lief oetslaag es heer éin tas koffie droonk. Dat is noets euvergegaange’, doceerde mevrouw Kruutsjes.

‘Meh boeveur zouw ze daan geloge höbbe?’ vroog juffrouw Lenaar. ‘Wat zouw ze dao daan mèt veur gehad höbbe?’

‘Tot ze neet bij us euver de vloer wouw koume!’ Mevrouw Kruutsjes waor dao zoe mèt veerdeg. ‘Nogal logisch. Gewoen e smoesje veur neet bij us binne te hove koume’.

‘Jehmeh...’ Juffrouw vaan Loon häör ougs-

[p. 89]

braoje raakde bekans de rand vaan häör heuteke. ‘Ze hóófde toch gaar neet bij us binne te koume? Iech höb häör wel al ins gevraog, gewoen, veur 'n teske koffie te koume drinke. Meh vaanwege die krenkde kós dat neet, zag ze. Nou, daan neet. Iech zal häör dat neet naohawwe’.

‘Heet ze uuch oets ins gevraog um daan bij häör te koume?’ vroog mevrouw Kruutsjes mèt 'n intrigantestum.

‘Nnnein...’, mós juffrouw vaan Loon touwgeve. ‘Dat neet...’

‘Ao!’ zag mevrouw Kruutsjes. Mier zag ze neet, meh ze loerde de ander dames aon mèt e geziech vol achterdinke. Oonderwijl knikde ze ouch nog väölbeteikenend mèt häöre kop.

‘Die zal toch niks te verberge höbbe?’ twiefelde juffrouw Lenaar.

‘Dat zalt geer 't bèste wete. Geer woent neven häör per saldo’, voond mevrouw Kruutsjes.

‘Dat is zoe... meh...’ Juffrouw Lenaar waor deep in gedachte noe. ‘Jeh, dao kump wel vrij geregeld 'nen hier bij häör, meh iech meinde tot dat häör broor waor’.

‘Godvergief miech’, reep juffrouw vaan Loon. ‘Ze is toch ouch bekans seveteg, heh?’

‘Zèsensesteg is ze, dat weit iech zeker’, zag juffrouw Lenaar.

‘Zèsensesteg?’ Mevrouw Kruutsjes klakde mèt häör tong. ‘Tj... tj... tj... Sommege lui blieve dat hawwe’.

‘Wat?’ vroog juffrouw vaan Loon oonnuzel. Ze waor noets getrouwd gewees, meh altied get nuisjiereg gebleve op 't gebeed vaan de ander sekte, wie zij dat neumde.

‘Hehheh’, zag mevrouw Kruutsjes oongedöldeg. ‘Geer wèt wel’. Ze leet häör stum get zakke. ‘Sex!’

‘Foj nein, noe geluif iech toch tot geer te

[p. 90]

wied gaot’, zag juffrouw vaan Loon gesjókkeerd.

‘En dee maan daan?’ heel mevrouw Kruutsjes vol.

‘Jeh huurt ins’, kaom juffrouw Lenaar, ‘iech wèl dat neet gezag höbbe, huur! Iech höb altied gemeind tot dat häör broor waor. Boeveur weet iech zelf neet eigelek. Iech meinde dat mer’.

‘Foj nein! Iech moot neet traon dinke!’ Juffrouw vaan Loon raakde gans oet häören doen. Boe ze noe eigelek neet aon mós dinke, dat wis ze zoe secuur neet. ‘Op häöre leeftied! Foj nein!’

‘Iech zègk uuch toch: Sommege lui hawwe dat hun gans leve’, zag mevrouw Kruutsjes. ‘Meh iech zal häör noets mie vraoge veur 'n teske koffie, dat weit iech wel’.

‘Ze kaom toch neet’, zag juffrouw Lenaar.

‘Umtot ze allergisch waor veur mien kat’, zag mevrouw Kruutsjes veroontwierdeg. ‘Meh dat zal ze noe toch neet kinne volhawwe wie ze zelf e poeske heet!’

‘Noe daot miech ins e plezeer’, zag ze tege juffrouw Lenaar, ‘en perbeert ins trachter te koume wee deen “hier” zal iech mer zègke, wee dat is. Of 't ech häör broor is of get aanders’.

‘Iech zal 't häör wel vraoge’, zag juffrouw vaan Loon flink. ‘Iech zeen häör altied bij de bekker es ze häör haaf wit kump hole. Mörge weet iech dat’.

‘Iech bin benuid’, zag mevrouw Kruutsjes. ‘Wie daan ouch, dao is get neet gans pluus. Allergisch?! Laot miech neet lache!’

‘Iech moot goon’, zag juffrouw Lenaar neet gans op häör gemaak mie. ‘Iech moot nog get strieke’.

‘Nog get’, zag mevrouw Kruutsjes. ‘Höb geer häör wel ins in de kèrk gezeen?’

Nein, dat hadde de ander dames neet.

[p. 91]

Ouch neet op zoondag.

‘Wat höb iech uuch gezag?’ glorieerde mevrouw Kruutsjes. ‘Iech wis 't wel’.

‘Alloh, hawt uuch good’, zag juffrouw Lenaar. ‘Iech höb ech geinen tied mie’.

‘Dink geer traon tot mörge 'n begraffenis is? Um èlf oor’, zag juffrouw vaan Loon nog.

Jao, good tot zij dat zag. Mèt al deen ambras zouwe ze dat nog haos vergete höbbe.

‘Tot nao de begraffenismès daan’, zag mevrouw Kruutsjes.

Ze góngen oeterein. Tot mörge.

Náo de mès.

‘Vaan leefde, houwlek, vrouw en maan’,
zag de pestoer docerend,
‘dao weet iech werklek alles vaan.
Meh 'ch bin néét praktizerend’.