Zal iech uuch ins get vertèlle...

(1986)–Pol Brounts– rechtenstatus



[pagina 81]
Druime Fernand waor de koejste neet, dao waor ederein 't wel euver eins. Tot heer daorum noe de bèste zouw zien... kiek, dat waor ouch neet woer. Heerzelf zouw trouwens de lèste zien um dat te bewere, want heer kinde zien eigen al vaanaof tot heer gebore waor, en al had heer väöl vergete in de loup vaan de jaore, sommege dinger waoren häöm toch good bijgebleve. Dinger boe heer liever neet aon dach, meh die häöm toch zoe noe en daan hendeg dweers kóste zitte. Wee heet dat al neet, trouwens? Vreuger waor heer mèssendeender gewees en 'nen tied laank had heer zelfs pestoer wèlle weurde, of paoter. Keplaon liekende häöm niks toen, meh pestoer of paoter, jao, dat voond heer wel get. 't Waor gans anders gekoume. Op ze veertiende had heer inins oontdèk tot meidskes toch neet zoe vreiselek waore wie sommege heilege preesters häöm hadde wèlle doen geluive. Zeker, 't waore netuurlek oet d'n aard vaan de zaak ‘aanleidingen tot zonde’, dao kós heer ouch neet oonderoet, meh zien opvattinge euver die zun veranderde mèt en mèt. Iers waor dat get boe me hiel wied vaanaof mós blieve um neet in d'n duvel zien han te valle, meh langsamerhand begós heer te mèrke tot 't wel plezereg waor um nao die zun te kieke. Heer waor toen nog neet zoe wied tot heer al mèt de zun praotde, meh wie op 'ne goojen daag zien ma bezeuk kraog vaan 'n aw vrundin vaan häör, die touwvalleg in de stad waor, woord ouch die lèste barrikaad genome. Neet door die vrundin direk, meh door 't
[pagina 82]
döchterke wat ze bij ziech had, e meideke vaan ziene leeftied. 't Waor e prachteg keend voond heer. En al moch dat per se neet, heer kós zien ouge haos neet aofhawwe vaan... laote veer 't mer häör bloes neume. Want die waor eigenaordeg gevöld en appetietelek. Netuurlek verzat Fernand ziech mèt hand en tand tege die feiseleke gedachte, meh ziene geis waor gewèlleg en zie vleis nog zwaker. En wie zien ma zag tot ze mer mèt hunnen twieje get in d'n hoof móste goon speule, umtot zij en häör vrundin ziech 't ein en ander te vertèlle hadde wat de kinder neet mochte hure vermoedde heer, veel Fernand door d'n askörf en stortde ziech in de zun. Iers bleef 't nog beperk tot get praote, meh toen kaom 't oonverwachs euver häöm en achter 'ne groete stroek in d'n hoof puunde heer 't keend op häör wang! Goojen hiemel! En heer voond 't nog fijn ouch! En zij sjijns neet minder, want ze doog iefereg mèt! In zienen achterkop späölde wel de wäörd vaan preekhiere en ander hoegwierdegheidsbekleiers die häöm zoe gewaarsjouwd hadde veur de verleiing, veur de streke vaan d'n duvel dee Eva al in de kojts had gepak in de gedaonte vaan 'n slang, meh heer kós 't meidske mer gein slang vinde, wie heer ouch zien bès deeg en heer voond 't zelfs fijn tot ze häöm zoe verleide. Want dao waor heer zeker vaan, tot ze dat gedoon had. Heer waor wel hiel deep gezoonke in die paar menute in d'n hoof achter dee groete stroek, boe heer volgens zien ma, in häör oonsjöld, mèt 't keend mós goon speule! En wie heer get brutaoler woord en häör
[pagina 83]
zelfs tege ziech aonduide, en wie heer toen tege zien euverhummeke voolt tot die bloes neet vaan niks zoe bóbbelde, veel heer in d'n deepste pool vaan 't verderf en hej heer ins gere wèlle oonderzeuke... Neet tot heer 't doog! Höllep nein! Aon zoe get dinke allein al waor genóg veur 'ne mins veur ieweg te verdomme en daobij waor 't meideke toch neet gans zoe slech estot heer gedach had, want ze heel zien han steveg vas. Slech waor ze netuurlek wel, want heer wis verdiemes good tot ze häöm verleid had um häör te pune en tot ze verdrejd good gewete had wat daovaan kós koume, zij mèt häör bloes. Wie de vrundin mèt häör verdorve dochter vertrokke waor en Fernand weer allein in d'n hoof roondleep, waor de wereld veranderd. Pestoer of paoter hoofde heer neet mie te weurde, al waor 't allein al mer umtot heer e meidske gepuund en geduid had, filou tot heer waor. Mesjiens, dach heer nog, kós heer keplaon weurde, meh bij naoder inzien begreep heer wel tot dat ouch oonmeugelek waor mèt zoe verleie. Zoe zaog heer vaan 'n geisteleke loupbaon aof en woord 'ne gewoene maan, dee nog wel ins dèkser get vrijde hei of dao en oeteindelek veur good, dee trouwde en kinder kraog, sjus wie de meiste slechte lui en dee veur de boetewereld dus de koejste neet waor, meh ouch neet de beste wie heerzelf verdomp good wis. En tot noe zoe'ne mins sjus moot druime tot heer heileg is! Oonbegriepelek, meh toch woer. 't Gebäörde op 'n nach nao 'nen aovend, wie de meiste nachte. Meh dit waor 'ne speciaolen aovend gewees. Fernand en zien vrouw waore nao 'n fuif gegaange bij eine vaan hun vrun en ze hadde vas aofgesproke tot eine vaan hunnen twieje neet
[pagina 84]
zouw drinke umtot dee mós rije, wie dat gerikkemandeerd weurt door radio, tillevizie en gezètte en ‘Glaasje op laat je rijden’. En ouch vaanwege de pelitie mèt dat gebloos in zoe'n tuutsje en 't perces verbal eventueel. En umtot Fernand zien vrouw bij de veuregende gelegenheid niks gedroonke en op d'n trökweeg gerije had, zouw ze dat noe weer doen. Veur 'ne gewoene mins is dat mesjiens lesteg te begriepe, meh veur 'n verdorve ziel wie die vaan Fernand laog dat gans veur de hand. Zien vrouw waor erg mètgaond en gaof neet väöl um draank en maakde dus gei bezwoer. Evels... t'r duvel ligk euveral op de loer, zelfs op e fieske boe zoe'n daarteg maan bijein zien en ziech gezèlleg oonderein get ammezere en boe geine mins dink aon slechtegheid en verderf. Of geine mins... Fernand, in zien vreugste jäög al raddikaal bedorve door 't döchterke vaan de vrundin vaan zien ma in d'n hoof achter de groete stroek, geer wèt 't, Fernand daan trof dao 'n zeker mevrouw... nou jeh, de naom deit niks draon touw, meh ze had e paar ouge! Ene medelke! Ze waor ouch get jonger wie heer, e jaor of twinteg mesjiens mer, meh toch... Meh ze waor neet vaan gistere! Alle slechte eigensjappe vaan Fernand haolde ze binnen 'n oor oet zien oonderbewöste, wie dat allewijl hèt, en Fernand waor wied binne deen tied al hopeloos verlore. Heer zaot, neet gans touwvalleg, neven häör en heer waor dao neet mie weg te branne. Zij ouch neet trouwens. Höllep, höllep, wat e vruiwke! Fernand waor zoe gek wie 'n sjöp. 't Waor
[pagina 85]
nog erger mèt häöm es toentertied in d'n hoof! Meh heer heel ze fetsoen. Op de ierste plaots umtot 't in dat vol gezèlsjap wel get anders waor es achter de groete stroek in d'n hoof vreuger en op de twiede plaots umtot häöre maan tegeneuver hun zaot en dat waor 'ne kerel wie 'ne boum. Gein nobel motieve dus, meh wel zwoerwaogende. Meh heer leet geine kans veurbij goon um häör deep in die sjoen ouge te kieke, häör noe en daan ins bij 'n hand of 'nen erm te pakke en häör stiekem effekes te käöre of te duie es häöre maan d'n andere kant op loerde. Zij hoofde 'nen awwen aap neet te liere grijne! Ietot ze móste opbreke wis heer häör adres en häören tillefoonnommer en wie ze vertrokke, naotot heer häör twie kier drei kiere had gepuund, sjtief in gedachte wie heer waor, had heer 't lieg niveau vaan 'nen ordinaire rokkejeger bereik. Op d'n trökweeg zóng heer neve zien chauffeuse, die heer weliswoer kinde meh boe heer toch wieneg binding mèt had op dat memint, oet volle boors 't hoegste leed. ‘'ne Leuken aovend’, zag zien vrouw. ‘Jao, ech gezèlleg’, mós heer bekinne. ‘Wie hètde die mevrouw die neve diech zaot?’ vroogze. Jehjao, ze had klaorbliekelek geine stroont in häör ouge. ‘Jeh, wie hètde die’, prakkezeerde Fernand. ‘Mimi hoort iech häöre maan zègke. Meh häören achternaom zouw iech bij God neet wete’. ‘Wat 'ne naom veur e volwasse mins’, zag zien vrouw prozaisch.
[pagina 86]
‘Jeh, ze zal ouch wel klem begonne zien’, zag heer get geïrriteerd. ‘Dat zien häör awwers sjöld’. ‘'t Liekende miech 'n aordeg meidske’, zag zij. Nein, ze waor neet op häör köpke gevalle! ‘Jao, bès aordeg’, zag Fernand zoe veurziechteg wie 'n naakse slek tösse de brannietele. ‘Toch neet iemand boe iech noe ech vrund mèt zouw wèlle zien’, kaom zij weer. ‘Väöl te joonk veur us. Die is vas neet awwer es daarteg’. Heer zag niks mie. Zinge deeg heer ouch neet mie. Heer begós stèl te weurde. Wie ze in bèd laoge maakde Fernand 't veurnumme um mer neet te belle. Twinteg jaor is toch väöl, voond heer. Toen veel heer in slaop en druimde tot heer heileg waor. In d'n hiemel leep heer roond in e laank wit humme. Alle heilege die heer kinde kaom heer tege: Slevrouw en Sint Joezep, Aloysius vaan Gonzaga vaan op de lieger sjaol, Sinterklaos en Sintervaos, Antonius... 'n Drökte vaan jewelste. En heerzelf had ouch e krenske bove ziene kop. Ouch heileg dus. Heer laog op 'n wolk en leet ziech stèllekes drieve. Neven häöm laog zienen mgelbewaorder. Wie heer zien hand oetstaok voolt heer dee z'n bats.

Vorige Volgende

Druime